De filmhuisbezoeker is een gewoon mens!

filmhuis

Gelukkig is de filmhuisbezoeker een gewoon mens. Of zou ik moeten schrijven: helaas is de filmhuisbezoeker een gewoon mens. Waarom?

Filmhuis

Toen ik voor het eerst een filmhuis bezocht (LantarenVenster, toen nog in de Gouvernestraat in Rotterdam en waar nu Kino zit), wist ik niet wat mij overkwam. Alles was anders dan wat ik – tot dan toe – gewend was. Allereerst het soort films, het publiek (in aantal en gedrag) en de ambiance. Tot dan toe zag ik dit genre films thuis op de bank via een dvd’tje of videoband (jaja). Een filmfreak die bij de videotheek om de hoek werkte voorzag mij van tips. Toen ik er achter kwam dat er ook bioscopen waren die dit soort films vertoonde, verzamelde ik wat moed om daar naar toe te gaan.

Moed verzamelen

‘Moed verzamelen’, hoor ik je denken. Ja, want een filmhuis was – zeker toen – totaal iets anders dan de anonieme bioscopen waar de mainstream films werden vertoond. Die fijne ambiance en het andere soort publiek vormden tevens een drempel. Niks geen  grote popcorn etende massa’s waar je anoniem in op kunt gaan. Eerder rode wijn nippende, eindelijk weer eens een avondje uit, Volkskrant (of NRC) lezende bezoekers. Tot zover de verschillen met de vaak M&M’s gooiende, cola slurpende, vaak ongeïnteresseerde filmpuber die regelmatig mijn pad kruiste bij de commerciële bioscoop.

Bang in het donker?

Maar ook in het filmhuis gebeurt er iets geks bij het betreden van de filmzaal. Zou het komen door de wetenschap dat je straks in het donker zit? Mij verbaast het namelijk dat men besluit om in een vrijwel lege filmzaal op de stoelen precies voor of naast mij plaats te nemen. Wat is dat toch? Bang wanneer het licht straks uit gaat? Je verloren voelen in een ruimte?

Ik blijf het een raar fenomeen vinden. In een helder verlichte ruimte gedraagt men zich – over het algemeen – anders. Kijk maar eens in de trein of in wachtruimten, daar zit iedereen verspreid op zijn eigen eilandje. Komt het misschien doordat men weet dat er geen popcorn is om mee te gooien? Of is het de herkenning van een gelijkgestemde filmziel waardoor men denkt dat ik geen vreemde ben?

geschreven door de vrouwelijke protoganist

Share

Wil je reageren?