Wij zagen het Franse familiedrama Juste la Fin du Monde van Xavier Dolan. Als dit een voorbode is voor het filmjaar in 2017, dan zijn we heel benieuwd wat de rest van het jaar gaat brengen, want wat een ontzettend goede film is Juste la Fin du Monde. Waarom wij het een ontzettend goede film vinden, lees je in onze uitgebreide C-recensie.
Het verhaal
Louis is al twaalf jaar niet meer thuis geweest. Waarom dat is moet blijken uit zijn terugkomst. Bij thuiskomst blijkt er niet veel te zijn veranderd. Zijn moeder is nog steeds bazig en aanwezig, zijn oudere broer Antoine – die sinds zijn vaders dood altijd als een soort surrogaatvader heeft gefungeerd – heeft altijd zijn mening over alles en iedereen klaar, zijn schoonzus Catherine is sociaal onhandig en zijn jongere zus Suzanne is de familie zat. Zou het Louis, ondanks de vele verhitte discussies, toch lukken zijn verhaal te vertellen?
Ons eindoordeel?
Aan het begin van Juste la Fin du Monde is het even zoeken. Even warmdraaien. Wie zijn de personages en welke karaktereigenschappen hebben ze? Misschien was het zelfs een beetje slaapverwekkend. Nadat we iedereen eindelijk kennen, plus de bijbehorende karaktereigenschappen, komt de film los. Alsof je naar een aflevering van Het Familiediner zat te kijken. Er zit dan ook een soort van onderhuidse spanning in de film. Komt die spanning er nu wel of niet uit? Goed opgebouwde spanning, die ook effect heeft op de kijker. In ieder geval wel bij ons, want nadat de film was afgelopen kwamen we er allebei achter dat we spierpijn hadden in ons nek. Zo gespannen zaten we te kijken.
Het feit dat die spanning zo goed overkomt, is te danken aan de geweldig presterende sterrencast. Ieder personage is formidabel vertolkt. Waarom? Na twee uur te hebben gezeten leef je namelijk mee met de personages. Of je voor of tegen een persoon bent, maakt niets uit. Je vindt wat van de familieleden. Dat is een gewin in deze film.
Daarnaast is de soundtrack om van te smikkelen. Die muziek doet zijn intrede als Louis flashbacks heeft naar zijn jeugd. Hierdoor komen we meer over Louis te weten, wat ook weer bijdraagt aan het verloop van de film. De muziek hoort ook bij de tijd uit Louis zijn jeugd en lijkt zorgvuldig uitgezocht. Net als het camerawerk en de beelden die je ziet. Overal is over nagedacht. De beelden zijn overwegend vrij donker, passend bij de spanning van het verhaal. Donkere en lichte beelden wisselen elkaar geregeld af, passend bij de sfeer.
Naast dat we Juste la Fin du Monde een hele fijne film vinden, zat er wel een raar dingetje in. Hoewel het einde erg sterk is en de kijker stof tot nadenken geeft, zit er een stukje in dat uit de lucht kwam vallen. Niet realistisch en wat ons betreft overbodig. Waarschijnlijk heeft het een doel, maar dat doel ontgaat ons vooralsnog. Desalniettemin zorgt Juste la Fin du Monde ervoor dat we 2017 meer dan goed beginnen.
Regisseur: Xavier Dolan
Cast: Gaspard Ulliel | Léa Seydoux | Vincent Cassel | Marion Cotillard | Nathalie Baye
Speelduur: 97 minuten