The Sense of an Ending

recensie The Sense of an Ending

In de Britse dramafilm The Sense of an Ending zien we Tony Webster, een wat nukkige man die een teruggetrokken leven leidt. Dat verandert wanneer zijn verleden op een pijnlijke manier bloot wordt gelegd. Niet alleen door zijn eerste liefde, maar ook op de door hem genomen beslissingen van destijds. Wat wij van de boekverfilming The Sense of an Ending vinden, lees je in onze uitgebreide C-recensie.

Het verhaal

Tony Webster is niet iemand die opvalt in de menigte. Hij is stil, leidt een teruggetrokken leven, maar is wel nukkig. Dat verandert wanneer zijn verleden op een pijnlijke manier bloot wordt gelegd. Zijn eerste liefde speelt daarbij een belangrijke rol, maar de destijds door hem genomen beslissingen nog meer. Door middel van flashbacks komen we de waarheid te weten. Een waarheid die voor Tony misschien helemaal niet zo goed uitpakt als dat hij zelf vooraf had bedacht.

Ons eindoordeel?

Jim Broadbent acteert geweldig; hij is Tony Webster. Wij waren het erover eens dat niemand anders deze rol zou kunnen vertolken zoals Broadbent dat deed. De mimiek is haast nog sterker dan de daadwerkelijke dialogen die hij voert. Dat is ook gelijk de opmaat naar de rest van de film, waarvan wij vinden dat het een meesterwerk is. Juist ja, een meesterwerk.

Vanaf het begin van The Sense of an Ending tot het eind is het een verrassing wat er gaat gebeuren. Wat er daadwerkelijke gaat gebeuren kom je te weten via flashbacks. Flashback die mooi zijn verwerkt in de dagelijkse dingen die Tony meemaakt. Het zijn dan ook zijn herinneringen die we te zien krijgen, maar zeer zeker ook zijn eigen bedachte herinneringen. Die blijken namelijk niet altijd de waarheid te zijn. Ieder heeft zijn eigen herinneringen. Soms heb je iemand anders nodig om ze weer naar boven te halen, maar soms ook om erachter te komen dat die eigen herinneringen eigenlijk helemaal niet kloppen. Je maakt, al dan niet onbewust, eigen herinneringen aan. Zijn ze negatief, dan verdraai je ze misschien wel op zo een manier je ze wat positiever ervaart. Heel menselijk natuurlijk.

En hoewel Tony een nukkige man is, heeft hij ook humor. Droge humor, waar je van moet houden, maar humor heeft hij zeer zeker. Zelfspot ontbreekt daar ook niet bij. Want hoewel hij keuzes heeft gemaakt in het leven die niet helemaal goed zijn uitgepakt, legt hij de schuld niet alleen bij anderen. Je moet daarbij ook naar jezelf kijken. Een wijze les en iets wat in onze huidige maatschappij nog wel eens ontbreekt. Oké, in eerste instantie heeft Tony die zelfkennis misschien niet al te veel, maar gaandeweg de film zie je hem beseffen dat er iets mis is gegaan. Niet alleen in het verleden, maar ook in het nu. Dat besef is mooi om te zien, en ongeacht zijn leeftijd, is hij niet de beroerdste om dat toe te geven.

In de verhaallijn zelf zijn ook mooie elementen verwerkt. Bedenk je maar eens hoeveel dingen je leert van een ander, en hoeveel passies je overneemt. Dat is in The Sense of an Ending op een mooie en subtiele wijze verwerkt. Tony bijvoorbeeld, heeft de passie van zijn eerste vriendin overgenomen en heeft daar zelfs een eigen winkeltje in. Daarnaast is zijn favoriete dichter dezelfde als die van zijn vroegere beste vriend. Waarom? Omdat vrienden passies delen en je jezelf soms laat meeslepen in de passies van een ander. Heerlijk natuurlijk en voor ons heel herkenbaar.

Wij raden The Sense of an Ending meer dan van harte aan. Hij bezit voor ons de juiste ingrediënten om als een meesterwerk te kunnen betitelen. Een lach, een traan, de juiste muziek – met dank aan Max Richter en een paar gouwe ouwe -, fijn acteerwerk en een verhaal dat aanspreekt. Wij waren aangenaam verrast, nu jullie nog. Hup, naar de bioscoop. Het liefst vandaag nog!

Regisseur: Ritesh Batra
Cast: Jim Broadbent | Harriet Walter | Billy Howle | Freya Mavor | Charlotte Rampling
Speelduur: 108 minuten

Share

8 gedachtes over “The Sense of an Ending

      1. Dat dacht ik ook al wel hoor, maar 5* is uitzonderlijk:) geef ik zelden:) ik wil em nu wel zien maar zit met beperkte draaitijden helaas.

        1. Al drie keer 5* gegeven dit jaar. Drie meer dan vorig jaar. Het kan verkeren. Daarnaast ook al best wat 4,5*.-recensies. Of het is een heel goed jaar of wij zijn minder kritisch 😉

          1. Ik zit op 0, maar wel een paar keer 4,5* en een handvol 4*. Met name aan het begin van het jaar was het genieten, nu zijn de uitschieters toch iets spaarzamer.

Wil je reageren?