IFFR is al bijna een week voorbij, maar wat ons betreft had het wel langer door mogen gaan. Niets fijner dan elke dag wel één of meerdere films te bekijken. In totaal hebben we uiteindelijk 21 films/documentaires gezien. De ene wat beter dan de ander uiteraard, want dat je ook slechte films ziet, is haast onvermijdelijk op een filmfestival. Bij deze een overzicht van onze IFFR favorieten, inclusief de mindere goden.
Niet wat we ervan gedacht hadden
Noot vooraf! Wij hebben deze films zelf gekozen, maar het was totaal niet wat we ervan verwacht hadden. Gewoon niet onze smaak. Al waren er genoeg mensen in de bioscoopzalen die deze films wel konden waarderen. De films?
Rafiki als eerste. Die vonden we nogal clichématig. Jammer, want het idee was heel goed. Twee Keniaanse meisjes die verliefd worden. En dat in een land waar dit ontzettend gevoelig ligt. De tweede film was Virados de Avesso. Voor ons een draak van een film met vrouw- en manonvriendelijke humor. Een slechte B-film! En B-films vinden we vaak al niet goed.
Onthouden we waarschijnlijk niet
Ja, die films heb je ook altijd. Sofia was de eerste film. Over een buitenechtelijke zwangerschap in Marokko. Dat mag daar dus niet. We misten de bevlogenheid die we zo gewend zijn van de Noord-Afrikanen. Hombres de Piel Dura had een briljant script, maar schortte dan weer in de uitwerking. Over jezelf willen zijn, maar als iedereen om je heen dat anders vindt.
Onthouden we waarschijnlijk wel
Dit soort films zie je heel veel in het jaar. God of the Piano was best pijnlijk. Coureur ging vervolgens over de harde realiteit in het wielrennen. Pájaros de Verano gaat ook over de harde realiteit, maar dan over drugs en familietradities, waarbij de inhoud leidend is, en niet het geweld. Harpoon is een goede thriller met veel bloed terwijl Chèche Lavi over dromen over vrijheid gaat, en dat terwijl ze die vrijheid misschien al wel hebben.
Hail Satan? is een hilarische documentaire over onrecht als het gaat om het geloof. Waarom mag het ene geloof wel iets en het andere niet? Sheena667 heeft heerlijke humor en een zeer talentvolle regisseur. La Miséricorde de la Jungle gaat over de oorlog in Congo, maar nog meer over twee mannen die met elkaar opgescheept zitten en een band krijgen. Winter’s Night ten slotte, was melancholisch tot en met.
Deze films geven je al een speciaal gevoel
Vanaf hier gaan we films echt onthouden. Gelukkig hebben we die genoeg gezien op IFFR. Winter After Winter is een prachtige zwart-wit en humorvolle film over de invasie van Japan in noordoost China. Beats, ook in zwart-wit, was één van de volgens ons terechte festivalfavorieten. In het najaar ook in de bioscoop te zien. Bereid je voor op de nodige dosis Britse humor, in combinatie met het grauwe van Schotland.
Bloody Marie zal ook te zien zijn in de bioscopen. Die ging meer over de zelfdestructieve en getalenteerde Marie, waar je toch een band mee opbouwt. It All Begins with a Song: The Story of the Nashville Songwriter – een hele mondvol – is een heerlijke documentaire over waarom er zoveel songwriters in Nashville wonen. Als laatste Tarde Para Morir Joven. Een prachtige coming-of-age film die ons een beetje aan Call Me By Your Name deed denken (niet raar ook, want dezelfde producer).
Films die je je hele leven bijblijven
Onze IFFR favorieten zijn op één hand te tellen. Drie stuks om precies te zijn. Dat zijn pareltjes te noemen. Een modern sprookje zagen we in Lazzaro Felice. Over de goedheid van een mens, en over hoe anderen daar gebruik van maken. Vanaf maart in de bioscopen te zien.
Climax was ook al zo een parel. We zijn nog steeds aan het trippen na het zien van de beelden met de bijbehorende muziek. Constant die muziek en wat een camerawerk. En wat een choreografie. En wat en verhaal!
Als laatste Els Dies Que Vindran. Een film over een zwangerschap, van maand één tot en met maand negen. (H)eerlijk puur en echt! Want zwanger zijn hoeft niet altijd leuk te zijn. Deze zal (tot nu toe) helaas niet meer te zien zijn in de bioscoop.
Wat waren jullie IFFR favorieten?
