Ja, je leest het goed. We leven allemaal in The Truman Show. Je weet wel, die misschien wel onderschatte en toekomstvoorspellende film met Jim Carrey. Uit 1998. Ja inderdaad, uit 1998. 20 jaar geleden dus. We worden oud, gelukkig maar. Maar waarom leven we allemaal in The Truman Show?

Waar gaat The Truman Show ook alweer over?

Truman Burbank leeft al jaren een haast perfect leven. Veel vrienden, een mooie vrouw en een goede baan. Maar het leven lijkt op sommige momenten iets te perfect. Vooral als hij in de gaten krijgt dat er wel heel veel toevalligheden voorkomen. Een uit de lucht vallende studiolamp, dag in dag uit op hetzelfde tijdstip dezelfde mensen zien en radioprogramma’s die inspelen wat hij net heeft gezien. En misschien nog wel het allerbelangrijkste, die hele leuke vrouw waar hij stiekem een oogje op heeft verdwijnt. Zomaar, ineens. Alsof ze niet in zijn buurt mag zijn. En waarom is hij zo bang voor water? Onderstaande trailer kan je geheugen ook weer een beetje opkrikken.

Maar waarom leven we allemaal in The Truman Show?

Heel simpel. Kijk maar om je heen. Overal hangen wel camera’s, zijn smartphones aanwezig en ieder gemiddeld gezin heeft een stuk of vier tablets. Alles en iedereen kan je in de gaten houden. Thuis, in de stad en zelfs op plekken waar je het niet verwacht. Big Brother is watching you, of je het nu wilt of niet. Net als bij Truman. Daardoor leven we allemaal wat gehaaster en zijn veel meer prestatiegericht. Want ja, iedereen kijkt mee!

The Truman Show versus ik

Oké, ik ga even wat concreter zijn. Wat meer mijn leven vergelijken met Truman zelf. Net als Truman heb ik een redelijk vast patroon. Ik word wakker met mijn telefoon naast me. Die telefoon gaat mee richting de badkamer. Daar gebeurt niets mee, maar hij gaat mee. Ok dan, ik kan kijken hoe laat het is, zodat ik op schema blijf, net als Truman. Eenmaal klaar met douchen, aankleden en tandepoetsen vertrek ik naar beneden. Uiteraard met met mijn telefoon nog bijdehand. Ondertussen heb ik dan al gekeken of er een file is onderweg.

Eenmaal op weg in de auto, gaat altijd de TomTom aan. Dat lijkt heel raar aangezien ik al twee jaar op dezelfde plek werk, maar dat is het niet. Er zit namelijk een live-functie op, zodat ik precies weet waar de file’s staan en hoelang de vertraging is. Superhandig natuurlijk, maar eigenlijk totaal onnodig. Ik ben er namelijk niet eerder door op het werk. toch doe ik het. Het geeft een fijn gevoel om te weten wanneer ik er ben. Ook een minder fijn gevoel als de filme meer dan een half uur bedraagt. Dat dan weer ook. Ow ja, onderweg hangen ook nog eens honderden camera’s op en rond de snelwegen, om nog maar te zwijgen van de satellieten die ver boven mijn hoofd zweven.

Aangekomen op mijn werk gaat het weer rustig verder. Je komt de parkeergarage niet binnen zonder een camera te passeren. Je komt het gebouw niet binnen zonder tag, dus ze weten precies wanneer je er en óf je er bent. Eenmaal ingelogd op de laptop ontkom je er helemaal niet aan. Je kunt aangeven op welke werkplek je zit, er is een telefoonsysteem, er is een intranet waarop mensen kunnen zien dat je er bent en een klein cameraatje op je beeldscherm kan je de hele dag bekijken (vaak afgeplakt). Kortom, alles en iedereen kan weten waar je bent.

En op de terugweg naar huis is het weer hetzelfde van dat alles. Tot aan de voordeur. Tot achter de voordeur zelfs. Want zelfs een smart TV kan heel slim met je meedenken.
En wat te denken van Netflix, die je tips geeft op basis van je kijkgeschiedenis. Zoiets vergelijkbaars heeft Spotify ook, maar dan met muziek. Ze weten alles van je!

The Truman Show is eigenlijk gewoon zo ontzettend vooruitstrevend geweest. Iedereen die de film heeft gezien voelt zich ooit wel eens Truman. Voelt zich bekeken. Alsof de wereld om hem of haar draait. Om maar te zwijgen over het gehaaste en bekeken gevoel.

Angsten overwinnen

Maar het belangrijkste heb ik nog niet gemeld. De film zet je ook aan het denken, wat je in het echte leven ook kunt gebruiken. Want hoewel de film lijkt te gaan over Truman en het feit dat iedereen hem altijd en overal kan zien, gaat de film veel verder. Het gaat ook over het onder ogen zien van je angsten. Om je niet terug te laten dringen door die angsten. Uit je vaste stramien komen.

Ga je angsten niet uit de weg en je kunt bereiken wat je wilt. Klinkt moeilijk en is het ook. Daar komt veel vallen en opstaan bij kijken, maar angsten zijn er om te overwinnen. En een overwinning voelt altijd goed. Daar kan ik zelf over meepraten. Ja, ik ben van de patronen, maar af en toe daarvan afwijken voelt heerlijk. Ook al word ik waarschijnlijk altijd en overal wel in de gaten gehouden.

Lang leve het vooruitstrevende The Truman Show. Ook al is Big Brother altijd in de buurt, leef je eigen leven en laat je niet leiden, anders zal je lijden.

Geschreven door de mannelijke Protagonist