Geen filmhuisfilm, maar ik heb al eens gezegd dat een echte vrouwenfilm ook aandacht zal krijgen. Dus het zal geen verassing zijn dat ik het ga hebben over Vijftig tinten grijs…Samen met een vriendin had ik al een week voorpret. Gelukkig maar, want dat bleek achteraf het enige lichtpuntje te zijn. Wat een slechte film.
Ik heb de boeken gelezen en eerlijk gezegd heb ik daar van genoten. Absoluut geen literair werk, maar dat wist ik van tevoren. Gewoon lekker om weg te lezen en om je fantasie op los te laten. Enige fout die ik heb gemaakt is om alle drie de boeken achter elkaar te lezen. De slechte dialogen worden dan wel iets te veel van het goede. Toen ik hoorde dat het verhaal verfilmd zou worden, had ik daar wel mijn vraagtekens bij. Ik weet van mijzelf dat ik een behoorlijke fantasie heb. Tel daar mijn “dirty mind” bij op en ik wist zeker dat geen film die beelden kon overtreffen.
Als men de seksscènes zou filmen zoals in het boek worden beschreven, zou de film in Amerika zeker een NC-17 rating krijgen. Meestal worden dit soort films met een NC-17 rating in een beperkte mate gedistribueerd omdat veel bioscopen de film weigeren te vertonen. Dat betekent minder publiek en belangrijker nog…minder geld. Het gaat dan om miljoenen dollars aan inkomsten.
Uiteindelijk is het dus een R-rated Hollywood productie geworden die op Valentijnsdag, met de nodige toeters en bellen, wereldwijd in première ging. Ook al verwachtte ik dat het niet veel zou zijn, toch wilde ik hem zien, net als de vele miljoenen lezeressen.
Fan fiction
Ook weer typisch zo’n geval dat de trailer de beste stukjes van de film laat zien. Op YouTube staat het vol met fan fiction trailers van 50 tinten grijs. Deze, door amateurs, in elkaar geknutselde trailers met hun favoriete cast zijn vele malen beter dan de film.
Iets anders is dat de drie boeken vol staan met muziek. Muziek die Christian op haar IPod zet, muziek die in de auto opstaat ect. Het leuke is dat die muziek onderdeel is van het verhaal. Dat was echt iets wat ik superleuk vond aan de boeken. Dat is iets wat volledig is verdwenen uit de film. Dat heeft natuurlijk ook te maken met rechten, of dat artiesten niet willen dat hun muziek aan de film wordt gekoppeld. Het had deze film niet beter gemaakt, maar had het zeker wel aangenamer gemaakt.
Qua soundtrack is er wel een Nederlands tintje. Onder een scene zit namelijk “She’s on fire” van Bo Saris.
Zaaddodend saai
Waarom is de film zo slecht? Is het de regisseuse, het scenario of zijn het de acteurs? Ik denk dat het een combinatie van alle drie. Sam Taylor-Johnson (de regisseuse) heeft niet veel filmervaring, maar dat hoeft zeker geen handicap te zijn. Ik geloof echt dat de scenarist zijn best heeft gedaan om tot een goed scenario te komen. Wat op zich al een hele prestatie zou zijn, maar helaas had men niet gerekend op de bemoeienissen van schrijfster E.L. James. Die had namelijk afgedwongen dat de dialogen exact als in het boek zouden zijn. En dat was nou niet zo’n goed idee, uitvergroot op het witte doek werkte het vooral op de lachspieren. Tel daar bij op dat Jamie Dornan totaal niet overtuigt als jonge extreem rijke zakenman met een afwijkende seksuele voorkeur. Hij is houterig alsof een van zijn speeltjes uit zijn speelkamer per ongeluk bij hem is ingebracht en is blijven zitten. Zijn teksten lijkt hij op te lezen van de autocue en zoals gezegd zijn deze teksten zo slecht en ongeloofwaardig dat je hem dat eigenlijk niet eens kwalijk kan nemen.
Er zit welgeteld één kort moment in de film waar ik Jamie Dornan wel geloofwaardig vind. Het moment dat hij Ana met de gesel slaat. Eindelijk wat passie in zijn gezicht!
En dan Dakota Johnson. Na het zien van de trailer vond ik haar eigenlijk wel goed gekozen als Anastasia Steel. Maar ja, de trailer duurt nog geen drie minuten. Na 30 minuten film wilde ik die onschuldige blik van haar gezicht slaan en vond ik hem ook niet meer onschuldig maar eerder dommig. Dit zo veelvuldig in beeld brengen van haar onschuldige blik zou je de regisseur wel kunnen verwijten.
Wat ook erg opvalt in de film is dat je niet naar vlotte, hippe mensen zit te kijken. Voor mijn gevoel had de film in 1990 opgenomen kunnen zijn. Qua kleding en interieur etc. was het gewoon niet 2015.
Commercial
Ik vond dat de seksscènes wel mooi in beeld waren gebracht. Nee, laat ik het anders zeggen. Voor deze productie vond ik het oké. Ik had niet anders verwacht. Gestileerd en netjes. Toch knap als je wordt geslagen zonder dat het rode striemen achterlaat. Het voelde als een commercial voor een zwaar parfum. Niet echt opwindend. Veel kreunen en steunen, close ups van touwen en een vrouwenlichaam in beeld. Met een doelgroep van voornamelijk vrouwen had ik toch verwacht om wat meer mannelijk bloot te zien, of iets langer is beeld dan nu het geval was.
Verhoudingen
Al eerder is geschreven dat ongeveer 20 procent van de film bestaat uit seksscènes. Om nou te zeggen dat het percentage in het boek 80 procent is, is misschien wat overdreven, maar komt wel dichter in de buurt. Je mist in de film toch echt wel veel dingen uit het boek. Het is alsof je naar een slechte samenvatting zit te kijken die van de hak op de tak springt. Er worden personages in geïntroduceerd die er in deze film bekaaid vanaf komen en waarvan je je afvraagt waarom deze scènes überhaupt in de film zitten. Natuurlijk wil men dit succes uitmelken en zal er, net zoals de boeken, een deel 2 en 3 uitgebracht gaan worden waar deze personages terugkeren. Voor de film had het waarschijnlijk beter geweest om één film te maken gebaseerd op de drie boeken. Beter voor het verhaal en het tempo, maar ja dat is slecht voor de geldlade.
Komedie
Al met al heb ik een topavond beleeft en ook de club van zes vrouwen die naast ons zaten. Wij hebben namelijk niet naar een erotische film gekeken, maar naar een komedie. Bij iedere ongeloofwaardige tekst uit de mond van Christian Grey en ieder in beeld gebracht cliché (Ana zuigend op een potlood en de daarop volgende close up van de zogenaamde verwijde pupillen van Christian) lagen we met z’n allen dubbel van het lachen.
Opwinding
Na 125 minuten was de film voorbij. Totaal geen behoefte om zweepjes in te gaan slaan bij Christine Le Duc. Nee, mijn favoriete speeltje uit de film heeft een ander prijskaartje. Voor mij was namelijk het opwindendste moment uit de film de beelden van de zwarte Audi RS 8. Zo pijnlijk mooi en sexy.
geschreven door de vrouwelijke protagonist
Wow, wist niet dat die film 2 uur duurde. Ik behoor duidelijk niet tot het publiek en voel ook geen enkele drang om richting de bioscoop te gaan (of deze film uberhaupt te zien) 🙂
Blij dat ik als mannelijke protagonist niet mee mocht 🙂
Er waren ook weinig mannen te bekennen in de bios. Sommige moesten volgens mij mee met hun vriendin zodat hij zou weten hoe hij zich als een Christian Grey in de slaapkamer zou moeten gedragen ;-). En de andere mannen die ik heb gezien waren een setje.
Goede review! En veel beter geschreven dan de film! 🙂
Ik had ook niet verwacht dat we veel zouden zien bij de “erotische” scènes als we rekening houden met de rating. Maar dat de rest zo slecht zou zijn? Het is inderdaad een komedie geworden.