De muziekfilm Pink Floyd at Pompeii – MCMLXXII gaat over een concert dat zonder publiek plaatsvond, in 1972. Ruim 50 jaar later is de film geremastered en nog steeds tijdloos. Wat wij van Pink Floyd at Pompeii – MCMLXXII vinden, lees je in onze recensie.
Het verhaal
Pink Floyd at Pompeii – MCMLXXII is een iconische film uit 1972. Nu, ruim 50 jaar later, verschijnt de film weer in de bioscoop; geremastered in 4K en met verbeterde audio. Alles is opgenomen in de ruïnes van het oude Romeinse amfitheater in Pompeii. Een concert waar geen publiek was, maar die de kijkers een tijdloze ervaring geven.
Ons eindoordeel?
Pink Floyd at Pompeii – MCMLXXII begint zoals de muziek van Pink Floyd, een lange, spannende opbouw. Even denk ik dat er iets fout gaat, omdat het beeld bijna 2 minuten op zwart scherm staat. Maar gelukkig komen daarna de beelden van de opbouw van de installaties in de prachtige door natuur overgenomen ruïnes van het amfitheater in Pompeii. Deze muziekfilm is leuk voor mensen die Pink Floyd waarderen en deze film nog nooit gezien hebben.
Voor mij (en waarschijnlijk vele andere fans) zijn deze beelden niet onbekend. Het is de film uit mijn jeugd waarbij ik op vrijdagavond op de bank met mijn ouders kei, kei en keihard meegenoot van de heerlijke klanken onder het genot van een biertje of wijntje! Vroeger op videoband, later op dvd, en nu met scherpe beelden en een geweldig geluid.
De film begint met Echoes part 1, opgenomen in de brandende zon. De bandleden zijn hier echt nog broekies, halverwege de 20 jaar, inclusief jeugdpuistjes. Dat ze op die leeftijd al zo geniaal met geluid waren, is in deze film te zien en horen. Het zijn kunstenaars met geluid, ze gebruiken de weerkaatsing van het geluid in het amfitheater en experimenteren erop los. Soms is dat een onwijze herrie; zelfs als fan denk ik dat je dit alleen licht beneveld kan weerstaan. In één fragment zijn het net een stel peuters die zich compleet uitleven, lijkt me heerlijk om te doen. Maar uiteindelijk wordt het geluid toch één geheel waar alle muzikanten van de band worden belicht.
De film gaat puur over muziek, er wordt amper in gesproken. Het is geen muziekdocumentaire. Ook van de omgeving zie je wel een paar mooie beelden, maar het draait voornamelijk om het concert. Een beetje vreemde eend in de bijt zijn de opnames van Us and Them van het album The Darkside of the Moon (1973). Eigenlijk heeft dit niets te zoeken in deze film, maar niets te klagen, want dit is toevallig één van mijn lievelingsnummers.
Voor een filmliefhebber zonder enige affiniteit met Pink Floyd is Pink Floyd at Pompeii – MCMLXXII niet aan te raden. Voor een liefhebber van muziek is het wél aan te raden. Het is een echte muziekfilm voor de bioscoop en later thuis. Ik ben onwijs blij dat deze film opnieuw uit is gekomen en ik hoop dat ik mijn eigen dochter net zo kan laten genieten van de muziek als dat ik vroeger deed. Misschien spoel ik dan speciaal voor haar wel gelijk door naar de opname van Modemoiselle Nobs, waarbij de hond ‘Nobs’ meezingt met de live versie van Seamus.
Deze gastrecensie is geschreven door Michelle.
Regie: Adrian Maben
Cast: David Gilmour | Nick Mason | Roger Waters | Richard Wright
Speelduur: 85 minuten
Releasedatum: 24-4-2025
