In onze recensies gebruiken wij zogenaamde kernwoorden die aangeven hoe wij een film beleefd hebben. Nu was ik van plan om het kernwoord triest eens te belichten, maar het lot heeft anders beslist. Ik heb nu gekozen voor het kernwoord “humoristisch”. Wij zijn namelijk naar de film Une heure de tranquillité geweest.  Een komedie die gaat over een liefhebber van jazzmuziek die een zeldzaam album heeft gevonden en niet kan wachten om deze rustig te beluisteren in zijn woonkamer. Door allerlei omstandigheden wil dat maar niet lukken. Omdat wij beide ook muziek (vinyl)liefhebber zijn dachten wij dat dit wel eens leuk kon worden. Helaas. Zelden zo’n vermoeiende en niet grappige film gezien (het is dat wij met het kernwoord “triest” iets anders voor ogen hebben, anders had het wel op deze film van toepassing kunnen zijn).

Wat is humor?

Wij vonden de humor in Une heure de tranquillité niets, maar er  waren twee mensen in de zaal die werkelijk overal om moesten lachen. Humor is dus subjectief.
Vroeger had je The Naked Gun films met Leslie Nielsen. In mijn optiek flauwe humor waar ik alleen in beschonken toestand om kan lachen. Daarentegen kan ik weer  helemaal dubbel liggen van Monty Python’s Life of Brian en Monty Python and the Holy Grail, maar dat lukt anderen vast weer alleen met een paar biertjes achter de kiezen.

Engelse humor vs Amerikaanse humor

Over het algemeen kan ik wel stellen dat ik een groot liefhebber ben van de Engelse humor. Lekker droog en de Britten zijn heer en meester in het niet serieus nemen van zichzelf. De typetjes zijn vaak losers en blijven losers. Ik kan echt genieten van films zoals bijvoorbeeld The Full Monty en Dead at a funeral, maar ook  de zogenaamde zwarte humor in  Lock, Stock and two smoking barrels en Snatch is niet te versmaden!

Die typische Engelse humor vind je ook terug in de romcoms: Nothing Hill, Love Actually en Bridget Jones. Ik weet dat er genoeg filmliefhebbers zijn die niet naar dit genre willen kijken, maar persoonlijk kan ik er wel van genieten.  Ik heb wel moeite met de Amerikaanse Frat Pack films. Films als Dodgeball: A True Underdog Story, Starsky & Hutch, Anchorman: The Legend of Ron Burgundy en The Internship. Voor mij hoeft het niet. De personages  in deze films blinken meestal uit in een gebrek aan emotionele volwassenheid en de daaruit ontstane grappen en grollen kan ik geen anderhalf uur aanzien. Maar gelukkig vinden we niet allemaal hetzelfde leuk. Moet wel zeggen dat ik The Hangover (I) ontzettend leuk vond en de scene in de badkamer met de tijger blijf ik leuk vinden.

Humor op TV

Er zijn ook fantastische comedy series gemaakt voor de  tv zoals The Office, geschreven door Ricky Gervais en Stephen Merchant, over de perikelen op het kantoor van een papierbedrijf.
Het gaat hier om een mockumentary. Dit is een genre waarin een bepaald onderwerp wordt besproken zoals in een documentaire, maar waarin weinig op feiten berust.  Hilarisch.
De Amerikanen hebben het idee geadopteerd  met The Office US. Ook deze serie was zeer succesvol en zeker ook erg goed.

Mijn  favoriete BBC serie is Miranda.De serie is bedacht door comédienne Miranda Hart, die tevens de titelrol speelt. Miranda is groot (1,85m) en flinkgebouwd, waardoor ze vaak wordt aangesproken met “meneer”. Ze heeft een winkel in fopartikelen. Omdat  ze onhandig en niet sociaal vaardig is, is haar schoolvriendin manager van de winkel. Haar moeder heeft maar één doel en dat is dat Miranda een goede baan en man vindt, maar Miranda is heimelijk verliefd op de kok van een nabij gelegen restaurant. Grappig detail vind ik dat Miranda haar gedachten soms hardop en rechtstreeks in de camera zegt. Als je het zo leest denk je misschien “mwah”, maar kijk de volgende korte compilatie dan maar.

Ik heb hier wel eens zo hard om moeten lachen, dat ik dacht dat het mijn dood zou worden. Maar ach…misschien vind je er niets aan. Ik zou graag willen weten waar jij ontzettend om moet lachen.

geschreven door de vrouwelijke protagonist