Soms zie je een film, en daar moet je dan even je ei over kwijt. The Diary of a Teenage Girl is zo een film voor mij. Het is niet echt een recensie, maar misschien ook weer wel. Nou vooruit dan, noem het een C-recensie. Feit blijft dat ik van begin tot het eind van deze coming of age-film genoten heb. Waarom? Ja, dat is een goede vraag. Dat is gewoon een gevoel. Dat gevoel ga ik proberen uit te leggen.
Voordat ik heel mijn gevoel over de film hier open en bloot ga uitleggen, wil ik eerst even uitleggen war de film over gaat. Ik kan mij namelijk wel voorstellen dat er mensen zijn die de film nog niet gezien hebben.
Het verhaal
Meisjes hebben vaak een dagboek, zo ook de 15-jarige Minnie (Bel Powley). Al is haar dagboek net wat anders, want zij neemt alles op op een bandrecorder? Bandrecorder? Ja een bandrecorder, want de film speelt zich af in de jaren 70. Voor haar leeftijd is Minnie al redelijk volwassen, wat waarschijnlijk ook door haar moeder komt. De moeder van Minnie (Kristen Wiig) is namelijk een echte hippie, die een feestje en wat drugs op zijn tijd wel kan waarderen. Dat Minnie wat volwassener is blijkt ook wel! De vriend (Alexander Skarsgård) van haar moeder heeft stiekem ook wel een oogje op haar. dat komt omdat Minnie voor haar leeftijd al best wel wat rondingen heeft. Van het een komt het ander en voordat ze het weet zien ze elkaar vaker dan dat eigenlijk mag. Maar is het lust of zit er ook een beetje liefde bij? En haar moeder, weet die er eigenlijk wel vanaf?
Het gevoel dat ik bij de film kreeg
Dan waar heel deze post om draait; mijn gevoel bij de film. Hoewel de titel doet vermoeden dat het een soort meisje-meisje film is, is hij dat zeker niet. Nee het is een 16+ film. Dat blijkt ook wel uit de scenes die je te zien krijgt. Niet dat je veel naakt ziet, maar het gaat meer om het feit dat er iets gebeurt dat volgens de wet helemaal niet mag. Ik kan mij voorstellen dat je dat niet zomaar aan ieder tienermeisje wilt laten zien. Misschien maakte het dat ook extra spannend om te kijken. Er gebeurt iets tussen twee mensen, wat eigenlijk helemaal niet mag. En ben maar niet bang dat ik allemaal vieze dingen denk, want Minnie (Bel Powley) was in het echt al 24 jaar. Dat ze ouder was dan vijftien, dat zie je dan ook wel.
Waarbij had ik nog meer dat fijne gevoel?
En waar kreeg ik dan nog meer een fijn gevoel bij? The Diary of a Teenage Girl speelt zich dus af in de jaren 70. Dat is ook niet te missen, want de kleding, de muziek, de verkeerde pornosnorren en het behang aan de muren komen onmiskenbaar uit die tijd. Misschien had ik in tijd moeten leven of zo, maar op de een of andere manier krijg ik altijd een fijn gevoel in mijn buik als ik zo een mooie setting zie en die fijne muziek hoor. Alsof er allemaal vlindertjes in mijn buik rondvliegen, waardoor ik als het ware een beetje ga zweven. Ik voelde me ook echt lichter op dat moment, en ik ben al niet de zwaarste.
Maar was de film ook goed?
Geen onbelangrijke vraag natuurlijk. Ik kan deze vraag met een volmondige ‘ja’ beantwoorden. Films moeten soms een beetje origineel zijn, en The Diary of a Teenage Girl is zo een film. Hoewel er vaker jaren 70 films worden gemaakt, is het verhaal niet alledaags. Ze snijden een onderwerp aan wat best wel heel gevoelig ligt en waar niet iedereen zijn handen aan wil branden. Daarnaast is de film ook tijdloos. Hij speelt zich af in de jaren 70, maar had zich net zo goed in alle decennia na de jaren 70 kunnen afspelen. Dan vind ik dat je het goed hebt gedaan als filmmaker.
Acteren en regisseren
Bijna als laatste de goede acteerprestaties. Ook erg fijn als je het mij vraagt. Minnie is een tiener en gedraagt zich ook zo. Dat komt natuurlijk door Bel Powley, die dat overtuigend weet te brengen. Dat ze er niet uit ziet als een meisje van 15 is niet storend. Als ik tegenwoordig op straat kijk dan kan ik dat ook niet meer inschatten. Ook Kristen Wiig en Alexander Skarsgård vervelen niet. Kristen speelt de ietwat onverantwoordelijke moeder die haar dochter zo een beetje zichzelf laat opgroeien. Ze speelt sterk, met overtuiging en soms een tikkeltje breekbaar. Alexander Skarsgård speelt daarentegen een echte macho, wat hem ook goed afgaat.
Helemaal als laatste een complimentje aan de regisseuse Marielle Heller. als je voor de eerste keer een lange speelfilm maakt en je weet dit uit je mouwen te schudden, dan ben ik heel benieuwd naar wat ze nog meer in har mars heeft. Chapeau!
Gaat dat zien
Heb je de film nog niet gezien, ga dat dan zeker doen. Ik heb mij er zeer mee vermaakt. Maar mijn gevoel is natuurlijk niet jullie gevoel, dus ik ben zeer benieuwd wat jullie van de film vinden. Ik kan in ieder geval weer een film van onze Blindspotlijst afstrepen.
Regie: Marielle Heller
Cast: Bel Powley | Kristen Wiig | Alexander Skarsgård
Speelduur: 102 minuten
Geschreven door de mannelijke protagonist
Ik heb mij ook vermaakt met deze film. Buiten het onderwerp om is dit een film met een bijzondere sfeer die moeilijk te beschrijven is.
Ja inderdaad moeilijk te beschrijven. Deze film moet je eigenlijk gewoon voelen!
Ik ga deze noteren, heb ‘m nog niet gezien en coming of age films heb ik wel een zwak voor.
Aanradertje…for sure!