De dramafilm Io Capitano gaat over twee Senegalese neven die op zoek gaan naar het geluk in Europa. Dan zullen ze daar wel eerst moeten komen. Wat wij van Io Capitano vinden vinden, lees je in onze recensie.
Het verhaal
Seydou en Moussa zijn twee Senegalese neven, die op zoek gaan naar het geluk in Europa. Ze laten huis en haard achter zich, zonder iets te zeggen. Ze hebben inmiddels genoeg gespaard om de oversteek naar Europa te maken, maar komen onderweg vele beren tegen. Niets gaat vanzelf in een wereld waarin smokkelaars bepalen wat je volgende stap is.
Ons eindoordeel?
Aan het begin van Io Capitano zie je dat een marktkoopman met het beste advies dat hij maar kan geven. Ga niet. Blijf thuis. Europa is niet zoals je denkt dat het is. De barre en helse tocht (kijk vooral bij de aftiteling naar de hele route) die zichtbaar is in deze film, staat niet op zichzelf. En toch vraag je jezelf af waarom deze twee mannen de sprong willen wagen. Zo slecht lijken ze het niet te hebben, getuige alleen al de peperdure voetbalshirts die iedereen draagt. Dat is op het oog, het is schone schijn, want op de achtergrond speelt veel meer.
De broederlijkheid tussen de vluchtelingen is groot. Iedereen heeft iets voor elkaar over, waarbij de profiteurs uiteraard profiteren. Op zoek zijn ze naar een onbestemd, maar tegelijkertijd bestemd einde. Of de twee mannen Europa ooit zullen halen, laat ik in het midden, maar de eerder genoemde marktkoopman heeft gelijk. Kijk naar de vluchtelingeproblematiek van Europa en je weet genoeg. Als je zelfs in Nederland al buiten moet slapen, wachtend of je überhaupt een plek toegewezen krijgt. Dat allemaal met dank aan de zo menselijke politiek, die liever heel lang overlegt over iets in plaats van keuzes maken. Alles voor de kiezers, maar weinig aandacht voor de mens. Het is dan ook aangrijpend om te zien hoever iemand kan gaan om te willen overleven.
Helaas zie je als kijker wel heel veel toevalligheden elkaar opvolgen. Net iets teveel. Dat alles is wel fraai gefilmd, met kleuren die eruit springen in tijden van hoop. Of juist grauw (wat regisseur Garrone eerder al toepaste in Gomorra (2008) en Dogman (2018) ), in tijden dat het einde nabij lijkt. Met name op het begin is het acteerwerk niet heel denderend, maar naarmate de film vordert wordt dat beter. Vooral hoofdrolspeler Seydou Sarr speelt op het einde op het maniakale af, maar wel overtuigend. Dat laatste kwartier maakt sowieso het meeste indruk, al lijkt ook dat onvoorstelbaar, wat je daar allemaal ziet. Hoeveel verantwoordelijkheid kan een mens aan?
Io Capitano laat zien over hoeveel doorzettingsvermogen je moet beschikken om op zoek te gaan naar het geluk in Europa. De film hangt iets teveel aan elkaar van toevalligheden, maar aangrijpend is dit vluchtelingendrama zeker.
Regie: Matteo Garrone
Cast: Seydou Sarr | Moustapha Fall | Khady Sy | Isaka Sawadogo,
Speelduur: 122 minuten
Releasedatum: 15-2-2024
