Ontsnappen aan de werkelijkheid. Iedereen doet het op zijn eigen manier. De één verliest zich in muziek, de ander in films en sommigen nemen drugs. Niet echt mijn ding, ik ontsnap dus liever aan de werkelijkheid door lekker films te kijken. In sommige van die films speelt drugs(gebruik) een belangrijke rol. 

Enkele reis Station Berlin Zoologischer Garten

De eerste film die ik heb gezien waar drugs een hoofdrol speelde, was Christiane F, wir kinder vom Bahnhof Zoo. Het is gebaseerd op een biografisch boek over de 14-jarige Christiane die via vrienden in aanraking komt met drugs. Ze raakt verslaafd en om deze verslaving te bekostigen belandt ze in de prostitutie. Haar vriendje Detlev doet dat al en helpt haar op weg in hun werkgebied Station Berlin Zoologischer Garten. Deze rauwe film werd vertoond en uitgebreid behandeld tijdens maatschappijleer. Een film met een boodschap dachten ze op school. Als Bowie fan was ik voornamelijk gecharmeerd van de bijdrage van de zanger. Omdat Christiane aanwezig was bij een concert van Bowie in Berlijn, heeft Bowie toestemming gegeven om originele opnames te vertonen van dit concert en speelt hij in de film het geweldige nummer Station to Station.

‘It’s all shite anyway’

Van een station naar Trainspotting. Dit is zo’n  film waar je niet omheen kunt als het over drugs gaat. Een klassieker. Niet alleen vanwege de film, maar zeker ook vanwege de soundtrack. Net als in Christiane F zie je ook hier wat vrienden voor slechte invloed kunnen hebben. In eerste instantie is het gewoon een groepje verveelde jongeren die niets beters te doen hebben dan zuipen, drugs gebruiken en voetballen. Op een gegeven moment besluit Mark – een geweldige rol van Ewan McGregor – los te breken van deze levenswijze. Hij vertrekt naar Londen om daar en nieuw leven te beginnen. Naar verloop van tijd komt één van zijn oude vrienden bij hem om hulp aankloppen en biedt Mark hem onderdak. Het duurt niet lang voordat de andere vrienden ook naar Londen komen. Onder druk van zijn “vrienden” vervalt Mark weer in zijn oude levensstijl. Deze film verbeeldt een triest en uitzichtloos bestaan. Gelukkig kun je het aan de Engelsen wel overlaten de boel een beetje dragelijk te houden door de film te doorspekken met heerlijk cynisme en zwarte humor (en natuurlijk de soundtrack).

Moderne cowboy

In mijn jeugd, de vorige eeuw alweer, was Matt Dillon een acteur waar je plaatjes van in je agenda plakte. In de film Drugstore Cowboy is hij de leider van een groep junkies. Als moderne cowboys reizen zij rond en overvallen apotheken om aan hun high te kunnen komen. Hij komt tot inkeer als er iemand overlijdt aan een overdosis. Dat deze beslissing meer met zich meebrengt dan alleen maar stoppen met drugs, bemerkt hij al snel. Een goede film met een aansprekende cast en een Gus Van Sant film, die bij mij een streepje voor heeft.

Boekverfilmingen

Bovenstaande films waren boekverfilmingen. Dat geldt ook voor deze vierde film: Requim for a dream.  De eerste keer dat ik deze film zag had ik het vermoeden dat je iets moest gebruiken om hem op waarde te kunnen schatten. Ik vond hem echt vreemd.

In Requiem for a Dream staat het leven van verschillende drugsgebruikers centraal. Harry Goldfarb, zijn vriendin Marion (Jared Leto & Jennifer Connelly) en zijn maat Tyrone zijn fervente heroïne gebruikers. Zij zijn vooral druk bezig geld te verdienen om hun verslaving te kunnen financieren.

Harry’s moeder Sara vult haar dagen vooral met televisie kijken. Ze blijkt geselecteerd te zijn om als kandidate in een tv-programma te verschijnen. Zij wil goed voor de dag komen en besluit af te vallen zodat zij haar mooiste jurk weer past. De vermageringspillen die de dokter voorschrijft blijken echter speed pillen te zijn waar ze snel aan verslaafd raakt. Ze gaat er van hallucineren.  Dit zijn nog maar enkele van de perikelen uit de film. Ik moest het meest wennen aan hoe Darren Aronofsky filmt. Hij gebruikt diverse technieken. Hij maakt veel gebruik van close-ups, maar ook van hip-hop montage, split screen, milo camera, etc. om bepaalde effecten te bewerkstellingen. Toen ik de film jaren later nogmaals zag kon ik het meer waarderen, maar het blijft een geval apart.

Brazilië

Een andere klassieker is Cidade de Deus, beter bekend als City of God. De naam van een sloppenwijk die in de jaren zestig werd gebouwd om daar de armen van Rio de Janeiro weg te stoppen.  Het behoeft geen uitleg dat je hier niet een typisch Libelle gezin treft. Drugshandel en moorden zijn hier aan de orde van de dag en uitgevoerd door met name minderjarigen. Kinderen zijn hier geen kinderen, maar moordenaars en/of drugdealers. Niets is hier te gek en als je ouder dan 16 jaar wordt heb je geluk. De film focust zich op twee personen. De gewelddadige Zé die de drugshandel in gaat en Rocket, die uit deze hel wil ontsnappen en fotograaf wil worden. Deze film is naargeestig, maar zeker eentje die je gezien moet hebben.

Dit is mijn opsomming van vijf, niet zo recente, films waarin gesnuift, gespoten en geslikt wordt dat het een lieve lust is. Ik zou er makkelijk nog vijf kunnen noemen, maar ik ben benieuwd waar jullie mee komen.

Geschreven door de vrouwelijke protagonist