C’est la Vie

recensie C'est la Vie

De Franse komedie C’est la Vie gaat over Max. Max bezit een cateringbedrijf dat onder andere bruiloften organiseert. Eén van die bruiloften lijkt, mede door zijn eigen personeel, in de soep te lopen. Wat wij van C’est la Vie vinden, lees je in onze uit ongeveer 175 woorden bestaande B-recensie.

Het verhaal

Max is al 30 jaar cateraar en verzorgt feesten en partijen van begin tot eind. Een grote bruiloft op een 17-eeuws kasteel verloopt soepel, totdat een aantal tegenslagen roet in het eten lijken te gooien. Helemaal pijnlijk, omdat zijn eigen personeel hier mede voor verantwoordelijk is. Kunnen ze de bruiloft nog tot een succes maken?

Ons eindoordeel?

C’est la Vie is weer zo een typische Franse feelgoodfilm waarvoor je graag naar de bioscoop gaat. Enigszins vergelijkbaar met Intouchables en Samba. Niet verwonderlijk ook, aangezien die films van dezelfde makers zijn. Als je het kunstje beheerst, herhaal dat dan ook. De film zit bomvol karakters (heel bekend Frankrijk lijkt opgetrommeld), maar toch leer je iedereen al spelenderwijs en op een gortdroge manier kennen. En emotioneel is hij soms ook, al verwacht je dat geen moment. Met dank aan het prachtige nummer Meaning, van Cascadeur. Inhoudelijk is C’est la Vie misschien niet perfect, zijn er wat losse eindjes en haalt hij niet het niveau van Intouchables, maar toch geeft de film dat fijne gevoel wat je wilt bij zo een film.

Regie: Eric Toledano | Olivier Nakache
Cast: Jean-Pierre Bacri | Eye Haidara | Suzanne Clément | Gilles Lellouche
Speelduur: 115 minuten

Share

2 gedachtes over “C’est la Vie

Wil je reageren?