De imponerende Russische documentaire Dancer gaat over Sergei Polunin, één van de meest begenadigde balletdansers van deze eeuw. Door interviews, oude beelden en nieuwe beelden komen we meer te weten over zijn passie voor dansen. De vraag is alleen of die passie wel echt een passie is. Wat wij van Dancer vinden, lees je in onze uitgebreide C-recensie.

Het verhaal

Sergei Polunin, één van de meest begenadigde balletdansers van deze eeuw. Door interviews, oude beelden en nieuwe beelden komen we meer te weten over zijn passie voor dansen. Naarmate de jaren verstrijken vraagt hij zich steeds meer af of het wel een passie is. Zelfdestructief gedrag is het gevolg.

Ons eindoordeel?

Kippenvel en tranen met tuiten, daar beginnen we mee. En dan dat lijf, tering! Imponerend, vooral door de vele tatoeages. Al heel snel is duidelijk dat Sergei geen muurbloempje is. Alles staat in het teken van ballet. Niet alleen bij Sergei, maar ook bij de familie. Die carrière is geslaagd, zeker, maar het brengt ook een groot gemis met zich mee. Het gemis van familie. Hoewel Sergei zich volledig geeft aan het ballet wil hij niets liever dan bij zijn familie zijn. Daarom blijft hij maar doorgaan. Totdat het op is. Tot hij niet meer kan. Dat maakt Dancer ook zo ontzettend sterk.

Eigenlijk ook wel begrijpelijk. Oké, er zijn uitzonderingen, maar in principe willen de meeste mensen dicht bij hun geliefde zijn, de familie. Toch? Als die familie zich alleen maar aan het opofferen is om jou de beste van de wereld te maken, kun je jezelf afvragen of dat wel liefdevol is. Want je wilt toch bij je zoon zijn, in plaats van dat je hem niet kunt zien? Natuurlijk hij had en heeft een onmiskenbaar talent, maar is hij niet teveel gepusht? Sergei zelf denkt van wel, zijn moeder is het daar niet helemaal mee eens. Die passie is hem aangepraat en is niet uit hemzelf gekomen. Sergei deed gewoon alles om zijn familie maar niet teleur te stellen.

Wat deze documentaire zo mooi maakt, is de combinatie tussen hard werken en feesten. Dat is perfect in beeld gebracht. Sergei lijkt er namelijk een potje van te maken door op een gegeven moment veel te drinken en drugs te gebruiken, maar toch verzaakt hij nooit. Zoals hij zelf aangeeft heeft hij het nodig om door te kunnen blijven gaan. Zonder drugs heeft hij pijn, met drugs niet. Zowel op het gebied van dansen als op het gebied van het gemis van zijn familie.

Dat zelfdestructieve gedrag is pijnlijk en confronterend om te zien, maar toch blijf je bewondering houden. Overal waar hij komt, is hij de beste. Of dat nu in Londen is of in Moskou, Sergei is dé man. Ook muziek speelt een belangrijke rol. Door de jaren heen zien we hem opgroeien, begeleid door de muziek uit die tijd. Mooi en je kunt je daardoor als kijker makkelijker verplaatsen in de tijdperiode. En dat familie nog steeds belangrijk is, blijkt elke keer weer. Zijn vader, moeder en beide oma’s zijn zijn alles, ook al wil hij dat niet altijd toegeven. Dat hij ze niet wil teleurstellen blijkt ook wel uit het feit dat ze slechts één keer bij een voorstelling aanwezig mochten zijn. De druk was simpelweg te hoog. De druk die hij altijd al voelde.

Het slot is ook erg treffend. Als je zoveel hebt gegeven, wil je rust, je wilt wat anders. Maar wat dan? Kun je wel iets anders? Een wijze les voor een ieder. Dring vooral je eigen passie niet op aan een ander. Mensen, ga Dancer kijken, ook als je ballet niet kunt waarderen.

Regisseur: Steven Cantor
Cast: Sergei Polunin | Jade Hale-Christofi 
Speelduur: 85 minuten