Hoeveel leed kan een mens aan? In Song Of All Ends komt daar geen antwoord op, maar als kijker zie je daar genoeg van. Haarscherpe, prachtig geschoten zwart-wit beelden nemen je mee in een rouwproces van een familie die ook nog eens op de vlucht is. Het is te begrijpen, dat je in zo een proces je geloof kwijt raakt.

De totale verwoesting is nog steeds overduidelijk. Gaat dat ooit beter worden, vraag je jezelf af. De tijd zal het leren, maar duidelijk is dat het vluchtelingenkamp weinig tot geen aandacht krijgt. Wat wel aandacht krijgt, is het verlies van een familielid. Die teddybeer is daarbij pijnlijk confronterend, net als het vluchtelingenkamp. De documentaire is sowieso observatief, met weinig woorden. In dit geval zeggen beelden ook meer dan woorden. En wat kun je doen in dit geval? Doorgaan, je hebt namelijk geen andere optie.

In het observatie Song Of All Ends zie je haarscherpe, prachtig geschoten zwart-wit beelden van een totale verwoesting. Niet alleen zie je de gevolgen van de explosie in de haven van Beiroet, maar ook van een familie die in rouw is.