Over smaak valt niet te twisten. Met de loop der jaren verandert je smaak. Op het gebied van voedsel, interieur, muziek en film. Vroeger gruwelde ik van mosselen, nu vind ik ze heerlijk. Maria Callas een aria horen zingen? Ik riep het hardst: ‘Mag het wat zachter mam?’, terwijl ik nu tot tranen toe geroerd kan zijn.

Met films is dat ook zo. Vroeger wilde ik vermaakt worden. Verstand op nul en anderhalf uur in een andere –lees: fantasiewereld – vertoeven. Nu geniet ik juist van een realistische film. Sterker nog, hoe grauwer, hoe beter.

Meer levenservaring?

Hoe komt dat toch? Ik denk dat levenservaring meespeelt hoe je tegen dingen aankijkt. Maar ook je sociale omgeving speelt een rol. Vaak moet je voor het eerst door iemand op iets gewezen worden. Als iemand enthousiast over iets is en zo je nieuwsgierigheid prikkelt, kan dat de eerste stap zijn.

Bij een ‘standaard’ Hollywood film is dat prikkelen niet echt nodig. Vaak is er een hele publiciteitscampagne omheen en bestaat de cast uit bekende namen uit Hollywood. Het verhaal zit vaak simpel in elkaar. Duidelijke personages, chronologisch verhaal, soms hier en daar nog opgekrikt met een special effect. En dan het einde… meestal ‘ze leefden nog lang en gelukkig‘ of iets van die strekking. Zeg maar de fastfood onder de films.

Bij de zogenoemde  Arthouse/onafhankelijke films ligt het niet zo eenvoudig. Vaak is het zo dat er van de kijker een zekere mate van meedenken wordt verwacht. Er wordt niet alles uitgelegd, niet qua personages en niet qua verhaal. Daarbij komt dat de film niet altijd makkelijk te volgen is omdat het verhaal bijvoorbeeld niet chronologisch is, of dat er verschillende montagetechnieken worden gebruikt.

Botox lippen en wasbordjes?

Veelal zijn deze type films ook veel realistischer qua verhaal en qua personages. Dus geen botox lippen en wasbordjes, tenzij het een onderdeel van de film is. Vaak zien de acteurs er uit als mensen zoals jij en ik. Voordeel hiervan is dat je jezelf veel beter kan verplaatsen in de personages.

Het recept en de voedingswaarde

Eerlijk is eerlijk, ook in dit genre zijn er films niet te pruimen zijn, die ik niet begrijp of die ik twee keer moest kijken om het te snappen. Het helpt om te weten welke ‘ingrediënten’ er zijn gebruikt en waarom. Als je dat weet dan leer je een film beter te begrijpen.

Net als bij een maaltijd wil je dat hij lekker en voedzaam is. Ik wil met een bepaald gevoel de bioscoopzaal verlaten. Dat gevoel mag van mij verdrietig, opgefokt, vrolijk of nadenkend zijn. Dat maakt mij niet uit. Spijt is het enige dat ik niet wil voelen. Waar het mij om gaat, is dat ik wil ‘proeven’ dat de film met liefde is gemaakt.

geschreven door de vrouwelijke protagonist