Waarom remakes?
In Amerika worden regelmatig (succesvolle) Europese films nagemaakt.
Er gaat een Hollywoodsausje over. Een sausje kan een goed stuk vlees verpesten en dat vind ik ook bij dit soort remakes.
Vragen, vragen en nog eens vragen
Ik vraag mij altijd af waarom deze remakes gemaakt worden. Houdt het Amerikaanse publiek niet van ondertiteling of willen ze een bekende cast? Is het omdat de Europese films explicieter zijn in hun onderwerpen, seks en taalgebruik? Begrijpen ze de humor niet of slaat het niet aan door dat de locatie onbekend/ver weg is of komt het door andere culturele verschillen? Ik kan zo nog wel even doorgaan met vragen opsommen. Het antwoord zal waarschijnlijk ergens in het midden liggen.
Wat levert het op?
Het gaat natuurlijk vaak om geld. Als men een film aankoopt en weet dat er een markt is voor een bepaalde (kleine) doelgroep, dan is het nog maar de vraag of men er aan kan verdienen. Als de inkomsten gegarandeerd kunnen worden door een film te ‘veramerikaniseren’ dan is de keuze niet zo moeilijk.
Het is natuurlijk ook wel dubbel. Voor de filmmaker is het in zekere zin een groot compliment als een Amerikaanse maatschappij besluit een remake van jouw film te maken. Hoe je het ook wendt of keert, Amerika/ Hollywood wordt toch gezien als het mekka van de film. Aan de andere kant is het natuurlijk wel een drama voor diezelfde filmmaker als je origineel ‘verkracht ’wordt.
De lijst van slechte remakes is lang. Deze lijsten worden voornamelijk opgesteld door Europeanen. Wij kennen het origineel en zien dan vaak de slappe Hollywood-aftreksels.
Maar in sommige (slechte) remakes blijken toch een succes. Komt het –financiële – succes doordat het publiek het origineel niet kent en dus geen vergelijkingsmateriaal heeft, of heeft het toch met een aansprekende cast te maken?
Ik geef eerlijk toe dat ik in het verleden ook wel heb genoten van de Amerikaanse versie van een Europese film. Soms omdat ik (toen) nog niet bekend was met het origineel en soms ook vanwege de cast – ik noem Insomnia, Vanilla Sky en Brothers.
Naarmate ik meer (onafhankelijke) films ging kijken ging ik steeds minder begrijpen van het nut van een Amerikaanse remake. The girl with the dragon tattoo (remake van Zweedse film Män som hatar kvinnor) is dan wel een succes geweest, maar ik vind het origineel vele malen beter. Michael Nyqvist en Noomi Rapace vind ik veel overtuigender dan Daniel Craig en Rooney Mara.
Geruchtencircuit
Na de successen van de Franse films als Intouchables en Amour kon je wachten op remake geruchten. Let wel: GERUCHTEN. Vaak hoor je daar later niets meer van, maar ik deel ze hier zodat je ook even kunt huiveren. Even Googelen leverde het volgende op: Colin Firth voor de rol van de gehandicapte Phillipe, en – dit is echt tenenkrommend – Guy Pearce en Jennifer Lopez voor de hoofdrollen in Amour. Wil je echt kramp? Lees dan dit artikel.
Als je Amour compleet langs je heen is gegaan dan denk je waarschijnlijk: ja, en? Maar mocht je wel weten dat Amour over een echtpaar gaat van in de tachtig dan snap je dat de bovenstaande namen echt heel veel vragen oproepen. Ik wil nogmaals benadrukken dat dit (achterhaalde) geruchten zijn, maar het geeft wel aan dat sommige Amerikaanse filmmakers totaal in hun eigen universum leven.
Conclusie? Doe mij maar vlees zonder saus
geschreven door de vrouwelijke protagonist
