
De dramafilm Portrait de la Jeune Fille en Feu gaat over Marianne, die de uitgehuwelijkte Heloïse moet schilderen. Geen gemakkelijke opgave, want Heloïse wil niet poseren. Wat wij van Portrait de la Jeune Fille en Feu vinden, lees je in onze recensie.
Het verhaal
Marianne is kunstenares en krijgt eind aan het einde van de 18e eeuw de opdracht om in het geheim Heloïse te schilderen. Dat moet ook geheim blijven, want Heloïse is uitgehuwelijkt, iets wat ze niet wil. Ze zit dus helemaal niet te wachten op een portret van zichzelf. Tijdens wandelingen observeert Marianne Heloïse, waarna ze in de nacht schildert. Dit alles ook met de hulp van de dienstmeid. Wat kil start, gaat al snel over in meer dan alleen een werkrelatie.
Ons eindoordeel?
Portrait de la Jeune Fille en Feu hadden we veel eerder moeten kijken én in de bioscoop. Alsof je de hele film lang naar een schilderij van Vermeer zit te kijken, zo mooi is de film. Het vuur dat in de titel van de film zit, zie je meerdere malen branden en voel je ook steeds warmer worden in je eigen lichaam. De film gaat dan ook van kil naar warm, van afstandelijkheid naar genegenheid.
Logischerwijs zijn er ook warme kleuren, mede door dat vuur. Céline Sciamma – onder andere bekend van het ook al zo geweldige Tomboy en Girlhood – speelt met kleuren en met name contrasten. Het warme zand versus de azuurblauwe zee, het donkere haar versus het blonde haar, de donkere ogen versus de felblauwe ogen, de donkerblauwe en groene jurk versus de rode jurk (ook zo in Beanpole), de lichte achtergrond versus de knallende en de in het oog springende voorgrond, de donkere silhouetten versus de ondergaande zon en een abortus laten plegen met een klein kind naast je. Alleen maar contrasten dus. We stuiteren ervan, zo mooi zijn die contrasten. Vooral omdat die contrasten ook aansluiten bij het verhaal van de film. Een film die je voelt tot in het puntje van de nagel van je linker kleine teen. Oh, en in je nagel van de rechter kleine teen.
We zien ook drie vrouwen – de dienstmeid speelt ook een belangrijke rol – die niet gelijk zijn, maar elkaar wel gelijk behandelen. Niemand voelt zich hoger dan de ander, los van de functies die ze bekleden. Drie vrouwen ook in de bloei van hun leven. Allemaal andere vooruitzichten, dat ook, maar wat hebben ze toch veel voor elkaar over. Wat een liefde. Een film ook waarin we welgeteld maar één man zien! En hadden we het al gehad over die geweldige a capella muziek? Nee, nou bij deze. Kijk en luister en je bent om. Een kantelpunt in de film, ook voor de kijker. Toen kwam de film pas echt binnen bij ons.
Alles overigens ook tot in perfectie geacteerd. Maar ja, wat wil je met Adèle Haenel, die haar talent inmiddels meer dan waar heeft gemaakt. En dat einde dan, aiaiaiai. De oplettende kijker heeft het door, de niet oplettende kijker weet niet wat hij of zij mist. Daar zit alles gewoon alles in wat een einde moet hebben.
Portrait de la Jeune Fille en Feu is een machtig mooie film, die echt wel even binnenkomt. Een film bomvol contrasten, maar met oneindig veel liefde. Lang leve de liefde, ondanks de pijn!
Regie: Céline Sciamma
Cast: Adèle Haenel | Valeria Golino | Noémie Merlant | Luàna Bajrami
Speelduur: 119 minuten
Hoi, bedankt voor de tip, deze ga ik zeker bekijken. Groetjes, Erik
Hoi, ik heb deze film vanavond bekeken. Ik vond hem gezien mijn hoge verwachtingen iets tegenvallen, maar het is natuurlijk allemaal wel erg mooi om naar te kijken. Mijn voornaamste punt van kritiek is dat ik de film wat braafjes vind waardoor hij niet echt bij mij binnenkomt. Maar ja, smaken verschillen natuurlijk. Groetjes, Erik