De dramafilm Mank gaat over de kritische en aan de drank verslaafde Herman J. Mankiewicz. Hij is dé scenarioschrijver van Citizen Kane. Dat dat script er niet zomaar kwam blijkt wel. Wat wij van Mank vinden, lees je in onze recensie.
Het verhaal
Herman J. Mankiewicz was in de jaren 30 van de 20e eeuw een getalenteerde scenarioschrijver in Hollywood. Hij werkt zich binnen bij MGM, een grote filmstudio. Hij is alleen wel heel erg kritisch en drank is zijn grootste vriend. Toch is hij het die voor Orson Welles het inmiddels als meesterwerk bekend staande Citizen Kane schreef. Dat was overigens geen vanzelfsprekendheid, zo blijkt uit deze film.
Ons eindoordeel?
Ai, Mank is hier toch echt wel de tegenvaller van het jaar. Een in onze ogen te geforceerde autobiografische film die filmisch teveel wil verwijzen naar hoe het toen was. Want toen zag het er ook zo uit. Onnodig vonden wij. Misschien had de kleurrijke man juist een kleurenfilm verdiend. Geen idee of schrijver Jack Fincher – de in 2003 overleden vader van regisseur David Fincher (Seven, The Social Network, Zodiac, Gone Girl) – daar destijds over na heeft gedacht, of dat die keuze later is gemaakt door zoonlief.
Een mooi geschoten zwartwit film, dat wel, waarbij we eerlijkheidshalve moeten toegeven dat cameraman Erik Messerschmidt daar ook wat in doorschoot. Het leek wel alsof er altijd sneeuw lag, zo wit was het wit. Dat was bij Citizen Kane ook het geval, dus we snappen de keuze, maar toen was het zwarte ook doffer, waardoor het contrast minder hoog was. De shots die je te zien krijgt zijn overigens oogstrelend, dat staat buiten kijf. Ook leuk, de soms in beeld verschijnende overnametekens, rechtsboven in het beeld. Een mooie verwijzing naar het verwisselen van de filmspoel (35 mm) in die tijd.
Gary Oldman is ook gemaakt voor dit soort autobiografische rollen, iets wat hij ook al deed in Darkest Hour. Hij acteert met overtuiging en heeft zich duidelijk goed ingeleefd. Wie weet was hij ook wel echt een keer dronken toe hij deze rol invulde, want dat zou pas echt method acting zijn. Wel is Oldman in het echt 62, daar waar Mankiewicz begin 40 was rond die tijd. Dat verschil zagen wij dus ook. Dat was hetzelfde bij Tom Burke, die 39 is, maar een 24 jarige Orson Welles speelt. Ook dat zag je.
Het verhaal dan, want dat vonden we juist wat tegenvallen. Dat lag voor ons aan de vele decadente en hautaine personages, waarbij niet iedereens bijdrage nodig was. De vele personages gaven onrust in het laten zien van het leven van een kleurrijk persoon. Misschien leidde de fraaie cinematografie ook wel teveel af. We snappen de hype dan ook niet helemaal voor deze film. Het goede einde zorgde er overigens voor dat onze beoordeling een voldoende was, maar wel een die balanceert op het randje van een onvoldoende.
Mank is cinematografisch fraai, al was het wit ook wel heel wit waardoor dit afleidde van het verhaal. Die cinematografie was vroeger ook zo en daar is daarom bewust voor gekozen, dus dat zien we door de vingers. Dat de vele personages onrust gaven in het verhaal van een kleurrijk persoon zien we niet door de vingers. We snappen de hype bij deze film dan ook niet helemaal.
Regie: David Fincher
Cast: Gary Oldman | Amanda Seyfried | Lilly Collins | Arliss Howard
Speelduur: 131 minuten
