Zijn we weer, met een eindejaarslijst. Een jaar waarin ik nog nooit zo weinig films keek (slechts 90, waarvan een deel ook nog eens een korte film of documentaire was). Tijd om mijn leven weer te beteren en in 2025 weer te gaan doen waar ik ook zo veel energie van krijg: film kijken. Nu eerst aftellen naar de nummer een. Hier zijn mijn tien beste films van 2024.

10. Only The River Flows ^★★★★

Deze neo noir is een mindfuck, die als een olievlek uitbreidt. Heel de film zit gewoon goed in elkaar. Niet alleen verhalenderwijs, maar ook beeldend. Een Chinese arthousefilm die in het land zelf volle zalen en een overvolle kassa opleverde. Wat heet, Only The River Flows leverde zoveel geld op dat het een van de succesvolste Chinese arthousefilms ooit is. En deze film is echt een film die je in het filmhuis moet gaan kijken. En dan het liefste een oud filmhuis, waar je het verleden nog kunt zien en ruiken. 

9. How To Have Sex ^★★★★

Alles in How To Have Sex ademt jeugdige onbezonnenheid, maar ondertussen weet de kijker wel beter. Een breekbare coming of age die laat zien wat groepsdruk met tieners doet. Pijnlijk en confronterend, voor tieners, maar ook voor ouders. Alweer een regisseur (Molly Manning Walker) met een sterk regiedebuut!

8. Evil Does Not Exist ^★★★★

Evil Does Not Exist is traag in de opbouw, maar bevat veel onderhuidse spanning. Spanning die constant voelbaar is, mede door de overduidelijke lichaamstaal van de inwoners van het dorpje. Het einde geeft stof tot nadenken, zeker met de naam van de film in het achterhoofd.

7. Grey Bees ^★★★★

Gezien op IFFR en daarna helaas niet meer in de Nederlandse bioscopen verschenen. De prachtige, fletse kleuren (vooral geel en blauw vallen op; hoe zou het komen) met natuurlijk licht vallen op. Net als het overtuigende acteerwerk overigens, want zowel Zdanov als Yamnenko laten het lijken alsof ze het echt meemaken op dit moment. Grey Bees is een krachtig, psychologisch oorlogsdrama. Je ziet niets van de oorlog in de Donboss, maar juist ook weer wel. Hoe neutraal te blijven in een troosteloos gebied, waarin ze jou sowieso als vijand zien.

6. La Chimera ^★★★★

Zijn er talentvollere mensen in de filmwereld dan de Italiaanse zussen Rohrwacher? Nee, die zijn er niet. Alice is een begenadigd regisseur en als Alba alleen al ademt, is ze de beste actrice die er zo een beetje is. La Chimera is typisch Italiaans, vol met emotie en dat beetje rauwheid waar ik goed op ga. Josh O’Connor is de extra aangename verrassing als bendeleider die graven leeg rooft. Luchtigheid in combinatie met temperament.

5. The Zone Of Interest ^★★★★

Wat een film zeg en wat een contrast. Alles is bikkelhard aan deze film, waarin Auschwitz nooit helemaal te zien is, maar waar je meer dan genoeg ziet. De tuin die er perfect uitziet, met op de achtergrond brandende schoorstenen, de rook van aankomende treinen en het altijd zichtbare prikkeldraad. En de grond tegen de muur tussen de woning en het kamp, staat in bloei met prachtige bloemen. Leven versus dood op een simpele maar doeltreffende manier in beeld gebracht. Om nog maar te zwijgen over de kilheid van de familie, die doen alsof het allemaal niets is. Alles voor het eigen gewin en de eigen carrière.

4. Poison ^★★★★

Poison laat zien wat rouwverwerking is, in zijn puurste vorm. Acteerwerk van de bovenste plank, waarin de gesprekken leidend zijn en de omgeving wat extra’s geeft. Inhoudelijk zeer sterk en zichtbare emoties die de kijker voelt! Alle beelden zijn sowieso grauw, wat nog beter te begrijpen is. Altijd fijn, als men daar aandacht aan besteedt, dat beeld en verhaal samen gaan.

3. C’è Ancora Domani ^★★★★½

De filmverrassing van het jaar is voor mij het ondergewaardeerde C’è Ancora Domani. Wil jij je laten verrassen door een in potentie moderne Italiaanse klassieker? Doe jezelf een lol en ga deze film dan alsnog kijken. Vrouwen maken er melodramatische mannen met de grond gelijk, op een cynische manier. Deze authentieke film verdient meer kijkers!

2. Monster ^★★★★½

Perspectief is heel belangrijk. In Monster bewijzen ze dat. Wat een geweldig scenario. Als ik Hori was, zou ik ook gek worden. En wat een muziek ook. Niet alleen de titel geeft wat weg, maar die muziek ook. Cru en liefdevol tegelijkertijd. Dit is waarom mijn liefde voor Japanse films steeds groter wordt. En regisseur Kore-eda is wel iemand aan wie je dit soort films kunt over laten. De man is een grootheid.

1. All Off Us Strangers ^{★★★★★}

Andrew Haigh stel nooit teleur. Ook in All Off Us Strangers doet hij dat niet. Komt gewoon niet in zijn woordenboek voor, denk ik, teleurstellen. En hij is beter dan ooit. Wat een film zeg, met meerdere lagen. Liefde is volop aanwezig, net als verdriet en weemoedigheid. En als je dan eindelijk denkt de film door te hebben, komt er weer wat anders. Van begin tot eind geboeid zitten kijken, mede ook door de sfeer en de muziek. Én, dat kan niet onbenoemd blijven, een cast die weet hoe ze moeten acteren. De beste film van 2024 (die ik heb gezien).

Het benoemen waard zijn nog Daaaaaalí!, Critical Zone, Les Pistolets En Plastique, Als Ik Mijn Ogen Sluit: Leven Met De Japanse Kampen en Bijt. Allen kregen ook vier sterren. Daarnaast nog een eervolle vermelding voor de korte documentaire Bloedband.

Wat waren jouw beste films van 2024?