In 1858 dringen soldaten van de Paus een huis in een Joodse wijk van Bologna binnen. In dat huis vinden ze zevenjarige Edgardo Mortara, die als baby in het geheim gedoopt schijnt te zijn. Dat betekende in Italië destijds dat hij ook een katholieke opvoeding moest krijgen. De jongen moet dus mee, maar de ouders doen er daarna alles haan om hem weer terug te krijgen, mede door de hulp van de Joodse gemeenschap. De kerk en de Paus wankelen en zijn hun machtspositie niet meer zeker.

Regisseur Marco Bellocchio vertelt met Rapito een waargebeurd verhaal van Edgardo Mortara. Een verhaal zoals alleen Italianen dat kunnen, met flink wat emotie. Alleen jammer dat ze daar ook in door slaan, want het voelt niet altijd oprecht aan.

Je houdt ervan of niet, van een dergelijk historisch melodrama. De makers spelen bewust in op de emoties van de kijker. Althans, dat proberen ze. Bij de ene werkt dat en bij een ander niet. Ze benadrukken het zoveel, die emoties, dat het eigenlijke verhaal daardoor ondersneeuwt. Want hoewel het een aangrijpend verhaal is, voelt het geen moment zo. De grimes, de muziek en het niet overtuigende (over)acteren (die Paus, dat kan echt niet) helpen dan ook niet mee. Ze doen teveel hun best om het 1860 te laten lijken, terwijl het voor je gevoel ook 1970 had kunnen zijn.

Even terug naar het verhaal, want haat en nijd jegens bepaalde doelgroepen is uiteraard nog steeds zichtbaar vandaag de dag. En maar de andere kant op blijven kijken als wereldleiders. In deze film al pijnlijk, laat staan in de echte wereld. Toen hadden ze alleen nog geen haarspoeling, dus deden ze maar aan hersenspoeling (of gebruiken ze daar tegenwoordig sociale media voor?).

Rapito is voor de liefhebbers van historische Italiaanse melodrama’s. Een aangrijpend verhaal dat nooit zo aanvoelt, mede omdat ze teveel op de emoties van de kijkers in willen spelen.