25 december 1967 – † 28 maart 2024

Met veel verdriet moet ik helaas mededelen dat Marjan (56), een van de twee oprichters van De Protagonisten, is overleden. Iets wat er al langere tijd aan zat te komen, maar nu de harde werkelijkheid is. Leverkanker werd haar lichaam uiteindelijk fataal, hoewel ze zelf nog maar al te graag wilde leven. Het kon alleen niet meer.

BFF

Wat heb ik veel te danken aan Marjan. Mijn bestie was het, ondanks ons leeftijdsverschil van 16 jaar en een dag. Het is ook 16 jaar geleden dat ik haar leerde kennen. Als ietwat nerderig broekie (24) kwam ik binnen als stagiair bij een stedenbouwkundig adviesbureau, maar zoals Marjan toen al was, zorgde zij voor een warm ontvangst. Uiteindelijk bleef ik hangen en ontstond een hechte vriendschap, mede door onze gezamenlijke liefde voor muziek (Ray Lamontagne bleef onze lievelings). Met name na het eindigen van mijn relatie aan het einde van 2011 was ze er voor mij. Meer dan ik op dat moment besefte.

Film

We besloten namelijk naar de film te gaan, een andere gezamenlijke liefde (zie hier haar favoriete films). En dan niet naar een blockbuster, maar een filmhuisfilm. Dat was de opmaat naar wekelijkse bioscoopbezoeken. LantarenVenster waren we vaak te vinden en later ook Cinerama en Kino. Altijd vanuit het werk, met de auto, begeleid door muziek die we kenden of net hadden ontdekt. Onvergetelijke momenten zijn dat en sommige muziek is voor mij nog steeds te linken aan die ritjes.

Later volgden nog honderden films die we in een door Marjan zelfgemaakt notitieboekje konden noteren. Er was ruimte voor aantekeningen met een cijfer erbij. Plus het kaartje, want als grafisch vormgeefster hield ze rekening met alles. Alles zag er gelikt uit. Niet alleen op het werk, maar overal.

Alles was sowieso tot in de puntjes voorbereid. Zonder handgeschreven, uitgelijnde lijstjes functioneerde ze niet, zei ze altijd. Lacherig deed ik erover, maar het maakte Marjan tot wie ze was. Het hielp haar. En ze was mooi zoals ze was.

De Protagonisten

In 2014 begon het, na de vele bioscoopbezoekjes, te kriebelen. Laten we een blog oprichten, zeiden we, als tegengeluid voor de recensenten uit de krant. Zo gezegd, zo gedaan en tien jaar later bestaat dat blog nog steeds. Al langere tijd zonder Marjan, want voor haar leverkanker had ze ook al te maken met borstkanker (op zijn zachts gezegd was ze meerdere malen de lul). Ze had inmiddels andere hobby’s gevonden, al bleven we wel naar de film gaan. De frequentie veranderde toen ik ergens anders ging werken en een dochter kreeg. Van eens per week gingen we naar eens per twee of drie weken. Mijn gezin verdiende aandacht, zei ze altijd. Goed advies, maar al voor haar dood was er een gemis. Een gemis met een rede, maar het was er wel.

Toen corona kwam, verdwenen de bezoekjes logischerwijs helemaal. Zij verhuisde ook definitief naar Koog aan de Zaan, waar ze later trouwde met haar geliefde Bob. Trots ben ik nog steeds dat ik haar getuige mocht zijn. Zij was eigenlijk ook mijn getuige, maar door haar ziekte en de coronatijd, kon ze bij mijn bruiloft niet aanwezig zijn.

Het contact verwaterde gelukkig nooit, want ondanks het afstandsverschil (Breda en Koog aan de Zaan) bleven we elkaar bellen. Niet dagelijks, maar geregeld en voor mijn doen belden we dan lang. Kwaliteit was belangrijker dan kwantiteit. Af en toe bezochten we elkaar ook, waarbij ik blij ben dat ze allebei mijn kinderen heeft ontmoet. Die kinderen blijf ik vertellen over Marjan, tot in de treurigheid. Het huis staat ook veel met herinneringen aan haar. Van speelgoed voor de kinderen, van elpee ’s tot Dvd’s en boeken en uiteraard met foto’s. Alles van haar is dierbaar en extra waardevol op dit moment.

Sister from another mister

Zoals ze altijd zei, was ik haar brother from another mother en zij mijn sister from another mister. Op zijn Zaans begon ze dan te praten en vragend wat ik dit keer weer op zijn Brabants aan het brabbelen was. Elkaar een beetje belachelijk maken om ons dialect.

Veel gelachen en veel gehuild samen. Lief en leed deelden we. Iets wat niet meer kan. Ik ga haar zo ontzettend missen. Mijn bestie is niet meer. Bang om te sterven was ze niet, wel om te worden vergeten. Dat laatste zal als het aan mij ligt niet gebeuren.

Dag lieve Marjan, tot ooit, waar je nu ook mag zijn. Dank voor alles ♡