De Canadese dramafilm Mommy van Xavier Dolan kunnen wij wel als een meesterwerk betitelen. In de film zien we Steve, die last heeft van ADHD. Op scholen is hij niet meer welkom en zijn moeder moet hem alleen zien op te voeden. Alleen hoe doe je dat, als hij nogal wispelturig is. Een overbuurvrouw biedt uitkomst. Wat wij van Mommy vinden, lees je in onze uitgebreide C-recensie.

Het verhaal

Diane is een weduwe die haar enige zoon alleen moet opvoeden. Die zoon lijdt alleen wel aan ADHD, en wel in zo een heftige vorm dat hij bijna niet te handhaven is. Scholen willen hem in ieder geval geen lesgeven. Overbuurvrouw en lerares Kyla biedt uitkomst, want juist bij haar blijft Steve rustig. Naar haar luistert hij ook. Zijn moeder en hij vechten elkaar soms de tent uit, maar zijn aan de andere kant ook harstikke gek op elkaar. Hoe gaan ze dit alles toch tot een goede einde brengen om hun eigen dromen na te jagen?

Ons eindoordeel?

Laten we beginnen met het ongebruikelijke beeldformaat. Dat beeldformaat is namelijk vierkant (1:1). Daar is heel bewust voor gekozen door Dolan en past hij vaker toe. Op die manier valt de omgeving weliswaar weg, maar is ook alleen het personage in beeld. En juist dat is wat Dolan wilde bereiken. Het gaat om de personages en nergens anders over. In het geval van Mommy is dat zeer goed gelukt. Daarnaast zien we dit beeldformaat ook alleen wanneer het niet zo goed gaat met Steve en dus ook niet goed gaat met zijn moeder. Wanneer het beter gaat, en met name wanneer de toekomst er wat rooskleuriger begint uit te zien, dan is er een breder beeldscherm. Dit is in de film één keer heel mooi verwerkt (het komt twee keer voor). Steve maakt op dat moment het beeld zelf breder. Op dat moment voelt hij zich de gelukkigste mens op aarde.

Het verhaal dan, want dat is niet onbelangrijk. Want hoewel je verwacht dat Steve de moeilijkste is, kun je jezelf afvragen of dat ook echt zo is. Moeder Diane is namelijk ook niet de makkelijkste. Ze geeft niet altijd het goede voorbeeld en laat veel van anderen afhangen. De echte verantwoordelijkheid nemen doet ze niet. Of ze durft het niet, dat is ook een optie. Zonder al te veel te verklappen neemt ze die verantwoordelijkheid één keer wel. Op het juiste moment? Dat is de vraag. Overbuurvrouw Kyla daarentegen neemt die verantwoordelijkheid veel vaker en dat terwijl ze dat niet hoeft. Ze komt ook nog eens uit een ander milieu, maar toch zegt de ‘lerares’ in haar dat ze iets moet doen om Steve te helpen, tegen de zin van haar familie in. Daarnaast lijkt ze het ook heerlijk te vinden met moeder en zoon. Alsof ze zelf een beetje spanning in haar leven mist.

Alle hoofdpersonen spelen ook geweldig. Dicht op de huid, emotioneel en ze geven je het gevoel dat het echt is. Niets is nep. Niets is gemaakt. Alsof ze het script slechts enkele momenten daarvoor onder hun neus hebben gekregen, waardoor ze zich ook niet ‘perfect’ konden voorbereiden. Puur, dat is het woord wat we zochten. Puur geacteerd. Vanuit het hart! Soms ingetogen en rustig en dan weer explosief. In ieder geval altijd rauw. Aangrijpend is de film in ieder geval ook, net als dat hij af en toe zeer beklemmend is, mede door het gebruikte beeldformaat.

Ook de muziek mag niet ontbreken. Vele jaren 90 nummers passeren de revue. Goede en slechte nummers, dat wel, maar allemaal nummers die door de vader van Steve zijn achtergelaten. Dat zijn dan ook nog beetje de enige herinneringen die Steve aan zijn vader heeft, want dat hij een vaderfiguur mist in zijn leven is heel de film duidelijk. als kijker neurie je overigens gewoon mee.

Wij kunnen dus niets anders concluderen dat Dolan met Mommy een meesterwerk heeft afgeleverd. Wij zijn fan van de man, en dat waren we al. Heb je de film nog niet gezien, ga dat dan zeker doen. wij hebben te lang gewacht! We kijken vanaf nu in ieder geval uit naar elke nieuwe film van hem.

Regisseur: Xavier Dolan
Cast: Anne Dorval | Antoine-Olivier Pilon | Suzanne Clément
Speelduur: 139 minuten