Wij hebben al aardig wat lijstjes als het gaat om favoriete films uit een bepaald land of andere categorie. Wat nog ontbreekt is een lijstje met onze tien meest tegenvallende films. Het is niet perse zo dat wij de film slecht vinden (kan overigens wel hoor), maar vaker is het zo dat wij er meer van hadden verwacht. Dus hierbij, in willekeurige volgorde onze meest tegenvallende films van de laatste jaren.
La Grande Bellezza
La Grande Bellezza heeft in 2014 een Oscar gewonnen voor beste buitenlandse film. Wij vinden het een beetje een ‘overrated’ film, maar de bezoekers van Cineville vonden het in 2013 de beste film van het jaar. Conclusie: wij zijn zwaar in de minderheid.
De film gaat over een ietwat oudere man Jep, die kunstrecensent is en het niet slecht heeft in het leven. Hij heeft zelf één keer een boek uitgebracht en daarna nooit meer iets geschreven, maar durft wel kritisch te zijn op werk van anderen. Maar dat is niet waar het in de film om gaat. Het gaat eigenlijk meer over zijn levensstijl. Een man die vele feestjes afgaat in Rome en zich daar meer dan goed weet te vermaken. Heeft hij alles uit zijn leven gehaald wat er in zit, of vindt hij het wel prima zo?
Bird People
Bird People gaat over twee vreemdelingen – een reizende ingenieur en een kamermeisje van het hotel waar hij verblijft, die proberen de zin van het leven te vinden en hun uitzichtloze bestaan te ontvluchten. De één doet dit door een weloverwogen beslissing te nemen en de ander laat die beslissing over aan het lot. Klinkt intrigerend, maar helaas waren de eerste 45 minuten van de film bijna niet om door te komen. Daarna neemt de film een zeer onverwachte surrealistische wending waar wij beiden nog steeds niets van snappen.
Winter Sleep
De Turkse dramafilm Winter Sleep laat je nadenken over het leven. En niet de standaard 90 minuten, maar 180 minuten (geeuw)! De mannelijke protagonist heeft de film voor een tweede keer bekeken en kwam tot een ander inzicht, de vrouwelijke protagonist vond hem te lang en te traag en durfde een tweede keer kijken niet eens aan.
Het verhaal gaat over Aydin. Een inspirerende man die je doet beseffen dat je je eigen keuzes soms beter moet afwegen. Kijk maar naar hem zelf. Een man die successen had (kunnen hebben) en nu in de hooggebergten een hotel runt. Is dat dan wat je voor ogen hebt? Denk na over de keuzes die je maakt, ook al moet je soms risico’s nemen.
The Immigrant
The Immigrant valt toch echt onder de noemer slecht en dat zeggen wij met pijn in ons hart. Een film met Marion Cotillard en Joaquin Phoenix op het affiche! Dat zou toch een knaller moeten zijn? Maar deze film is echt flut.
De film vertelt het verhaal van een Poolse immigrante Ewa die haar weg probeert te vinden in het New York van de jaren twintig. De film is eigenlijk een zorgvuldig vormgegeven bewegende ansichtkaart geworden. Alles is zo duidelijk over geproduceerd, van de decors tot de teksten, waardoor er voor de twee acteurs geen eer meer te behalen valt. Jammer.
Jimmy’s Hall
Toen Jimmy’s Hall uitkwam, ging het gerucht dat dit misschien wel de laatste film van regisseur Ken Loach zou kunnen zijn. Gelukkig weten we nu dat dat gerucht niet klopte, want het zou eeuwige zonde zijn als dit de film zou zijn die zijn mooie oeuvre zou afsluiten.
Een Ken Loach film schept bij ons altijd hoge verwachtingen, maar Jimmy’s Hall is misschien wel één van de mindere films van Ken Loach. Maar hé, het blijft Ken Loach, dus nog steeds goed. De Ierse activist Jimmy strijdt in de jaren ’30 voor vrijheid van meningsuiting. Hij bouwt een cultuurhuis waar iedereen samen kan komen om te leren, het debat aan te gaan en veel plezier te hebben. De kerk is het hier totaal niet mee eens en start een tegenoffensief. En dat tegenoffensief is niet mals!
Joy
Jennifer Lawrence speelt in Joy een alleenstaande moeder die een superdweil uitvindt. Zij maakt deel uit van een vreemde familie die ze, wonderbaarlijk genoeg, trouw blijft. Door de successen, mislukkingen en bedrog zie je ook de verhoudingen binnen deze familie veranderen.
Ondanks het waargebeurde verhaal komt het af en toe toch als onrealistisch over, vanwege het overdreven overtrokken gedrag van de familie. Joy is een typisch Amerikaans niemendalletje met als pluspunt de lekkere soundtrack. De acteerprestaties van Jennifer Lawrence zijn goed, maar Oscarwaardig? Volgens ons zeker niet.
Sing Street
Films over muziek van John Carney (Once en Begin Again) zijn voor ons tot nu toe altijd het kijken meer dan waard geweest. Zijn nieuwste feelgood en coming of age film Sing Street, kon helaas niet tippen aan zijn twee eerdere films.
Hoewel het een echte feelgood film is, is hij helaas te zoetsappig. Net iets te gelikt, net iets te gemaakt en af en toe zelfs kinderachtig. Het begin van de film start heerlijk, met veel humor en energie. Naarmate de film vordert neemt deze energie echter af en wordt hij voorspelbaar. De humor blijft gelukkig wel constant aanwezig, net als de jaren 80 muziek, die fijn is om terug te horen.
The Day Will Come
The Day Will Come is een Deense en op waarheid gebaseerde dramafilm die net zo beklemmend zou zijn als Jagten. Althans, dat is ons vooraf verteld. Dus onze verwachtingen waren hooggespannen. De film gaat over een jongensinternaat waar een streng regime geldt. Elmer en Erik gebruiken hun verbeeldingskracht om te ontsnappen aan de harde werkelijkheid.
The Day Will Come was een lange zit. Een te lange zit. En was hij beklemmend? Nee, eigenlijk niet, omdat je vooraf al kon invullen wat er ging gebeuren. Die voorspelbaarheid kun je op een blaadje uittekenen. Als je zo een rauw onderwerp behandelt, dan heeft het in ieder geval onze voorkeur om het niet zo zoetsappig te verfilmen. Het mag allemaal wat puurder.
Les Fantômes d’Ismaël
O, jee film nummer twee in deze lijst met Marion Cotillard. De Franse dramafilm Les Fantômes d’Ismaël gaat over de regisseur Ismaël. Zijn vrouw Carlotta is 20 jaar geleden verdwenen. Als hij eindelijk een nieuwe vriendin heeft, Sylvia, verschijnt ineens zijn vrouw weer. Zijn relatie met Sylvia komt onder druk te staan. Het resultaat is dat Ismaël zich in zijn eigen wereld terugtrekt.
Wij vonden het een totaal onduidelijke film. Misschien heel artistiek bedoeld, maar voor ons slaat Les Fantômes d’Ismaël volledig de plank mis. En dan kun je nog zo een goede actrices als Charlotte Gainsbourg en Marion Cotillard in de gelederen hebben, maar daar red je het niet mee. Het verhaal was lastig te volgen, ging vaak van hot naar her en ook klopten er veel dingen niet in de film. Zo volgden scènes elkaar op waarin de personages ineens anders gekleed waren of in een andere positie zaten dan het moment daarvoor, en dat terwijl de conversatie verderging. Raarrrrr.
Aanmodderfakker
Annmodderfakker vonden wij slecht. Nou zijn wij wel vaker niet al te positief over Nederlandse films (kinderfilms niet meegerekend), maar deze film mag niet ontbreken in deze lijst. Volgens het affiche is de film in te delen onder de categorieën drama en komedie, maar wij hebben nergens (om) kunnen lachen. Wel kunnen huilen. Om hoe slecht de film is.
Het verhaal gaat over de 32-jarige eeuwige student Thijs. Thijs is niet zo van hard werken, hij is meer van feestjes. Totdat hij de 16-jarige Lisa ontmoet. Zij heeft torenhoge ambities en zij zorgt ervoor dat Thijs gaat nadenken of hij zijn leven misschien wel anders moet gaan leiden. Zo klinkt het aardig, maar is slecht uitgevoerd en is oppervlakkig.
Zoals altijd betreft het hier onze persoonlijke mening. Waarschijnlijk hebben jullie een andere mening over onze tegenvallende films in bovenstaande lijst, of misschien heb je wel een aanvulling. Laat het ons maar weten!
Geschreven door de vrouwelijke Protagonist
Haha, ik verwachtte Winter Sleep er ook in. En ben het eens met Joy en Sing Street.
Wat betreft Aanmodderfokker, die heb ik bij een speciale voorpremiere (in Mediamarkt Amsterdam, samen met de cast) gezien, maar dat vond ik ook een superslechte film. Uiteindelijk zelfs nog via Twitter benaderd door geloof ik de programmamanager van (als ik me goed herinner) de Avro die het totaal niet met me eens was en er een discussie over startte. Verbaast me nog steeds dat die film een Gouden Kalf won.
De rest heb ik niet gezien.
The immigrant, breek me de bek niet open… Zelden zo iets saais en slecht uitgevoerd gezien. Jammer van de grote namen, maar die kunnen zich blijkbaar ook vergissen…