Vorig jaar hebben wij al geschreven over onze bioscooprituelen. Destijds waren wij er heilig van overtuigd dat wij die rituelen nog jaren vol konden houden. Niets blijkt minder waar, want we zijn er al vanaf aan het wijken. Blijken we toch niet zo autistisch te zijn als dat we dachten.
Plekje in de zaal
Onze aanpassing van de rituelen heeft voornamelijk te maken met ons plekje in de zaal. Waar we lang, lang geleden nog in het midden achterin de zaal gingen zitten, is daar nu al een tijdje geen sprake meer van. Het gebeurde te vaak dat er net voordat de film begon, nog een paar mensen voor onze neus kwamen zitten. Dat is het goed recht van die mensen natuurlijk, maar voor ons niet altijd even fijn.
Nieuw plekje
We zijn nog steeds wel een beetje autistisch hoor, wees maar niet bang. We zitten namelijk nog steeds op de achterste rij in de zaal. Alhoewel, in zaal 1 van LantarenVenster zitten we op een of andere manier altijd dichter bij het scherm. Waarschijnlijk omdat het een grote zaal is. Als de film dan begint komen we er altijd achter dat we dan toch wel heel dichtbij zitten, omdat we ons hoofd mee moeten bewegen bij het lezen van de ondertiteling. Dat levert mooie beelden op voor andere mensen gok ik zo.
La famille Bélier
Dat laatste gebeurde ons bij La famille Bélier. Een mooie, grappige en ontroerende Franse (hoe kan het ook anders) film. Het verhaal gaat over een familie, waarvan de vader, moeder en het broertje van Paula Bélier allemaal doof zijn. Hoewel het doof zijn een belangrijk onderwerp is in de film, gaat het vooral om het maken van je eigen keuzes. Iedereen moet in zijn leven op een bepaald moment eigen keuzes maken, zo ook Paula. Ook al is dit niet altijd even fijn voor je familie. Wat ons betreft is deze film een echte aanrader.
Afgedwaald
Sorry, ik was een beetje afgedwaald. Terug naar ons plekje in de zaal. Nog steeds achterin dus (met uitzondering van zaal 1), maar niet meer in het midden. Tegenwoordig zitten we aan de zijkant. Heerlijk om daar te zitten en wat een verademing. Het blijkt dat je aan de zijkant dus net zoveel ziet als in het midden. Wie had dat toch gedacht!
Als er tegenwoordig wat laatkomers binnenkomen, gaan deze nog steeds in het midden zitten. Kunnen wij lekker onverstoord verder kijken. Alleen als de film goed wordt bezocht gaan er soms nog wat mensen voor je zitten. Vaak wat oudere mensen, want de best bezochte films in LantarenVenster trekken om een andere reden oudere mensen. Dat vinden wij vervolgens weer niet erg, want die maken vaak hilarische opmerkingen tijdens de film.
Voorbeeld
Tijdens de film Still Alice bijvoorbeeld, zaten er twee oudere mensen voor ons. Voor de mensen die de film nog niet hebben gezien, de film gaat over Alzheimer. Na de trailers, voorafgaand aan de film, maakte één van de vrouwen de opmerking dat ze de trailers goed vond. Er was alleen één probleem: ze was bang dat ze de titels van de trailers weer zou vergeten. Die zat dus bij de goede film zullen we maar zeggen.
Gelukkig houden we ons wel nog steeds aan vele andere bioscooprituelen. Nu is het afwachten hoe lang het nog duurt voordat we naar techno gaan luisteren in plaats van Ray Lamontagne. Al lijkt me dat echt onmogelijk!
geschreven door de mannelijke protagonist
Zelf zit ik nog steeds het liefst in het midden van het midden 😉 Maar jullie willen dus eigenlijk het liefst dat een film door niet zo veel mensen bezocht worden zodat de kans klein is dat er iemand voor jullie gaat zitten 😉
Hahaha jij snapt het helemaal Nostra. Deze week zaten we zelfs een keer helemaal alleen in de zaal en nog bleven we aan de zijkant zitten. Ook wel grappig trouwens dat we ook bleven fluisteren naar elkaar 🙂
Hahaha, dat is wel vreemd ja dat jullie bleven fluisteren.
Voorheen zat ik graag in het midden van de zaal. Tegenwoordig zit ik het liefst op de achterste rij zodat er geen irritante mensen zijn die tegen je stoel trappen. Dat vind ik erger dan mensen die voor me zitten.
Ook heel irritant inderdaad.