De documentaire Als Ik Mijn Ogen Sluit gaat over vrouwen die tussen 1942 en 1945 de Japanse kampen in Indonesië hebben overleefd. Beelden zijn er nauwelijks, maar tekeningen en de verhalen wel. Wat wij van Als Ik Mijn Ogen Sluit vinden, lees je in onze recensie.
Het verhaal
Vrouwen die tussen 1942 en 1945 de Japanse kampen in Indonesië hebben overleefd, vertellen hoe zij die tijd hebben ervaren en hoe ze daar later mee om gingen. De pijn is nooit verdwenen, wat ook blijkt uit die verhalen. Beeldmateriaal is er nauwelijks van die tijd, maar tekeningen zijn er in overvloed. Die tekeningen zijn door de vrouwen en kinderen die in die kampen zaten gemaakt en komen in veelvoud voorbij. Regisseur Pieter van Huijstee brengt het verhaal tot je, waarbij hij zelf ook een relatie heeft met de kampen. Zijn oma en moeder zaten er namelijk ook.
Ons eindoordeel?
Beeldmateriaal en foto’s zijn er dus nauwelijks uit de tijd van de Jappenkampen. In Als Ik Mijn Ogen Sluit zijn die ook niet nodig, want de geïnterviewden spreken stuk voor stuk heel beeldend. Je ziet alle verhalen als kijker zo voor je, terwijl je luistert. Het is een boeiende documentaire, maar de makers kunnen hem net zo goed nog als podcast of luisterboek uitbrengen.
De tekeningen die je wel ziet, zijn ook fraai. Die zeggen meer dan dat je ziet. Daar zitten verhalen in verscholen. De combinatie van die tekeningen, animaties, de interviews en de score resulteren in een fraaie en verdrietige documentaire. De interviews bevatten allemaal een donkere rand, ook in beeld. De emoties en pijn blijven zichtbaar, ook ruim 80 jaar na dato nog. Begrijpelijk, gezien de verhalen. Getekend voor het leven zijn de overlevenden.
In Als Ik Mijn Ogen Sluit spreken de overlevenden van de Japanse kampen zeer beeldend. Een fraaie, boeiende en verdrietige documentaire die men gerust ook als podcast of luisterboek kan uitbrengen.
Regie: Pieter van Huystee
Cast: –
Speelduur: 95 minuten
Releasedatum: 28-3-2024
