Dat was hij dan weer. Snik! Het IFFR van 2018. Snik! Heeft er iemand een zakdoekje? Snik! Het leukste filmfestival in het jaar voor ons. Dat ene festival waar je naar uitkijkt en waarvan je een week van tevoren het krantje van voor tot achter doorleest en daarna gewoon weer vooraan begint. Dat moet nu dus weer een jaar wachten. Maar wat vonden wij nu de beste films van het festival? En welke films waren op zijn zachts gezegd niet te pruimen?

Must sees

Vooraf hadden we een lijstje gemaakt van films die we ontzettend graag wilden zien. Must sees voor ons. Vijf stuks in totaal. Van die vijf films hebben we uiteindelijk alleen Soldiers. Story From Ferentari niet gezien. Die was simpelweg niet in het programma in te passen. Wel jammer, want daar hadden we hoge verwachtingen van.

Van de rest dus ook, maar zijn die verwachtingen ook waargemaakt? DRIFT en Guarda in Alto vonden we drie keer niks. De eerst is slow cinema in optima forma, waarbij we nu zo een beetje elke druppel in de oceaan wel kennen. Guarda in Alto was gewoon erg kinderachtig. Spijtig, want het concept is wel goed.

Jusqu’à la Garde vonden we daarentegen een meer dan prima thriller. De spanning bouwt zich langzaam op en op het einde van de film weet je bijna niet meer waar je moet kijken. Anna’s War is van een andere orde en vonden wij uiteindelijk ook de beste film van onze must sees. Een prachtig verhaal over een zesjarig meisje dat zich schuilhoudt in een huis vol met Nazi’s. Ze zegt de gehele film niets, maar eigenlijk toch ook weer wel. Gelukje, want die film is aangekocht, net als Jusqu’`a la Garde en Guarda in Alto.

Overige films

Naast de hiervoor genoemde films hebben we nog acht films gezien. De beste van die acht vonden we The Insult. Een film die het ook erg goed deed bij het publiek (net geen winnaar van de publieksprijs) en vanaf 15 februari ook in de bioscoop te zien is. Een aanrader hoor. Net daaronder vonden we Hannah, Pin Cushion en Les Garçons Sauvages erg goed. Net wat minder dan The Insult en Anna’s War, maar nog steeds erg de moeite waard.

Hannah is cinematografisch een hoogtepunt en Rampling speelt de sterren van de hemel. Pin Cushion laat zien wat pesten met een persoon kan doen. En wat die persoon er dan aan doet om er toch bij te horen. Ten koste van alles en iedereen. Het onconventionele Les Garçons Sauvages is dan weer zo een typische IFFR film die waarschijnlijk nooit in de Nederlandse bioscopen zal gaan draaien. Een beetje A Clockwork Orange-achtig, maar dan op zijn Frans.

Uiteraard hebben we ook middelmatige films gezien. Films die niet slecht zijn, maar die je over een tijdje ook alweer vergeten bent. Piercing is er daar één van. Pesce, de regisseur, weet wel hoe hij aandacht moet besteden aan de cinematografie (dat deed hij al in The Eyes of My Mother). Nu alleen nog aandacht besteden aan een beter verhaal. Dan gaat het helemaal goedkomen met hem. Pierdete Entre los Muertos is een grote mindfuck waarbij je niet weet wat echt is en wat niet. Wij vragen ons wel af of de regisseur ooit wereldwijd zal doorbreken. Niet als hij dit soort films blijft maken. Wat ook niet erg is, want dat kan natuurlijk een bewuste keuze zijn. Het hoeft niet allemaal in één hokje te passen.

Niet goed, wel slecht

Dan de slechte films, want die zijn er altijd op het IFFR. Twee hebben we er al benoemd, maar de documentaire Marquis de Wavrin valt daar wat ons betreft ook onder. Aan ons niet besteed, terwijl hij het op het festival nog wel goed deed. Smaken verschillen. Net als de The Cannibal Club uit Brazilië. Een leuke beschrijving wil nog niet zeggen dat de film ook goed is. Dat was dus ook niet zo.

De balans

Als we de balans opmaken dan is het een geslaagd filmfestival met twee toppers, vier aanraders, twee middelmatige films en vier slechte films. Eigenlijk 50/50, dus dan mogen we niet klagen. Daarnaast is het ook wel een divers filmfestival geweest voor ons, waarbij van de twaalf films die we hebben gezien, er tien productielanden zijn.

Tot volgend jaar, IFFR. We hebben er nu al weer zin in.