Felix van Groeningen

Felix van groeningen

Vandaag een post over één van mijn favoriete regisseurs. Niet de Deen Anders Thomas Jensen (The De grønne slagtere, Adams æbleren Brødre) en ook niet de Fransman Jean-Pierre Jeunet (Amélie, Micmacs à tire-larigot en Un long dimanche de fiançailles), maar de Belg Felix van Groeningen.

Gent 1977

Het is het jaar 1977 en we zijn in Gent. Moeder van Groeningen ligt waarschijnlijk nog uit te puffen nadat Felix ter aarde is gekomen. Zij blij en ik sinds 2010 blij . Destijds was ik nog niet blij, want toen was ik nog niet eens in de maak. Eigenlijk pas sinds 2010.

De helaasheid der dingen

In 2010 was het namelijk voor het eerst dat ik een film van Felix heb gezien. De helaasheid der dingen is Felix zijn vierde film, maar voor mij dus de eerste. De film was in 2009 al in de filmhuizen te bewonderen, maar toen langs mij heen gegaan. Omdat ik de film op DVD kon lenen, ben ik alsnog in aanraking gekomen met Felix.

Een tijdje geleden hebben wij deze film nog als TV TIP gegeven. Het verhaal speelt zich af in een dorp in België waar iedereen elkaar kent. De film over een jongetje – Gunther – van 13 jaar die opgroeit in een gezin waar drank en veel feesten een grote rol speelt. Zijn oma staat aan het hoofd van het gezin, die verder bestaat uit haar vier zonen en Gunther.

Gunther ziet veel om zich heen gebeuren en komt er langzaam maar zeker achter dat dit misschien niet het leven is dat hij later wil leven. De film is dan ook een combinatie van flashbacks uit het verleden en beelden van zijn huidige leven. Is het Gunther gelukt om een eigen (succesvol) leven te leiden zonder drank en veel feesten?

De film is grappig, raakt je tot op het bot, is confronterend, maar vooral op een prachtige manier in beeld gebracht. Het leven is niet altijd een feest, ook al lijkt het soms misschien wel zo. Mijn eerste aanraking met Felix was dus een succes. Ik was dan ook benieuwd naar meer werk van hem.

The broken circle breakdown

De tweede film van hem die ik heb gezien is The broken circle breakdown. Omdat ik hier al een keer heb geschreven, ga ik niet nog een keer een hele uitleg over de film geven. Ben je toch benieuwd waar de film over gaat, lees dan mijn post Alles klopt’ terug.

De contouren van zijn manier van film maken, werden voor mij na deze film nog beter zichtbaar. The broken cirle breakdown heeft naar mijn mening dan ook zeker raakvlakken met De helaasheid der dingen. Het grauwe landschap, het droevige verhaal, maar ook dat je als kijker in de film wordt gezogen. Alsof je je in de film bevindt.

Steve + Sky

De derde en laatste film die ik van hem heb gezien, is Steve + Sky. Dit is zijn eerste speelfilm en komt uit 2004. Ik heb deze film een paar weken geleden gezien, nadat ik hem eerder dit jaar al had gekocht. De DVD is om één of andere reden drie maanden op de plank blijven liggen.

Zou het angst zijn geweest? Bang dat hij niet aan de verwachtingen zou voldoen? Misschien wel. De film was namelijk niet zo goed als de hierboven beschreven films. Logisch ook, want hij was zich destijds nog ontzettend aan het ontwikkelen als regisseur.

Wel werd duidelijk dat Felix vaak dezelfde soort verhalen in beeld brengt. Deze film gaat over een jongen (Steve) die net uit de bak komt. Hij gaat bij een oud celgenoot werken in een dubieuze nachtclub. De rol van die oud celgenoot wordt trouwens gespeeld door Johan Heldenbergh. Johan speelt ook in alle bovengenoemde films. We kunnen ook hier dus spreken over een regisseur die zijn eigen muze heeft.

In de nachtclub, maar ook al eerder, komt Steve Sky tegen. Een ietwat uitgemergelde blonde vrouw die al veel heeft meegemaakt in het leven. Samen bouwen ze een relatie op waarin strijd, onrecht, presteren en verraad allemaal voorbij komen. Kunnen ze überhaupt nog zonder elkaar?

Overig werk

Er zijn nog twee films van Felix die ik nog niet heb gezien. Allereerst zijn eerste film: 50CC uit 2000. Ik gok dat ik deze film nooit ga kijken aangezien het een korte film is. Op één of andere manier kijk ik daar nooit naar.

De andere film van hem die ik nog nooit heb gezien, is Dagen zonder lief. Deze film is uitgebracht in 2007, dus na Steve + Sky, maar nog voor De helaasheid der dingen. Ik ben benieuwd of deze film mij net zo in verroering brengt als zijn andere films. Toch maar eens de DVD gaan kopen.

Daarnaast is Felix nu bezig met het maken van een nieuwe film: Belgica. Ik hoop van harte dat hij de stijgende lijn van zijn mooie films gaat voortzetten. Ik wacht in ieder geval met smart af tot hij in de filmhuizen gaat draaien. Dan kan ik lekker in mijn slaapzakje voor de deur gaan liggen en het beste plaatsje uitzoeken. En waarschijnlijk moet ik dan een flinke pak zakdoeken meenemen, want janken doe je bij bijna al zijn films.

Talent

Voor mij werd door de films duidelijk dat Felix van Groeningen een uitzonderlijk talent is. Films waar je blij van wordt, maakt hij niet (wel een tikkeltje humorvolle). Over het algemeen zijn het hele mooie, ontroerende films die een maatschappelijk probleem bloot leggen. Onderwerpen waar je het niet vaak met je vrienden en familie over hebt, maar die toch aan de orde van de dag zijn. Felix, ga zo door. Mijn zege heb je!

Geschreven door de mannelijke protagonist

Share

5 gedachtes over “Felix van Groeningen

  1. Je mag Dagen zonder lief (illegale download) wel van me lenen: tijdelijk ruilen voor Steve + sky? Vond de film destijds op het grote scherm interessant vanwege het beeld. Thuis, in de herhaling op dvd, vielen plot en dialoog tegen. Het geheel is nogal warrig/wazig. De Helaasheid der dingen vond ik een enthousiaste, puike boekverfilming en ik viel voor het dikke sentiment in The broken circle breakdown. Nooit gedacht dat ik bluegrass zou kunnen waarderen. Jij wel?
    Meer over muziek en film: country associeerde ik altijd met VVD-congressen en rednecks. Inmiddels kan ik alles uit O Brother, where art thou meezingen, de twee versies van In Constant Sorrow in het bijzonder. Een paar jaar later zag ik Shut Up & Sing, met en over de Dixie Chicks. Dixie! Chicks! Woorden die me nooit het filmhuis in zouden krijgen maar het was dan ook een sneak. Tranen in het donker bij Taking the long way… Heb jij dat ook, zo’n filmverrassing die je soms van je muziekgeloof doet vallen?

  2. Klinkt goed die uitwisseling. Al is iets illegaals natuurlijk niet goed 😉

    en ik had het inderdaad ook nooit verwacht dat te kunnen waarderen. Ik ben wel van de folk en americana, maar bluegrass vind ik vaak net iets te (hoe zeg ik dat) zoet! Ik had de soundtrack al gehoord voordat ik de film zag. Toen vond ik hem tegenvallen, maar na het zien van de film vond ik hem geweldig.

    Muziekverrassingen in films heb ik inderdaad. Laatst nog naar Les Salauds geweest. In die film zit een nummer van Thindersticks. Normaal niet echt mijn muziek, maar in deze film zeer op zijn plaats.

    En stilte kun je ook ineens waarderen, zolang die maar een toegevoegde waarde heeft in de film (zie The selfish giant).

Wil je reageren?

Deze site gebruikt Akismet om spam te verminderen. Bekijk hoe je reactie-gegevens worden verwerkt.