Acteurs zijn mensen die in de huid kruipen van een personage. Maar wat als het personage niet fictief is? Dan moet een acteur (of actrice) ineens iemand “imiteren”. Ten minste als het gaat om mensen die welbekend zijn, waar iedereen bewegend beeld, geluid etcetera van heeft gezien. Dan gaat het ineens niet meer over acteerprestaties, maar ook of er een gelijkenis is.

Politiek

We weten allemaal hoe Lincoln eruit zag. Dus toen Daniel Day Lewis in de huid Lincoln kroop zagen we inderdaad de gelijkenis. De rest was ons niet bekend dus daar kon hij zich enige artistieke vrijheid veroorloven. Die vrijheid had Meryl Streep niet toen ze transformeerde naar Margaret Thatcher in The Iron Lady. Thatcher was in de jaren 80 niet weg te denken uit de journaaluitzendingen. Die vreselijke stem, manier van praten, dat stijve uiterlijk. Brrrr. Ondanks dat de film niet heel erg goed was, was de prestatie van Streep ongekend. Zij was Thatcher.

We blijven nog even in Engeland. Queen, de film waarin Helen Mirren koningin Elisabeth II  portretteert. Het vertelt het verhaal over de strijd binnen de koninklijke familie na het overlijden van Lady Di. Ik heb deze film nog op mijn lijstje staan van films die ik nog wil zien, maar de acteerprestaties van Helen Mirren worden alom geroemd.

Muzikanten

Muziek en film is voor mij een perfecte combinatie. En de films die ik heb gezien over bekende muzikanten zijn vaak verbluffend goed. Jamie Foxx als Ray Charles in de film Ray. Val Kilmer die Jim Morrison speelt in The Doors, Joaquin Phoenix als Johnny Cash in Walk the Line. Muziek en acteerprestaties om van te smullen. Ik ben hard aan het denken geweest of ik geen slecht muziekbiografie heb gezien, maar ik kan ze niet bedenken.

Andere artistiekelingen

Jong of oud, ik denk dat er niemand is die niet weet hoe Marilyn Monroe er uitzag. Een actrice die haar moet spelen, staat dan ook 1 – 0 achter. Er zijn wat B-films gemaakt waarin Marilyn wordt gespeeld door actrices die eigenlijk voor geen meter op haar lijken. Maar toen was daar Michelle Williams in My week with Marilyn. Zij zet een mooie acteerprestatie neer in deze film, maar bovenal een gelijkende Marilyn. Weliswaar met een wat zachter en ronder gezicht, maar toch echt Marilyn. Een film die alleen daarom al de moeite van het kijken waard is.

En dan een andere acteerprestatie van ongekende klasse…. Philip Seymour Hoffman als de schrijver Truman Capote in de must see Capote. Truman Capote was een kleine man met een vreemd stemmetje. Philip Seymour Hoffman was een acteur van rond de 1.80 m en had een zware stem. Door goed gebruik te maken van camera standpunten lijkt hij in de film dus echt op een kleine man. Doodvermoeiend moet het zijn geweest om zijn stem te imiteren, maar het is hem gelukt. Ik vind niet dat de gelijkenis de WOW-factor heeft, maar toch is hij Capote en dat is echt te danken aan zijn meer dan voortreffelijke acteerkunsten.

Steve Jobs en zo

En dan kan ik toch niet anders dan mijn grote idool even aan te stippen: Michael Fassbender. Maar liefst drie keer kroop hij in de huid van een bestaand persoon. De eerste keer deed hij dat in de rol van Bobby Sands in Hunger. Zijn voordeel daar was dat velen van ons niet weten hoe IRA strijder Bobby Sands er uit zag. Voor het (indrukwekkende) verhaal deed dat er ook eigenlijk niet toe. Hunger speelt zich af in 1981 en het decor is de Maze-gevangenis in Belfast. Volgens de Britse premier Margaret Thatcher bestaan er geen politieke moorden en beschouwt IRA-activisten als gewone criminelen. De gevangen genomen IRA-activisten, onder aanvoering van Bobby Sands, willen met een hongerstaking de status van politiek gevangene afdwingen. Het leidt tot een prestigestrijd tussen de Britse regering en de IRA. Het gaat in deze film ook meer om de gebeurtenissen en een gelijkenis van de hoofdrolspeler is hier van ondergeschikt belang.

In 12 years a slave speelde Fassbender Edwin Epps. Deze wrede plantage-eigenaar heeft daadwerkelijk bestaan. Hoe hij er uit zag? Niemand weet het. Feit is dat Michael Fassbender een Epps neerzet waar je van walgt. En dan te bedenken dat het in het echt nog veel wreder was dan de film laat zien.

En dan zijn laatste film: Steve Jobs. De mannelijke protagonist was sceptisch toen ik hem vertelde dat Fassbender de rol van Jobs ging vertolken. “Hij lijkt helemaal niet!”, riep hij uit. Boeien, dacht ik. Anderhalf uur Fassbender op het witte doek…. dan hoor je mij niet klagen. Nee, alle gekheid op een stokje! Als een film niet goed is (ook al speelt hij er in mee), dan zal ik dat zeker zeggen. Toegeven, toen ik de eerste trailer zag moest ik ook even slikken. Hij leek echt niet en in de trailer vond ik dat storend. Gelukkig kan ik, en de mannelijke protagonist, zeggen dat het een top film is. Werkelijk geen minuut hebben wij naar de film gekeken en gedacht “hij lijkt niet”. Man, man wat een acteerprestatie van zowel Fassbender als Kate Winslet. De Oscar nominaties zijn zeer zeker terecht. Grappig is dat Ashton Kutcher in de film Jobs (2013) wel de gelijkenis vertoont, maar het laat afweten qua acteerprestatie. Die film is echt niet goed.

Acteren

Mijn conclusie is dat in sommige gevallen de gelijkenis en het acteren samen opgaan waardoor het een genot is om naar te kijken. Toch heb ik hier ook een opsomming gegeven van films waar het ontbreken van de gelijkenis er totaal niet toe doet, omdat de acteurs je laten “zien” hoe het was om Truman Capote of Steve Jobs te zijn. Zo zie je dus maar weer dat de acteur echt moet doen waar hij voor betaald wordt… acteren!

Misschien heb jij nog voorbeelden van goede of slechte films in dit genre? Of heb je zoiets van het lijkt mij wel leuk als het leven/verhaal van ….. wordt verfilmd. Wie wil je dan de hoofdrol laten spelen?

Geschreven door de vrouwelijke protagonist