Sommige soundtracks zijn in onze ogen gewoon te mooi om niet te benoemen. In dit geval gaat het niet over soundtracks van artiesten uit de popwereld, maar meer over soundtracks van artiesten met een klassieke achtergrond. Aangezien de grote der aarde zoals Mozart en Haydn al een tijdje niet meer onder ons zijn, is er een nieuwe stroming ontstaan: neoklassieke muziek. Simpel gezegd is dat een stroming die de basis van de klassieke muziek in stand houdt, maar deze verweeft met eigentijdse muziek. Persoonlijke favorieten van mij zijn de IJslander Ólafur Arnalds en Duitser Max Richter. Neoklassieke muziek en films passen wat mij betreft perfect bij elkaar.
Ólafur Arnalds
De eerste keer dat ik in aanraking kwam met Ólafur Arnalds is alweer een bijna 5 jaar geleden. Zijn prachtige Living Room Songs draai ik nog steeds bijna elke week. Heerlijk om tijdens een drukke werkweek even bij te komen op zijn muziek. Die specifieke plaat vind ik zo goed omdat hij ook daadwerkelijk in een huiskamer is opgenomen. Zelfs het kraken van de vloer is opgenomen op de plaat. Dat in combinatie met zijn pianospel en de violen zorgen bij mij voor kippenvel. Elke keer weer! Luister en oordeel zelf zou ik zeggen. Daar word je toch zen van?
Toen ik wat verder ging zoeken, bleek dat Ólafur veel muziek voor films en series te maken. In totaal heeft hij aan tien soundtracks meegewerkt, waarvan The Hunger Games de meest opvallendste is. Het onuitspreekbare nummer heet Allt Varð Hljótt.
Naast The Hunger Games zijn ook drie nummers van hem te horen in het dit jaar verschenen Mia Madre. Een film die in ons straatje past, maar die we helaas nog niet gezien hebben. Nu ik weet dat Ólafur enkele nummers in de film heeft zitten, ben ik eigenlijk nog wel iets benieuwder geworden. Ook heeft hij een nummer in Taken 3 zitten. Dit nummer is overigens ook in Mia Madre te horen. Het is dus geen muziek die speciaal voor die films is geschreven. Bij dit nummer wordt – in tegenstelling tot de meeste nummers van hem – wel gezongen, door zijn landgenoot Arnor Dan. Overigens schijnt hij volgens spotify ook een bijdrage te hebben geleverd aan de films Another Happy Day en Gimme Shelter. Voor mij twee onbekende films.
Voor de serie Broadchurch heeft Ólafur de volledige soundtrack geschreven. Voor mij geen bekende serie, maar volgens mij is hij wel een tijdje op de Nederlandse televisie te zien geweest. Andere series waarin hij te horen is, zijn Our Girl, Danville 2nd Ward Young Men, The Originals en Masters of Sex.
Max Richter
Naast Ólafur Arnalds is er nog iemand in de neoklassieke wereld waar ik graag naar luister: Max Richter. Zijn dit jaar uitgebrachte plaat From Sleep is voor mij één van de hoogtepunten van het jaar. Ook naar deze plaat kan ik blijven luisteren.
Zijn lijst met bijdrage aan films en series is echter veel groter dan die van Ólafur Arnalds. Volgens IMDB heeft hij 43 credits achter zijn naam staan. Zijn voor mij bekendste films zijn Wadjda, Lore, Haar Naam Was Sarah, Waltz With Bashir en de bij het grote publiek meer bekende Shutter Island met Leonardo DiCaprio.
De eerste vier genoemde films passen allemaal in het straatje van De Protagonisten. Echte filmhuisfilms met trieste verhaallijnen. Neoklassieke muziek past wat dat betreft perfect bij dat soort films. Ik bedoel, je kunt ook wel Lady Gaga gaan draaien, maar dat klopt gewoon niet.
Overigens vind ik Shutter Island ook een zeer goede film waar deze muziek ook uitstekend bij past. Je kunt de spanning echt opbouwen, iets wat bij Shutter Island in de loop van de film steeds verder oploopt. On The Nature Of Daylight is het nummer dat in de film gebruikt wordt. Eén van mijn persoonlijke favoriete van hem. Ooooooooooooh wat mooi.
Daarnaast ben ik op dit moment ook een serie op HBO aan het kijken: The Leftovers. En je raadt het al, Max Richter heeft de bijbehorende muziek gecomponeerd. Tegenwoordig kan ik ook al wel aardig goed horen welke muziek van hem is in films en series. Zeer herkenbare muziek en hij heeft echt zijn eigen handtekening.
Neoklassieke muziek en de verhaallijnen
Neoklassieke muziek en films passen wat mij betreft perfect bij elkaar. De neoklassieke muziek past wat mij betreft perfect bij de verhaallijnen die wij mooi vinden. Ik word altijd blij van de muziek en word er dus zen van, maar het heeft ook wel iets triest. Het is gevoelige muziek waar ik in ieder geval naar heb moeten leren luisteren. En nu kan ik het zo ontzettend waarderen. Naast Ólafur en Max vind ik ook Ludovico Einaudi, Yann Tiersen, Nils Frahm, Hans Zimmer en Warren Ellis ook goed. Zij maken ook veel muziek voor films, maar als ik hen ook nog zou betrekken in deze post, dan zou het eerder een boekwerk worden. Zij komen later wel aan bod.
Vinden jullie het gebruik van neoklassieke muziek in films en series ook een toegevoegde waarde hebben?
Geschreven door de mannelijke protagonist
Er wordt heel veel neoklassieke muziek gebruikt in series en films en dat stoort mij alvast zelden. Zelf ben ik, dankzij theater dan, fan geworden van Goldmund. Zeker eens checken!
Dank voor de tip. Ga het meteen proberen 🙂