Wij zagen de Engelse coming of age film Light Years. Uiteraard hoort daar ook een recensie bij, een B-recensie wel te verstaan. Een recensie waarbij je na ongeveer na 175 woorden weet waar hij over gaat en wat wij er van vonden. Al benieuwd?
Het verhaal
Het Engelse platteland is vaak schitterend, maar ook groot. Dee woont daar in zijn eentje met zijn kinderen, want zijn vrouw is namelijk opgenomen in een verpleeghuis. Dochtertje Rose – pas acht lentes jong – vindt dat niet leuk en besluit haar op haar verjaardag te gaan opzoeken, zonder dat papa het weet. Vervolgens zoeken broer Ewan en zus Ramona naar Rose, want ja, die is plotseling verdwenen en papa leeft in zijn eigen wereld. Zal Rose haar moeder vinden? En zullen Ewan en Ramona Rose vinden?
Ons eindoordeel?
Light Years is een film die een beetje vaag is. Althans, er zit veel artistieke vrijheid in en er ontbreekt informatie, waardoor je als kijker zelf een gedeelte van het verhaal moet bedenken. Wij hadden hier best wel moeite mee, maar we kunnen ons voorstellen dat er mensen zijn die hiervoor graag naar de bioscoop gaan. Angst speelt ook een grote rol. Niet dat je schrikt of wat dan ook, maar de personages hebben ieder zo hun eigen angsten, wat weer te maken heeft met de moeder. We vonden het wel een sterk einde, want daar viel het verhaal gelukkig toch meer op zijn plaats.
Regie: Esther May Campbell
Cast: Sophie Burton | James Stuckey | Beth Orton | Zamira Fuller
Speelduur: 86 minuten
Jullie schrijven dat er informatie ontbreekt, is het daarmee een puzzelfilm of is het meer zoals het meer in de trant van een einde als Before Sunset/Already Tomorrow in Hong Kong en dat het veel aan de verbeelding overlaat? Zo te lezen het laaste, maar wil ik even bevestigd hebben 🙂
Uuuhm lastige vraag. Zonder iets te verklappen moet je als kijker zelf bedenken waar de personages ‘last van hebben’.