De thriller Jusqu’à la Garde gaat over een echtscheiding van de ouders van Julien. Hij voelt zich gevangen als de verwijten over en weer vliegen. Wat wij van Jusqu’à la Garde vinden lees je in onze uitgebreide C-recensie.
Het verhaal
Wie zijn er vaak de klos bij een echtscheiding? Inderdaad, de kinderen. In dit geval is de elfjarige Julien degene die tussen zijn ouders instaat. Zijn moeder beschuldigt de vader van verbaal en fysiek geweld, terwijl de vader van mening is dat de moeder zijn kinderen tegen hem opzet. De zus van Julien kijkt het rustig aan, maar Julien voelt zich gevangen.
Ons eindoordeel?
Jusqu’à la Garde is het vervolg op de korte film Avant Que de tout Perdre. Niet geheel toevallig ook een film van dezelfde regisseur, Xavier Legrand. Dezelfde volwassen hoofdrolspelers als in Jusqu’à la Garde spelen ook in die korte film de hoofdrol.
Dat einde jongens. Niet normaal spannend. Daar zaten we dan met hartslag 200 in een volgepakte zaal. En de zaal vond het blijkbaar ook spannend, want vele poehé’s volgden na afloop.
Maar laten we eerst vooraan beginnen. Heel langzaam bouwt de film zich op. Misschien wel iets te langzaam was onze eerste gedachte, maar naarmate de film vorderde kwam de vaart erin. Alsof je met een ski een steeds steiler wordende berg afgaat. Op het begin kom je wel vooruit, maar echt hard ga je niet. Het enige wat je dan kunt doen is wachten tot je sneller gaat. En dat loont meestal.
Die opbouw was uiteindelijk ook nodig om de personages beter te kunnen doorgronden. Totdat je met volle vaart ineens bij het einde komt. Want wat dan? Hoe stop je op hoge snelheid? Dat weet je dus niet en moet je maar hopen op het beste. Onvoorspelbaar goed in ieder geval.
Op acteergebied was het ook wel smullen. Vooral het kleine mannetje, Denis Ménochet, overtuigt. De angst die hij liet zien leek zo echt dat je jezelf kunt afvragen of hij op de set niet werd bedreigd. Maar ook de moeder, Léa Drucker, kan niet onbenoemd blijven. Vooruit dan, de vader, Thomas Gioria, ook niet, maar misschien was die rol ook wel iets makkelijker.
De spanning is dus iets wat je voelt en daarna nog wel even blijft voelen. Van een hoge hartslag, tot klamme handjes en zweetoksels. Dat is wat Jusqu’à la Garde voor elkaar krijgt. Oftewel, kijken op eigen risico.
Regie: Xavier Legrand
Cast: Denis Ménochet | Léa Drucker | Thomas Gioria | Mathilde Auneveux
Speelduur: 94 minuten
Ik ben heel erg blij dat ik in een zaal zat met maar twee andere mensen vanmiddag. Het was doodstil. Noodzakelijk om em zo intens te ervaren als ik gedaan heb. Die geluiden op de achtergrond als moeder en zoon in bed liggen…
Bij mij was het volle bak en kwam hij ook binnen. Ik neem aan dat je bad bedoelt?