De dramafilm Loro is een (bijna) biopic over het misschien wel grootste boefje dat Italië ooit heeft gekend: Silvio Berlusconi. Ondanks alle schandalen bleef hij toch zitten waar hij zat. Sergio Morra is dan weer een man die weinig heeft, maar toch in het wereldje van Berlusconi wil belanden. Wat wij van Loro vinden, lees je in onze recensie.

Het verhaal

Silvio Berlusconi, wie kent hem niet. Mediamagnaat en later zelfs ook nog de machtigste man van Italië. Misschien nog steeds wel, want over geld heeft de man niet te klagen. Wie wel weinig geld heeft en zich in het wereldje van Berlusconi wil begeven, is Sergio Morra. Hij biedt ‘vermaak’ aan, aan de machtigste mannen van Italië, maar Berlusconi ontbreekt nog. Gaat hem dat ook lukken?

Ons eindoordeel?

Filmisch gezien gaat er weinig boven Loro. Eigenlijk kijk je gewoon 2,5 uur naar een cinematografisch orgasme. Het kleurgebruik, de manier van filmen, het centraal stellen van de belangrijkste personages en, niet te vergeten, het uitdagende. Vooral dat laatste valt op. Want Loro is een soort van biopic, waarbij je jezelf afvraagt wat nu echt is en wat niet. Wij geloven van harte dat veel echt is, want Berlusconi is wel echt een boefje.

Die Berlusconi (Toni Servillo) in Loro lijkt haast een kopie van de echte. Zelfs het loensende rechteroog klopt. Alleen de langte niet, want Berlusconi is maar 1,65 meter, daar waar Servillo 1,81 meter is. Dit hebben ze opgelost door regelmatig vanonder te filmen en zijn naasten groter te laten lijken. Servillo beheerst zijn vak als acteur overigens zeer goed. Hij is Berlusconi. En die Berlusconi acteert ook altijd blijkt maar weer. Een acteur die een acteur speelt in onze ogen.

Loro heeft wat ons betreft de juiste energie. Op het begin is die ontzettend hoog en naarmate de film vordert, maakt die plaats voor de andere kant van de medaille: de echte wereld. Een wereld waarin we moeten overleven. Of het nu Berlusconi, een politiek kopstuk, een model, presentator of Sergio Morra is. Want door dat laatste personage kijk je af en toe naar een film in een film. Morra wil bij de rich en famous horen, daar waar Berlusconi zich daar al bevindt en wilt blijven. En macht is iets wat vaak misbruikt wordt, ook door Berlusconi. De verhalen lopen wat dat betreft goed in elkaar over. Soms een tikkeltje langdradig (lees: het tussenstuk) langdradig, maar het overdreven dramatische was heerlijk.

Aan naaktheid ook geen gebrek. Denk je aan Berlusconi dan denk je ook al snel aan de bekende bunga bunga-feestjes: oftewel orgies met vooral (te) jonge meisjes. En hoewel Berlusconi constant flirt in de film, zien we hem verder niet seksueel actief. Waarschijnlijk een bewuste keuze van Sorrentino (La Grande Bellezza, Youth), omdat Berlusconi nog steeds een machtig man is. Die maakt en breekt je, blijkt ook maar weer uit de film. Wat dat betreft zijn het lam en de rat perfecte voorbeelden in de film. Drama is en blijft leidend in de film, ondanks de feestjes.

Loro is een filmisch orgasme, met de juiste energie. Een feestje om te kijken en een drama om te beleven. Tel daarbij op dat Servillo niet alleen Berlusconi speelt, maar hem ook is, dan heb je een film die je niet mag missen.

Regie: Paolo Sorrentino
Cast: Toni Servillo | Riccardo Scamarcio | Elena Sofia Ricci 
Speelduur: 151 minuten