Wat ik mij eigenlijk afvraag: zouden scenarioschrijvers wel eens een writer’s block hebben? Ik was zelf aan het bedenken waar ik over zou gaan schrijven, maar had niet echt ideeën. Maar terwijl ik dit aan het schrijven ben, schiet mij een idee te binnen. Waarom niet schrijven over mijn dvd-verzameling, die ik vanaf midden jaren ’90 heb opgebouwd. En wat zegt deze verzameling eigenlijk over mij?
De vroegere jaren: midden jaren ’90
Ik bezit ongeveer 150 van die schijfjes met zo een hoesje er omheen. Een (klein) gedeelte daarvan is nou niet om over naar huis te schrijven is. Laat ik het zo zeggen: ook ik ben jong(er) geweest. Films als Spider-Man, The Ring, Men In Black II, Ghost Ship, Left Behind I (en ja ook deel II) en The Time Machine heeft iedereen natuurlijk in de kast staan: not…Wat heeft mij toch bezield om destijds die dvd’s te kopen? Waren het de verkooptrucjes van de winkels, was ik mijn smaak nog aan het ontwikkelen of had ik echt een bord voor mij kop? Hoe dan ook, door slechte films te kijken, kun je goede films nog beter waarderen.
Gelukkig heb ik ook enkele goede films gekocht destijds. Ik noem een Memento, The Big Lebowski en één van mijn favorieten: Finding Forrester van Gus van Sant.
Sean Connery (William Forrester) speelt in deze laatstgenoemde film een schrijver die (eigenlijk) al een jaar of veertig met pensioen is. De buurt waar hij in woont is veranderd van een chique wijk naar een achterstandsbuurt, iets dat hij maar moeilijk kan bekropen. Voor zijn woning ligt een basketbalveldje waar voornamelijk jongens basketballen die weinig tot geen doel in het leven hebben. Een uitzondering daarop is Jamal Wallace. Een jongen die goed is in basketballen, maar misschien nog wel beter in schrijven. William neemt hem onder zijn hoede en zorgt ervoor dat zijn schrijverskunsten worden erkend. Een echte feel-good film.
Op ontdekking: de jaren ’00
Naar mate ik ouder werd, begonnen alternatieve films mijn aandacht te trekken. Enkele aankopen uit die tijd zijn A Clockwork Orange, Trainspotting, The Idiots, One Flew Over The Cuckoo’s Nest en Into The Wild. Ik hoor jullie al denken: ‘Maar die films komen toch niet allemaal uit de jaren ’00?’. Nee inderdaad, maar het gaat dan ook over films die ik destijds heb gekocht, niet die toen zijn uitgekomen.
Wat wel opvalt, is dat ik in de periode van midden jaren ’90 tot en met de jaren ’00 veelal Engelstalige films heb gekocht en weinig ‘buitenlandse’ (lees: niet Engelstalige) films.
Stabiliserende smaak: de jaren ’10
In de jaren ’10 ben ik dan ook meer ‘buitenlandse’ films en series gaan kopen. Denk aan Gomorra, Mio Fratello è Figlio Unico, La Consequenze Dell’Amore, Le Cose Che Restano (serie) en Yo También.
Over Le Cose Che Restano raak ik niet uitgesproken. Een zes uur durende serie uit Italië die je bijna in één ruk wilt afkijken. Een serie die maatschappelijke problemen van de afgelopen 20 jaar in Italië perfect weergeeft. Ontroerend, dramatisch en hoopgevend zijn enkele steekwoorden. Overigens kan ik liefhebbers van deze serie ook de serie La Meglio Gioventù aanraden.
Resumé
Maar wat zegt mijn dvd-verzameling nu over mij? Ik heb mijn smaak de afgelopen jaren zeer zeker ontwikkeld. Van Spider-Man naar Trainspotting en hup naar Yo También. Ik ben vooral een liefhebber geworden van de buitenlandse film. En dan met name realistische coming of age films die ontzettend, maar dan ook echt ontzettend droevig zijn. Gelijkenissen zijn dan ook te trekken met mijn muzieksmaak.
Overigens wil dat niet zeggen dat ik films in een ander genre niet kan waarderen. Ik kijk nog steeds met het grootste gemak een film van Steven Seagal of The Hangover. Of had ik dat laatste beter niet kunnen vertellen?
Geschreven door de mannelijke protagonist
