De documentaire The Reason I Jump gaat over de bestseller van Naoki Higashida. Jongeren met een autisme zijn niet altijd in staat om op een zelfde manier te communiceren zoals de meeste mensen dat gewend zijn. Wat wij van The Reason I Jump vinden, lees je in onze recensie.

Het verhaal

Naoki Higashida uit Japan schreef in 2007 op 13-jarige leeftijd de bestseller The Reason I Jump. In dat boek kreeg de lezer een inkijkje in de wereld. Naoki spreekt namelijk niet en heeft een autisme. Communiceren vindt dan ook op een andere manier plaats. Dat boek is vertaald in deze documentaire, waarin vijf jongeren met een autisme worden geportretteerd. Allen verschillen van elkaar en allen komen ergens anders vandaan.

Ons eindoordeel?

Soms ligt een documentaire je net wat minder dan je gehoopt had, ondanks de goede boodschap. In The Reason I Jump gaat het over autisten die gehoord willen worden, maar te vaak hoor ik de vervelende voice-over het voortouw nemen. Ik ergerde mij daar aan, omdat hij – in dit geval moet het de schrijver van het gelijknamige boek voorstellen – de leiding neemt, daar waar de documentaire wat anders uit wil stralen. Dit ondanks de mooie en inspirerende boodschappen van alle autisten die voorbij komen. Is er overigens een andere benaming, want een autist klinkt zo negatief?

Autisten zijn gewoon mensen. Dat is niet zo moeilijk te begrijpen. Toch behandelen we ze mog te vaak als anders. Ze zouden op gelijke hoogte moeten staan, in plaats van ze te behandelen als kinderen. Het feit dat ze niet altijd kunnen communiceren zoals de meeste van ons, zegt niets over het denkvermogen. Hij blijkt uit deze documentaire dat dit er zeker is. Kijk maar naar de prachtige tekeningen of de manier van communiceren via een letterbord. De dingen die ze met ons communiceren zijn veelbelovend. Hoor ze, neem ze mee in het proces en behandel ze niet alsof het heksen zijn – dat laatste gebeurt dus echt. Aan de andere kant leren we gelukkig ook en zijn we ons steeds meer bewust van de (on)mogelijkheden van mensen met een autisme.

Er ontbrak ook energie. Zo vond ik het begin heel inspirerend, maar dat zette zich niet voort. Gevoelsmatig was het alsof verhalen niet af waren, onafgerond. Hup, we gaan naar de volgende. En dan tijdens het verhaal van een andere autist ineens weer terug naar degene die al was geweest. Dat droeg niet bij aan een fijne kijkbeurt. Gelukkig kwam op het einde wel nog Lyke Ly voorbij met Dance, Dance, Dance. Dat heb ik dan ook maar gedaan, bovenop mijn bed. Dansen voor alle autisten in de wereld die ook een stem hebben.

The Reason I Jump voelt niet af. Verhalen leken afgekapt en de voice-over irriteerde. Dat ondanks de inspirerende boodschap die de documentaire afgeeft. Autisten zijn net als wij. Praat niet over ze, maar met ze. Gelukkig vinden we steeds meer manieren om dat te doen.

Regie: Jerry Rothwell
Cast: –
Speelduur: 82 minuten
Releasedatum:7-4-2022 (ook via Picl)