De dramafilm Paddleton gaat over twee buurmannen, waarvan er een gaat overlijden. Hoe ga je daarmee om? Nou, door een spellteje met twee rackets te spelen en om de hete brij heen te draaien. Wat wij van Paddleton vinden, lees je in onze recensie.

Het verhaal

Michael en Andy zijn twee buurmannen – de een woont boven de andere – die samen vaak een spelletje paddleton spelen. Alles dat ze nodig hebben is een tennisracket, een muur en een regenton. Het doel is om als eerste de bal via de muur in de regenton te krijgen, die tussen ze instaat. Zo doden ze hun troosteloze tijd, totdat blijkt dat één van de twee met terminale kanker is gediagnosticeerd. De vriendschap wordt nog hechter en samen kijken ze hoe Michael geen pijn hoeft te lijden.

Ons eindoordeel?

Liefde tussen vrienden is zo mooi. Gewoon liefde, samen dingen doen en praten over belangrijke en onbelangrijke dingen. In Paddleton zijn het twee vrienden die alles delen, maar geen geliefden zijn. Maar ja, wat is een geliefde? Wij werden in ieder geval erg warm van de liefde die van het beeld spat. Alles voor elkaar over hebben, ook als het dus kut gaat met een en dit als consequentie heeft dat je iemand helpt met het legaal vroegtijdig beëindigen van zijn leven. Dan moet je een groot hart hebben, om dat voor een vriend over hebben. De pijn die daarbij komt kijken moet immens zijn. En dan toch doen. Poeh! Even ademhalen hoor.

En dan te bedenken dat hij alleen achterblijft. Een leegte krijgt hij ervoor terug. En pijn. Dat zien we ook in deze film, waarin lang het doodgaan en de gevolgen daarvan worden verzwegen. Vaak serieus, nog vaker op het autistische af en soms ook ongemakkelijk grappig. Want hoe gedraag je je in zo een situatie. Daar is geen script voor te schrijven in het echte leven. En je maar verschuilen achter de cultklassieker Death Punch, om maar niet de confrontatie aan te hoeven gaan. Dat is herkenbaar, confrontaties vermijden. Soms wil je niet nadenken over kutdingen, maar gewoon weg van de echte wereld. Jezelf groothouden ook, daar waar het verdriet vanbinnen zo ontzettend groot is. Afscheid nemen is onmenselijk! Het kleine aan deze film maakt hem ook zo mooi. Neem gewoon wat vaker tijd voor elkaar.

Mark Duplass vinden we overigens goed acteren. Ray Romano ook, maar met de grime is er iets fout gegaan denken we. Het komt te nep over hoe hij er uitziet. Dat doet toch iets met de geloofwaardigheid. En Netflix, doe wat aan de ondertiteling. Spendeer daar ook gewoon geld aan alsjeblieft, want films als Paddleton verdienen beter.

Wat niet wegneemt dat wij het spelletje dat de mannen spelen ook graag een keer zouden willen doen. Een liefdevolle film dus, Paddleton, die gewoon alles voor elkaar overhebben. Mooi en klein. Klein maar fijn. Maar die ondertiteling, dat kan echt niet!

Regie: Alex Lehmann
Cast: Mark Duplass | Ray Romano | Dendrie Taylor
Speelduur: 89 minuten