De dramafilm Piccolo Corpo gaat over Agata, die naar verlossing zoekt voor haar dochter. Een risicovolle reis is wat ze daarvoor over moet hebben. Wat wij van Piccolo Corpo vinden, lees je in onze recensie.
Het verhaal
Agata gaat op zoek naar verlossing voor haar dochter. Daarvoor dient ze wel Italië te doorkruisen, in een tijd (1900) dat een jonge vrouw niet zomaar alleen op pad kan. Ze ontmoet Lynx, die haar vergezelt op de reis. Zou Agata haar einddoel weten te bereiken?
Ons eindoordeel?
Bij een verhaal zoals ze dat vertellen in Piccolo Corpo, wil je iets voelen. Voelen wat je ziet is dan essentieel. Dat is mij helaas niet gelukt. De film raakte mij niet. Hoewel dat verhaal dus hartverscheurend moet zijn, was het dat niet. Misschien ligt dat wel aan het directe begin, zonder enige aanloop. Als kijker krijg je iets in je mik geduwd, zonder de voorgeschiedenis te kennen. Nu gaat het juist om het proces daarna, maar een beetje inleiding was prettig geweest.
Indrukwekkende landschappen zie je in een mooi geschoten film. Daarnaast weten de twee hoofdrolspeelsters de kijkers te betoveren met hun fraaie ogen. Een van die twee vrouwen speelt overigens Lynx, een jongeman. Het doel daarvan was mij onduidelijk. Het had in ieder geval geen meerwaarde. Daarnaast is de film vrij traag en zit je te wachten tot er daadwerkelijk iets gaat gebeuren. Een saaie zit dus eigenlijk, zonder al te veel emoties (mij raakte de film gewoon niet). Overigens nodigt het verhaal wel uit tot nadenken, ook in deze tijden, bijna 125 jaar later. Of juist daarom ook in deze tijden. Want hoe kan het toch dat mensen sommige zaken voor je bepalen.
Piccolo Corpo is een trage en uiteindelijk ook saaie film. Een mooi geschoten film met indrukwekkende landschappen en een verhaal met boodschap, maar ook een film die niet weet te raken.
Regie: Laura Samani
Cast: Celeste Cescutti | Ondina Quadri
Speelduur: 89 minuten
Releasedatum: 14-7-2022
Uiteraard met respect voor ieders mening vind ik deze recensie absoluut geen recht doen aan de kwaliteit van de film. Zeker, het kost enige moeite om je te verplaatsen in het eenvoudige leven van een Italiaanse vissersbevolking van 125 jaar geleden. Met name de mystieke en religieuze aspecten zijn geen dagelijkse kost voor mensen van nu. Maar om nu grofweg te stellen dat je iets ‘in je mik geduwd krijgt zonder de voorgeschiedenis te kennen’ veronderstelt dat filmkijkers voortdurend uitleg nodig hebben om zich te kunnen verplaatsen.
Het verhaal van Piccolo Corpo is geen ingewikkeld gegeven. Interessant is juist hoe het wordt verteld in sterke beelden en symbolen. Dat zet aan tot denken. Dingen die aanzetten tot denken hoeven niet snel en flitsend te zijn. Een beetje traagheid kan geen kwaad en een lange zit was het zeker niet.
Er zit veel meer in deze film die aan de recensent voorbij lijkt te zijn gegaan. Gemiste kans.
En uiteraard respecteert deze ‘hobby-recensent’ ook andere meningen. Ik vroeg mij alleen wel af waaruit in deze recensie blijkt dat filmkijkers voordurend uitleg nodig hebben? Dat is voor mij een gemis in deze film, waarin de stijl het lijkt te winnen van de inhoud. Kijk bijvoorbeeld naar het recent uitgebrachte Il Buco, bepaald niet snel en flitsend, waarin juist geen uitleg nodig is om te begrijpen wat er zich afspeelt. En dat er meer in deze film zit, geloof ik van harte. Misschien was ik wel te afgeleid door de stijl, waardoor de rest voor mij onzichtbaar bleef.