Ray Lamontagne

Ray_LaMontagneIk ben een groot liefhebber van het filmhuis. Maar naast films heb ik nog een paar grote passies. Naast wielrennen en tennis luister gemiddeld drie uur per dag naar muziek. Net als bij films hou ik bij muziek niet van de standaard mainstream. Het valt mij op dat muziek van één van mijn favoriete artiesten vaak in films terugkomt, namelijk Ray Lamontagne.

Eerste kennismaking

De eerste keer dat ik met de muziek van Ray in aanraking kwam was denk ik in 2005. Ik was lid van de OOR en las dat blad van voor tot achteren. Ik was destijds helemaal weg van Damien Rice en zocht constant naar muziek die daar op leek. Ik kan mij nog goed herinneren dat er een heel klein item stond onderaan een bladzijde met bekende Nederlanders. Eén van die BN’ers (geen idee meer wie het was) maakte de vergelijking tussen Damien Rice en Ray Lamontagne. Vervolgens ben ik zijn muziek gaan opzoeken en stuitte ik op zijn eerste cd Trouble uit 2004. Ik was overdonderd door zijn muziek en draai het album nog geregeld. Wat ben ik blij dat ik toen dat ene regeltje heb gelezen.

Discografie

Inmiddels heeft Ray al vijf albums uit, waarvan zijn laatste dit jaar (Supernova). Eerlijk gezegd valt zijn laatste album mij wat tegen en lijkt hij iets commerciëler te zijn (niet mis mee, de man moet ook zijn geld verdienen). Zijn tweede album (Till the sun Turns black) uit 2006 is nog steeds één van mijn favoriete albums aller tijden. De donkere maar toch speelse klanken van de muziek, de hese manier van zingen en de oprechte en vaak poëtische teksten. Een combinatie waarmee je mij al snel te pakken hebt.

Ray’s muziek in films

Maar laat ik niet teveel over zijn muziek gaan schrijven, dit is ten slotte een blog over films. Nou ja, ik ga er toch nog een beetje over door, want er zijn inmiddels 44 films/series uitgebracht waarin zijn muziek voorkomt. Jullie zullen zijn muziek misschien niet meteen herkennen, maar na het lezen van de filmtitels misschien toch even op jullie hoofd krabben. Het zijn namelijk best bekende titels waar zijn muziek in voorkomt.

De allereerste film waarin Ray voorkomt is A lot like love (2005) met Ashton Kutcher. Eerlijk gezegd, zegt mij dat één, twee, drie niets. Het nummer Trouble kwam in de film ten gehore. Ik weet niet of jullie dat ook hebben, maar zodra ik een nummer in een film hoor dat ik leuk/mooi vind, dan veer ik helemaal op. Of de film nu goed of slecht is, het is dan even een herkenningsmomentje.

Ik wil nog een paar films en series er uitpikken. The devil wears Prada (met het nummer How come), de Amerikaans hitseries Grey’s anatomy en Badland, zelfs in de Nederlandse serie Smeris (met het nummer Winter birds) en in de dit jaar verschenen film The fault in our stars. Als je deze film nog niet gezien hebt, dan kan ik je zeker aanraden dat te gaan doen.

Zonder woorden

In laatstgenoemde film zat een nummer dat voor mij nog onbekend was: Without words. Het nummer is geschreven door zijn broer, maar weer perfect uitgevoerd door Ray en zijn Pariah Dogs (zijn begeleidingsband). Zoals al gezegd, viel zijn dit jaar uitgebrachte album Supernova wat tegen. Het nummer Without words daarentegen is misschien wel zijn mooiste uitgebrachte nummer dit jaar. Het staat niet op het album, maar komt alleen voor in de film. Het nummer past ook perfect bij de film, net als dat de film perfect bij het nummer past.

Zijn muziek raakt mij zo ontzettend, tot diep in mijn botten. In krijg nog elke keer kippenvel als ik luister naar zijn muziek. En nee, het is niet allemaal even droevig, er zijn ook vrolijkere nummers van hem. En dat muziek belangrijk is films heb ik al vaker geschreven. Muziek maakt of breekt een film. De keuze moet weloverwogen zijn en passen bij het verhaal. We zitten niet echt te wachten op een vrolijk nummer als er iemand dood ligt te gaan. Dat past niet en zorgt niet voor de juiste beleving.

ps: jullie kennen vast het nummer Crazy van Gnarls Barkley nog wel. Nou, Ray is daar even dunnetjes over heen gegaan met zijn versie daarvan…

Geschreven door de mannelijke protagonist.

Share

3 gedachtes over “Ray Lamontagne

  1. Ik, de vrouwelijke protagonist, had eerst een klein beetje moeite met deze post. Ik wilde Ray namelijk niet ‘delen’. Stom misschien, maar zijn muziek is zo speciaal voor mij dat ik wil dat het bijzonder blijft. De angst dat het straks overal op de radio te horen zal zijn is altijd aanwezig, ook al weet ik dat dat niet waarschijnlijk is….

Wil je reageren?

Deze site gebruikt Akismet om spam te verminderen. Bekijk hoe je reactie-gegevens worden verwerkt.