De documentaire Kabul, City in the Wind gaat over Abas en Afshin. De eerste is een buschauffeur met een kapotte bus. De tweede is het hoofd in huis als zijn vader om veiligheidsredenen naar Iran moet verhuizen. Wat wij van Kabul, City in the Wind vinden, lees je in onze recensie.

Het verhaal

Abas is buschauffeur in Kabul. Altijd is hij op zoek naar passagiers. Passagier in de bus zorgen namelijk voor minder zorgen, die hij toch al zoveel heeft. Een kapotte bus draagt daar alleen niet aan bij. Afshin en zijn broertje Benjamin wonen ook in Kabul. Hun vader is een ex-militair en neemt hen mee naar een gedenkplaats voor bomslachtoffers. Diezelfde vader moet vervolgens om veiligheidsredenen naar Iran vertrekken. Dat zorgt ervoor dat Afshin het hoofd van de familie is. Een taak die hij heel serieus neemt.

Ons eindoordeel?

Wij kijken wel eens naar de toekomst. In Kabul, City in the Wind doen de personen dat niet. Die leven van dag tot dag met de kleine beetjes die ze hebben. En dat is weinig tot niets. In Kabul speel je voetbal met blikjes, speel je in kapotte tanks, fiets je op een fiets van een ander, deel je lekkernijen met iedereen en zing je je eigen liedjes. En toch vermaken ze zich. De kleine dingen doen het hem daar. Geld is uiteraard welkom, maar als je het niet hebt, is liefde toch wel heel welkom.

Afshin is toch wel echt het voorbeeld van je verantwoordelijkheid nemen. Het mannetje zal niet ouder zijn dan 10, maar toch neemt hij al meer verantwoordelijkheid dan de meeste mensen. Zijn tegenhanger is Abas, die juist onder zijn verantwoordelijkheid uit wil komen. Met een reden, zeker, maar dat contrast tussen Abas en Afshin kon niet duidelijker.

Wij durven na het zien van Kabul, City in the Wind nooit meer te zeggen dat we het slecht hebben. Dat is namelijk onmogelijk na het zien van deze toch wel liefdevolle documentaire.

Regie: Aboozar Amini
Cast: –
Speelduur: 88 minuten