Lang zijn wij kritisch geweest op de Nederlandse film. Sinds vorig jaar lijkt daar verandering in te komen. In ons top tien lijstje van 2016 stonden bijvoorbeeld al twee Nederlandse films, maar ook dit jaar hebben wij al een paar meer dan alleraardigste Nederlandse films gezien. Zijn wij al die tijd blind geweest, of was de Nederlandse cinema in het slop geraakt?

Om maar gelijk een antwoord op de vraag te geven: waarschijnlijk lag het aan beide, maar meer aan ons. Wij waren in het verleden nogal sceptisch. Ja, dat lag aan ons, maar zeer zeker ook de Nederlandse cinema. Want echt vaak de diepte gingen de films niet. Met alle respect, maar met alleen bier en tieten maak je nog geen goede Nederlandse film. Ook de in onze ogen wat zoetsappig ogende romantische komedies zijn inwisselbaar. Eerlijk is eerlijk, dat zijn ook niet de genres waar wij echt voor warm lopen.

Blind!

Toch zijn we al die tijd ook wel blind geweest. Want omdat we zo een ontzettend vooroordeel hadden, namen we ook niet de moeite om andere Nederlandse films een kans te geven. Want ja, het zal wel weer slecht zijn! Ten onrechte, zo blijkt, en ook ontzettend stom gedacht natuurlijk. Noem het koppigheid, vooringenomenheid of gewoon stupide. Feit blijft dat we tegenwoordig steeds meer kriebels krijgen van de Nederlandse cinema. Vlinders die rondvliegen in je buik na het zien van een Nederlandse film. Het mooiste gevoel wat er is. Een verliefd gevoel, daar is het gevoel het beste mee te omschrijven. En die kalverliefde begint tegenwoordig al bij de trailer.

Maar welke films vonden wij dan zo goed?

In 2016 hebben we een aantal Nederlandse films gezien die toch echt wel de moeite waard waren en ook 2017 is al zeer goed op weg. De twee films uit onze top tien van 2016 zijn Layla M. en Tonio. De eerste is aansprekend vanwege de actualiteit daarvan (radicalisering) en de tweede een boekverfilming van A. F. Th. van der Heijden over het verwerken van een verlies.

Daarnaast vonden we Gluckauf (pas in 2016 gezien) zeer goed, om nog maar te zwijgen over The Paradise Suite. Ook Schneider vs. Bax en De Reünie konden ons wel bekoren. Zurich en Prince vielen een beetje tegen, maar je kunt niet alles hebben.

En zoals gezegd, 2017 is ook al goed op weg. Beyond Sleep (gemist in 2016) was poëtisch mooi, If the Sun Explodes goed bedacht (wel minder goed uitgewerkt), Verdwijnen vooral mooi in beeld en geluid en Waldstille was voor ons de bevestiging dat de Nederlandse cinema goed bezig is. Een film waarin alles klopte voor ons. En wat te denken van de TV-film Off Track? Die had zeker ook niet misstaan in de bioscoop!

Gemene deler

Eigenlijk zijn we tegenwoordig steeds meer benieuwd naar de Nederlandse cinema. Trailers zijn veelbelovend (zo ook Monk), er zit diepgang in en de scrips zijn vaak ook erg prettig. Dat laatste omdat de films realistisch overkomen. Het realistisch brengen van een verhaal is dan ook wel de gemene deler tussen alle films. Geen onrealistische verhalen, maar verhalen die wat te vertellen hebben. Allemaal net wat grauwer, serieuzer en meer inspelend op de emotie. Dat zijn de ingrediënten die het bij ons erg goed doen.

Zijn jullie nog een beetje verliefd op de Nederlandse film?

Geschreven door de mannelijke Protagonist