Hoop doet leven! Dat is wat The Road to Mandalay ons wil meegeven. We zien het wel vaker in films. Vluchten van je thuissituatie op zoek naar een beter leven. Of dat nieuwe leven ook daadwerkelijk beter is, moet dan maar blijken. In The Road to Mandalay moet het haast wel. Lianqing heeft veel voor haar familie over, heel veel. Zoveel dat ze daardoor wel wat naïef is. Zoveel hoop heeft ze. Eigenlijk doet haar omgeving er dan ook niet zoveel toe. Zolang ze haar einddoel maar bereikt. Werken, werken en werken dus. Tijd voor liefde lijkt er niet.

Toch komt die liefde er, al kun je jezelf afvragen hoe oprecht die liefde is. Of Lianqing is redelijk emotieloos, of de cultuur is zodanig verschillend van de onze, dat relaties daar anders werken. Haast platonisch. We gokken het laatste, maar voor ons lastig te bepalen. Overigens passend bij het verhaal; het versterkt het zelfs. Het zorgt ervoor dat het puur en alleen om Lianqing haar einddoel draait. Haar liefje ziet dat ook, maar wil het niet zien.