Moonlight

recensie Moonlight

Het terecht bejubelde Amerikaanse Moonlight is een film waar je niet omheen kunt. Deze dramafilm vertelt het verhaal van Chiron, een 9-jarig jongetje dat opgroeit in de achterbuurten van Miami. Dat gaat niet altijd even gemakkelijk. Vervolgens zien we Chiron in zijn tienerjaren en als hij ouder is. Chiron blijft worstelen met wie hij nu is en wie hij wil zijn. Wat wij vinden van het prachtige Moonlight, lees je in deze uitgebreide C-recensie.

Het verhaal

Chiron is een 9-jarig jongetje dat opgroeit in de achterbuurten in Miami. Op zich geen probleem, maar wel als je geen vader hebt, je moeder drugsverslaafde is, ze je pesten op school en jijzelf gevoelens hebt voor andere jongens. Het is de drugsdealer Juan die vervolgens deels voor Chiron gaat zorgen. Als we vervolgens nog twee keer een oudere Chiron zien, zien we hem nog steeds worstelen met zijn leven. Zal hij blijven worstelen?

Ons eindoordeel?

Moonlight ontroert, dat is één ding wat vast staat. Op een kalme en meeslepende manier leren we Chiron beter kennen en zien we zijn worstelingen. Mooi om te zien hoe de film daarbij gebruik maakt van drie verschillende fasen in het leven van Chiron. Als kind van 9, waar je hem al een beetje leert kennen. Vervolgens als tiener, waar hij nog steeds zijn plekje probeert te vinden tussen zijn leeftijdsgenoten, en als stoere volwassene, waar hij zijn onzekere leven achter zich lijkt te hebben gelaten.

Niets is minder waar, want het leven van Chiron is een constante worsteling. Dat zie je, dat voel je en dat hoor je. Dat je dat ziet, voelt en hoort heeft te maken met de casting. Een zeer goede casting in dit geval. Alle drie de acteurs die Chiron spelen lijken op elkaar, maar lijken ook tot in detail het karakter eigen te hebben gemaakt. Het onzekere praten, de onzekere houding, maar ook de standvastigheid om iets van je leven te willen maken. De situatie ontvluchten waar hij inzit. Soms zie je hem groeien en is hij zelfverzekerd, maar het andere moment breekt hij weer en is die onzekere jongen. Dat zie je in al zijn levensfases terugkomen, met name in zijn manier van praten, maar ook zijn houding.

De goede soundtrack speelt daarbij een rol, want ook daaruit blijkt dat hij niet altijd een keuze maakt. Hijzelf misschien wel, maar de stoere buitenwereld hoort liever wat anders dan soul, dus doet de oudere Chiron aan ‘u vraagt, wij draaien’ en draait stoere mannelijke hiphop. Dat staat in een schril contrast met de breekbare jongen die hij eigenlijk is.

Moeilijk ook om echt jezelf te zijn in een wijk als Liberty City. Niet voor niets heeft Grand Theft Auto (GTA) één van zijn spellen zich gebaseerd op deze wijk in Miami. En we weten allemaal wat de belangrijkste onderwerpen zijn in GTA: criminaliteit, drugs, hoeren en rapmuziek. Ga dan maar eens als homoseksuele jongen jezelf zijn in zo een buurt. Dan villen ze je!

Het blijkt maar weer dat je je leven niet altijd voor het kiezen hebt. Want wat kun jij er aan doen dat je moeder een drugsverslaafde is? Daar kies je niet zelf voor. Opmerkelijk is wel dat hij kiest voor de geborgenheid van drugsdealer Juan en zijn vriendin. Zij komen over als zeer aimabele mensen, in tegenstelling tot vele andere drugsdealers die we vaak zien in film, maar toch wringt de schoen een klein beetje. Chiron is niet graag thuis bij zijn drugsverslaafde moeder, maar wel bij de dealer die haar de drugs levert! Dat is moeilijk te rijmen, al vindt Juan dat ook moeilijk te rijmen. Ook dat zie en voel je!

Hoe profileer je jezelf ten opzichte van anderen en wie wil je zijn? Lastige vragen die we onszelf allemaal wel eens stellen. Misschien op een andere manier dan Chiron, maar we zijn er wel degelijk mee bezig. Maar hoever laat je je beïnvloeden, dat is de vraag. Deels heb je dat zelf in de hand en deels niet, ook dat blijkt uit Moonlight. Ons advies, ga Moonlight gewoon kijken en laat je onderdompelen.

Regisseur: Barry Jenkins
Cast: Mahershala Ali | Ashton Sanders | Alex R. Hibbert | Trevante Rhodes
Speelduur: 111 minuten

Share

17 gedachtes over “Moonlight

  1. Ik vond ‘em erg tegenvallen. Film pakt enorm veel clichés op en wist me niet te raken. Wel vakkundig gemaakt. Moonlight wordt echter zo de hemel ingeprezen dat ik ook dacht van tevoren dat het *wel weer 4.5* zou worden. Het bleef bij 3*.

  2. Het is ook maar goed, dat er ook mensen zijn die kritisch zijn. Bij ons viel hij heel goed. De clichés vond ik wel meevallen, vond het verhaal wel anders. Ben ook wel benieuwd welke clichés dat dan zijn volgens jou? In mijn ogen werd op een andere manier gebruik gemaakt van de clichés, in plaats van dat het echt clichés waren. Er zat maar één ding in waarvan ik dacht, ja dat klopt niet helemaal. Kan ik die clichés op moviemeter lezen?

    1. Op moviemeter vindt je mijn recensie ja (filmpagina, naam tbouwh). Überhaupt staan daar veel recensies die m’n site niet halen, ik zie veel te veel haha. Ik heb volgens mij aldaar niet alle clichés bij naam genoemd. Het was voor mij meer een algemene constatering: je hebt een vertelling in drie episodes (meer standaard kan het haast niet) waarin Chiron te maken krijgt met alles wat je verwacht: pesterij, drugsmilieu, worsteling met de eigen identiteit. Ook was het te verwachten dat iemand zich over hem zou ontfermen (Ali, die helaas snel verdween, beste rol van de film). Ik zat constant met het gevoel van: I’ve been there before, alleen de minimalistische, bijna rustgevende aanpak van de regisseur gaf iets extra’s. Ik viel nog wel over wat meer dingen, maar die benoem ik in m’n recensie volgens mij (die je nu dus op kunt zoeken;)

      1. Ik had hem stiekem al bekeken 😉 Eens dat dit soort verhalen vaker voorbijkomen, maar toch vond ik deze daar meer in uitschieten. Hij raakte mij meer. Daarbij vond ik de setting toch net wat anders. Een harde omgeving waarin een eigenlijk heel zachtaardige jongen woont, maar dit niet kan uiten.

        1. Maar die setting is toch juist heel standaard? Als het gaat om gender ligt de nadruk vaker op hardere omgevingen en identiteitsworsteling dan op al het positieve dat het met zich mee kan brengen:) en dan hier ook in combinatie met ras, maar dat mag geen reden zijn de film positiever te beoordelen (en dat gebeurt in sommige gevallen wel). nu goed, uiteindelijk is het belangrijkste hier denk ik of de film je raakt of niet. Jullie begonnen daar ook de recensie mee, dus dat zal het beslissende onderscheid zijn.

  3. Mooie, uitgebreide recensie en ook leuk om daarna de discussie te kunnen lezen. Ik vond de film ook niet standaard. Zo staan de drie episodes bijvoorbeeld niet gelijk aan de geijkte drie-actstructuur. De setting is ook speciaal, want ik ken geen andere film waarin homoseksualiteit binnen een macho Afro-Amerikaans drugsmilieu centraal staat.

    De lyrische wijze waarop is gefilmd wijkt eveneens af van wat je normaal gesproken ziet in films over dit specifieke milieu. Blue Caprice (2013) kwam nog het meeste in de buurt, maar die film vond ik minder een fysieke ervaring en ontkomt uiteindelijk niet aan het onvermijdelijke vuurwapengeweld, iets waar Moonlight gelukkig van gevrijwaard blijft. Het zou een cliché (en een commerciële knieval) zijn geweest als er in Moonlight ook schoten waren gevallen.

    De fysieke ervaring zit ‘m onder meer in de camera die verschillend beweegt in drie episodes, van bijna zwevend dankzij de steadicam in de eerste episode (het gevoel van een kind dat ondanks zijn situatie nog kan geloven dat alles nog mogelijk is) tot grotendeels met vaste cameraposities tijdens de dialoog in het derde deel. Ik zou de film nog een keer moeten zien of de verschillen tussen de camerabewegingen per episode ook daadwerkelijk kloppen, maar zo heb ik het in ieder geval ervaren.

    Op internet en binnen de vriendenkring heb ik meer mensen gehoord die zeggen dat ze dit soort films al eerder hebben gezien. Wat ik daarbij steeds mis is een voorbeeld. Ik ben oprecht benieuwd welke vergelijkbare film ik over het hoofd heb gezien.

    Overigens had ik het logboek van Tim op moviemeter.nl nog niet eerder ontdekt. Genoeg te lezen nog. Ik maak meteen een bookmark.

  4. Niet zo specifiek qua setting inderdaad (nuja, inderdaad, ik kan geen goede voorbeelden noemen). Het ging mij om de thema’s en elementen die de revue passeren: worsteling met seksualiteit, de pesterijen, iemand die zich ontfermt over de ‘onderdrukte’ en een soort leermeester wordt, een moeder die haar zoon verwaarloost, een afwezige vader, en zo kan ik evt. nog wel meer aanvullen.

    De drie episodes noemde ik standaard in zoverre ze een weerslag gaven van drie verschillende fases in het leven van Chiron. Er zijn veel films die zo’n structuur hebben, waarbij je als het ware met een personage meegroeit. Ik had bijvoorbeeld een Boyhood-déjà vu toen Chiron in het gras ging liggen (en niet geheel toevallig was Boyhood ook zo’n gedoodverfde academy-film).

    Camerawerk is trouwens wel ijzersterk. Hoogstandje aan het begin als de camera op straat om Ali en de andere characters heen draait. Daar geniet ik dan weer enorm van.

    1. Wat betreft films waarbij je als het ware met een personage meegroeit maak je een goed punt. The coming of age-film is een populair en misschien wel uitgekauwd genre, zeker bij Amerikaanse independents. Bij dat soort films tref je meestal een herhaling van zetten. In vergelijking met wat ik de afgelopen jaren in dat genre heb gezien sprong Moonlight er voor mij echt bovenuit. De hype (met DWDD als dieptepunt) heb ik daarbij voor lief genomen.

      1. Ik denk dat we allemaal wat meer moeite hebben met opgehypete (mag dat van Onze Taal?) films wanneer ze ons zelf tegenvallen. Ik was zelf weer erg gecharmeerd van La La Land, en dan stoort het me ook al iets minder dat de film zo de hemel in wordt geprezen. Dat is allemaal prima, zo lang we onze eigen oordelen maar niet laten sturen door die ‘algemene opinie’:)

Wil je reageren?

Deze site gebruikt Akismet om spam te verminderen. Bekijk hoe je reactie-gegevens worden verwerkt.