Dat was het jaar 2021 dan. Voorbij. In een zucht. Zomaar. Ineens. Een jaar waarin ik welgeteld een keer gebruik maakte van mijn Cineville-pas. Ja, inderdaad, ik bezocht slechts een keer de bioscoop in 2021 (Chungking Express, van Wong Kar-wai). Dat kon inderdaad vaker, maar ergens hield en houdt corona mij toch tegen. Dat betekent dus dat ik heel veel thuis heb gezien. Gelukkig maar. Een moeilijk jaar voor de film, wat ook wel blijkt uit mijn lijst met de tien beste films van 2021. Komen ze, op volgorde dat ik ze zag.

Looking for Venera

De Kosovaarse film Looking for Venera maakte als eerste indruk op mij (gezien op IFFR). Heerlijk stilistisch rauw, waar ik van hou (dat rijmt, ha). Vrouwen die altijd maar naar vrouwen moeten luisteren, zijn daar een keer klaar mee. Dat bewijst Venera in deze film, die eigenlijk gewoon op zoek is naar genegenheid in een kleine wereld vol kilheid.

El Perro Que No Calla

Met zekerheid vond ik El Perro Que No Calla de meest vermakelijke en actuele film van het jaar. Had ik hem voor 2020 gezien, dan was de verhaallijn raar geweest, nu begrijp je hem volledig, waardoor je jezelf in Sebastián kan verplaatsen. Een fraaie kleine film die groots overkomt. En hij duurt maar 73 minuten!

Sin Señas Particulares

Een bikkelharde, maar zeker ook een prachtige film is Sin Señas Particulares. Hoe je pijn zo overduidelijk in beeld kunt brengen zonder het echt te laten zien, bewijst deze Mexicaanse film. Over hoop, maar misschien nog wel meer over wanhoop. En wat te denken van die prachtige score!

Minari

Minari is dan weer de film waarvan de score mij het meeste is bijgebleven. De soundtrack – de score dus – haalde zelfs mijn eindlijst van tien beste albums van het jaar. Uiteraard is de film ook goed, anders beland je niet in deze lijst. Een feelgood-achtige film die je de ogen doet openen. Hoop ik.

Druk

Ja, in Druk doet Mads Mikkelsen mee, en Mads Mikkelsen is wel een soort grootheid voor mij. Met name als hij in Deense films meespeelt, excelleert hij, vind ik. Tel daarbij op dat Thomas Vinterberg de regisseur is en je hebt een gouden combinatie. Over de teloorgang van de mens, waarin een misschien niet geheel verstandig experiment met alcohol centraal staat.

Onoda – 10,000 Nights in the Jungle

Deze Japanse film, Onoda – 10,000 Nights in the Jungle, was echt geweldig. Haast niet te geloven dat dit verhaal waargebeurd is. Over een soldaat die serieus ruim 10.000 nachten in de een jungle van de Filipijnen heeft gezeten, niet gelovende dat de oorlog al lang was afgelopen. Een slow-burner van formaat, waar je met een speelduur van 167 minuten echt voor moet gaan zitten (of liggen). Wat een verhaallijn!

Kuessipan

Bij Kuessipan moest ik echt een traantje laten. Niet erg, want liggend op bed had ik genoeg linnen bij de hand om die tranen weg te vegen. In een toch wel vrij troosteloze en rauwe wereld op zoek gaan naar mogelijkheden, terwijl iedereen om je heen het wel prima lijkt te vinden. Een film die je echt voelt, ook door de goede muziek die je te horen krijgt!

Housewitz

Eigenlijk vind ik dat er altijd een documentaire in mijn lijst moet staan. Geen enkele documentaire blies mij echt omver, maar Housewitz kwam daar het dichts bij in de buurt (gevolgd door Petite Fille en Berg). Te zien geweest op IDFA en vanaf 24 februari 2022 ook in de bioscopen te zien. Maak je klaar voor een intiem gefilmde en beklemmende documentaire over de bijzondere en excentrieke Lous, de moeder van documentairemaakster Oeke Hoogendijk.

Pig

Een lekker melancholische film is Pig, waarin eten meer centraal staat dan je zou denken. Dat lekkere eten in combinatie met de prachtige cinematografie maken deze film tot een succes. Én don’t judge a book by his cover! Geldt dus ook voor mij, want vooraf had ik dus niet gedacht dat deze film met Nicolas Cage mijn eindejaarslijst zou halen. Het is niet zomaar een lekker tussendoortje, de film blijft je echt bij.

Un Monde

Un Monde is de film die in 2021 het meeste indruk op mij maakte. Uit de belevingswereld gefilmd van de kleine Nora, die voor het eerst naar de basisschool gaat. En dat is een harde wereld, naar het blijkt, waar je vaker keuzes moet maken dan je vooraf bedenkt. Perfect regie- en acteerwerk en een dito einde!

Ook goed, maar de lijst niet gehaald: Pieces of a Woman, Gritt, Quo Vadis, Aida?, The Killing of Two Lovers, Canción sin Nombre en op de valreep nog The Father. Overigens zag ik ook al een film die eigenlijk op 30 december in première zou gaan, maar die is verplaatst naar 2022. Dat zeg ik niet zomaar, want ik weet zeker dat die film mijn eindejaarslijst van 2022 al gaat halen. Afwachten dus welke film dat is!

Beste series

Heel veel series gezien zag ik dit jaar, grotendeels samen met mijn lieftallige vrouw, maar ook alleen. De drie beste vond ik Them, The Underground Railroad en Mare of Easttown (met die laatste als winnaar).

Wat waren jouw favoriete films (en series) van dit jaar?