In deze tijd van de smartphones zijn we door Instagram en andere foto-apps aardig gewend geraakt aan filters die je foto anders maken dan standaard. Al deze leuke speelfilters waren nog geen gemeengoed in 2001. Dus toen Le fabuleux Destin d’Amélie Poulain uitkwam, viel iedereen van verbazing van zijn stoel: het leek alsof de zon scheen in de filmzaal.

Spelen met kleur

Regisseur Jean-Pierre Jeunet speelde met kleur zoals nog nooit was gebeurd. Niet voor niets is de film – onder andere door het kleurgebruik – hierdoor ooit uitgeroepen tot één van de belangrijkste films van de laatste tien jaar (door filmmakers in American Cinematography Magazine).

Kleur & gevoel

Iedereen weet dat kleuren en gevoel nauw verweven zijn en dat is ook waar deze film mee speelt. De kleuren worden gebruikt om de sfeer/gevoel van de scene neer te zetten. Soms overheerst geel, dan weer rood of groen. Altijd met het doel de scene te dienen. Leuk bijverschijnsel : doordat de intensiteit/verzadiging van de kleuren zo groot is, wordt het contrast tussen de kleuren nog groter.

Doordat veel scenes in de film een geel ‘filter’ hebben krijg je het idee dat je naar een oude film kijkt vol met mooie herinneringen. Het versterkt het sprookjes gevoel. Geel staat voor leven, helder en vrolijkheid. Je ruikt als het ware de zomer. En wanneer is het zomerse licht het mooist? Juist… laat in de middag. Veel scenes zijn dan ook laat in de middag opgenomen.

Het intense rood staat voor warmte en passie. Amélie draagt altijd iets roods en de kleine voorwerpen in de film zijn ook rood.

Groen geeft een gevoel van ontspanning. In de film dient het groen vooral om een mooi contrast te geven bij het rood.

Een wereld die niet bestaat

Twee uur lang doen deze kleursensaties je verlangen naar een wereld die (jammer genoeg) niet bestaat. Een wereld die je niet kunt creëren met een Philips Ambilight en een tuinkabouter van het tuincentrum. Het enige wat je kunt doen is nog een keer de dvd opzetten of wachten op een mooie zomerdag en dan laat in de middag met een rood truitje aan gaan liggen in het groene gras (met of zonder tuinkabouter).

geschreven door de vrouwelijke protagonist