Hannah

recensie Hannah

De Franse dramafilm Hannah gaat over een vrouw die worstelt met haar eigen identiteit, nadat haar man in de gevangenis belandt. Wat wij van Hannah vinden, lees je in onze uitgebreide C-recensie.

Het verhaal

Hannah blijft alleen achter nadat haar man in de gevangenis belandt. Maar hoe verwerk je zoiets? Hannah heeft daar moeite mee. De ene keer is er de ontkenning, maar de keer daarop juist de berusting. Beetje bij beetje gaat het steeds slechter met haar, waarbij haar omgeving een belangrijke rol speelt.

Ons eindoordeel?

Als je als actrice eigenlijk alleen maar je mimiek nodig hebt om te acteren, dan ben je goed. Heel goed. Charlotte Rampling is het perfecte voorbeeld van een actrice die dat kan en ook doet. In Hannah zegt ze veel door weinig te zeggen en toont ze haar kwetsbaarheid. Beter acteerwerk ga je waarschijnlijk niet meer krijgen dit jaar. Dat is dan ook gelijk de kracht van de film, want het gaat met name om de pijn van Hannah. De pijn van de eenzaamheid zie je, voel je en druipt de hele film van het beeld. En die pijn is er niet voor niets, want eigenlijk is ze genoodzaakt partij te kiezen tussen haar man en haar familie. Maar doet ze dat ook?

Want wat heeft haar man dan gedaan dat hem in de gevangenis heeft doen belanden? Dat is giswerk, waarbij je af en toe subtiele hints krijgt. Hints die ook wel nodig zijn om haar pijn beter te kunnen voelen, omdat je niet precies weet wat heeft plaatsgevonden, maar toch wel een beetje. Ze bevindt zich tussen twee werelden, waartussen ze niet wil en kan kiezen.

Twee dingen willen we nog wel graag aanhalen, die je misschien als spoiler-alert kunt opvatten. Aan jou dus de keuze of je verder wilt lezen of naar de laatste alinea gaat. Zo neemt ze vaak de metro. Die metro heeft niet voor niets een rol, want voor ons is dat de verbinding tussen de buitenwereld en haar eigen wereld. In de buitenwereld is er niets aan de hand, maar thuis zondert ze zich af. Op haar werk heeft ze een sterke band met de zoon van de familie. Die zoon is eigenlijk de surrogaat voor haar eigen kleinkind, die ze niet mag zien. Daarnaast pakt ze ook de metro om naar haar toneelclub te gaan. Daar leert ze acteren, maar in feite doet ze dat al. Richting haar werkgever, maar ook richting haar man. ‘Nee joh, niets aan de hand, alles gaat goed.’ Ook de slotscène is typerend, de stervende potvis. Een vis op het droge kan niet overleven zonder hulp. Zou Hannah zelf die potvis zijn?

Wij hebben na het zien van Hannah in ieder geval zin om het eerdere werk van Pallaoro ook te zien: Medeas uit 2013. Ook die film maakte de nog jonge regisseur samen met Chayse Irvin, die het prachtige camerawerk heeft verzorgd, met fraaie camerastandpunten. Als beide zo films blijven maken, dan hebben ze er twee trouwe volgers bij. Dat is zeker.

Hannah draait vanaf deze week op het IFFR en daarna vanaf 22 februari in de bioscoop.

Regie: Andrea Pallaoro
Cast: Charlotte Rampling | Jean-Michel Balthazar | Luca Avallone
Speelduur: 95 minuten

Share

Een gedachte over “Hannah

Wil je reageren?

Deze site gebruikt Akismet om spam te verminderen. Bekijk hoe je reactie-gegevens worden verwerkt.