IFFR 2020; wat was je mooi!

IFFR 2020

Eigenlijk is dit het meest vervelende bericht dat we schrijven in het jaar. Waarom? Nou, dat betekent dat IFFR er weer op zit. In totaal hebben we 22 films gezien die op het filmfestival draaiden. Dat waren films in allerlei genres. We zijn altijd blij als we één meesterwerk zien. Gelukkig hebben we dat meesterwerk nog gezien ook. Ons IFFR 2020 in een notendop.

Slecht tot matig

Dit zijn de films die voor ons een onvoldoende scoorden. Dat zegt overigens niet over de kwaliteit van een film. Desterro is daar bijvoorbeeld een voorbeeld van. In potentie echt een goed film en het camerawerk mag er ook zijn, maar de diepzinnigheid sloeg voor ons zo door dat wij het echt niets vonden. De vele weglopers in de zaal met ons. In de verkiezing van de BankGiro Loterij Audience Award eindigde de film denken wij ook niet voor niets op de een na laatste plaats, op plek 202.

Andere tegenvallers voor ons was het Angolese Air Conditioner (te kunstzinnig) en Franny Lye Deliver’d. Op die laatste hadden wij ons ontzettend slecht voorbereid en paste gewoon in het programma. Ook kwamen we letterlijk vijf minuten daarvoor de zaal uitlopen waar Uncut Gems (bespreken we verderop) draaide! Wat een wereld van verschil. Van de hectiek van New York naar de rust op het platteland van Engeland midden jaren 1600!

Atlantis (26 maart in de bioscoop) tot slot, die vonden we sterk beginnen en eindigen, maar het middendeel viel vies tegen. Niet raar overigens, want het is een verstild oorlogsdrama. Het begin is dat te misleidend en wekte voor ons teveel verwachtingen.

Nu wordt het al beter

Films die eigenlijk gewoon middelmatig zijn, maar nog wel net als voldoende zijn te betitelen. Dit zijn eigenlijk ook gewoon films die we als eerste vergeten, nog voor de onvoldoendes.

The Wild Goose Lake (vanaf 12 maart in de bioscoop) hadden we veel van verwacht, maar viel toch tegen. Er komt zoveel informatie op je af als kijker dat je door de bomen het bos niet meer kon zien. VHYes vervolgens, was erg vermakelijk en grappig, maar ook hier was het best veel informatie. Je zou overigens haast denken dat het een documentaire is waar je naar kijkt, maar dat is het echt niet.

Een sterk eerste uur had Longa Noita zeker. Een mooie cinematografie ook. Alleen in het laatste half uur wisten wij niet precies meer waar we nu naar keken. Pijn zien we zeker, maar wat dat prachtige bos er nu mee te maken had. Geen idee. In Drama Girl (vanaf 5 maart in de bioscoop) zien we ook pijn, maar wist de regisseur geen keuze te maken. Nou ja, die keuze maakte hij wel, want in dit experimenteel project lopen documentaire en film door elkaar heen. Leyla speelt de hoofdrol in de film van haar eigen gedramatiseerde leven. Alleen, wanneer komt die film nu uit, want in onze ogen keken we toch echt naar een documentaire met vette muziek?

Niet slecht, maar ook geen top

Dit zijn films die wij drieënhalve ster geven. Titels die aanspraken, maar wel de x-factor misten om als een topper of een meesterwerk te worden betiteld door ons. Fluiten was nog nooit zo leuk als in de crime The Whistlers (vanaf 30 januari in de bioscoop). Een film ook waarop alle antwoorden die je krijgt de scène daarop niets meer waard zijn. Muidhond (vanaf 30 januari in de bioscoop) moet je niet kijken als je een jonge dochter hebt. Wel heel knap van de filmmaakster dat je ergens toch begrip kunt opbrengen!

De Nederlandse film Paradise Drifters (vanaf 2 april in de bioscoop) is een roadmovie zonder einddoel. Nou ja, geld, dat is het doel. Drie tieners zonder huis doen dan ook alles om te overleven. Echte straatschoffies zijn het!

Fellwechselzeit vonden vele IFFR-gangers niets. Wij wel, wij zien in dit psychologische drama namelijk een verstilde horrorfilm. Wat een uitzichtloosheid met zulke ouders. Van een verstild drama naar een dramafilm vol passie: Rosa Pietra Stella. Wij haatten de hoofdpersoon ontzettend na het zien van deze film, terwijl ze alleen maar de eindjes aan elkaar wil knopen. Ten koste van anderen, dat dan weer wel.

Je verwacht het misschien niet – wij in ieder geval niet, maar One Day in the Life of Noah Piugattuk is ontzettend grappig. Waarom je dat niet verwacht? Omdat het een film over Inuïten is en kolonisatie.

Ook twee Aziatische films in deze categorie. Only You Alone is een Chinese drama, waarin Chi Li het idee heeft dat ze er alleen voor staat. Nou, dat is ook zo. Hartverscheurend, en toch gaat ze maar door. Moving On is dan weer een Zuid-Koreaanse dramafilm, die Japans aandoet. Een familiedrama waarin men niet over problemen praat. Wel zijn ze er voor familie, dat is duidelijk.

De laatste in deze categorie is de nieuwste film van Pablo Larraín. Ema (vanaf 19 maart in de bioscoop) is misschien wel zijn bijzonderste, want wat is Ema toch een kutwijf (sorry!). Ze is manipulatief en krijgt zo een beetje alles voor elkaar.

Toppers

Toppers zijn films die wij vier sterren geven. Zo simpel is het. Drie stuks zagen wij die op IFFR. De eerste was Death Inhabits at Night, waarin een man één grote vijand heeft: de drank. Hij is wel heel liefdevol en een dramatische gebeurtenis doet hem inzien dat het anders moet. De tweede topper die we hebben gezien was Los Fantasmas. Een onderhoudende, overzichtelijke en ingetogen film. Ook al stormt het in het hoofd van Koki, dat laat hij nooit zien. We zien het alleen wel letterlijk stormen boven zijn hoofd. Voor beide voorgaande films gaan wij in ieder geval graag naar IFFR!

The Lighthouse (vanaf 27 februari in de bioscoop) is misschien wel de meest gehypete film die op het festival draaide. Maar eerlijk is eerlijk, wij vonden hem top. Meer dan goed acteerwerk, een cinematografie om u tegen te zeggen (zwart-wit heeft altijd wat extra’s) en zeemeeuwen. Heel veel zeemeeuwen. Wij zijn vanaf nu in ieder geval heel aardig tegen die beesten!

Net geen meesterwerk

Ow, Uncut Gems, wat doe je ons aan. Wat een geweldige misdaadfilm is dat zeg. Net geen meesterwerkje, want er zat een kleine inkakker in. Misschien was die ook wel nodig hoor, om even op adem te komen. De film blijft namelijk maar doorrazen. Gelukkig op het grote scherm gezien, want dat geeft toch altijd net dat beetje extra. Voor iedereen die hem nog niet heeft gezien, hij is te zien op Netflix. En Netflix heeft iedereen, toch?

Meesterwerk!

Eén meesterwerk dus! Een film die wij gewoon volle bak vijf sterren geven en iedereen aanraden. Die film is Babyteeth. Een film die gelukkig ook later dit jaar nog in de Nederlandse bioscopen gaat draaien. Want wat een pijn zien we, maar ook een liefde. En alle keuzes begrijp je ook in de film, of het nu een goede of slechte keuze is. Eerlijk is eerlijk, de mannelijke protagonist heeft een dochter, dus dat zorgt wel voor extra emotie! Want janken zul je – hij in ieder geval wel.

Wat waren jouw IFFR tegenvallers en favorieten?

Share

Wil je reageren?