Als je films kijkt, zijn het de kleine dingetjes waar je jezelf aan kunt gaan ergeren. Kleine dingen waardoor je de film niet zo waardeert als dat je misschien zou willen. Ik heb het in dit geval niet over het acteerwerk of over bijvoorbeeld het camerawerk, maar over de gesproken taal. Want wat kan ik mij ergeren aan Engelstalige films in niet-Engelstalige landen. Bijvoorbeeld aan Russische personages die Engels met elkaar praten, in Rusland, gespeeld door Engelsen! En voorbeelden heb ik ook nog.

Waarom erger ik mij aan de Engelstalige films in niet-Engelstalige landen?

Dat kan ik het beste uitleggen door voorbeelden te gebruiken. De bekendste film waarin dit gebeurt is misschien wel Schindler’s List. Begrijp mij niet verkeerd, want ik vind dat een hele goede film, maar dus geen perfecte film. Door de gesproken taal dus. Ze praten alleen maar Engels, terwijl het toch echt Duitsers zijn die met elkaar praten. Joh, laten we de geschiedenis een klein beetje aanpassen en iedereen Engels met elkaar laten praten. Dat zullen ze niet in de gaten hebben, zullen ze hebben gedacht. Helemaal storend omdat de Engelse en de Duitsers lijnrecht tegenover elkaar stonden.

Hetzelfde geldt voor de Netflix-film 22 July. Noren die Engels met elkaar praten, zonder enige reden. En dan nog met een Noors accent erbij ook nog. En het is een film over een terroristische aanslag. Ook hier geldt dat ik dat raar vind. Het waren toch geen Engelsen!

Ook in series

Als laatste heb ik nog een HBO-serie als voorbeeld: Chernobyl. Wat een geweldige serie is dat. Bijna perfect, maar zoals in de inleiding al aangehaald, ook in het Engels, terwijl het Russen zijn. Er komt letterlijk geen Engelsman of -vrouw voor in die serie. Dus waarom dan Engels praten? Het antwoord: ze hebben Engelstalige acteurs gebruikt. Die acteren formidabel hoor, maar had goed acterende Russen gebruikt – die zijn er genoeg in dat grote land – en het was helemaal top geweest.

Ja, waarom Engels praten?

Dat verkoopt niet! Daar hebben we in enkele recensies al wel vaker over geschreven. Dat zal voor de commercie zijn, denken wij. Want een Engelstalige film kijkt net wat rustiger dan een taal die je niet machtig bent. En het merendeel van de massa wil Engelstalige films zien, dus kiest men voor die taal, ook als de moedertaal een andere taal is. Meer mensen die kijken, is meer geld. En daar heb je het antwoord dus al grotendeels: geld speelt een rol, zoals zo vaak in het leven. Jammerrrrrr.

Zelf ook last van?

Ja, toch wel. Zo heeft de vrouwelijke Protagonist bijvoorbeeld ook niets met Aziatische films, mede door de gesproken taal en de bijbehorende intonaties. Ze kan zich er niet in inleven, door het onbekende.

Ik vind dat dus een beetje luiigheid. Je laat het voor jezelf makkelijker maken door te kiezen voor een taal die je ligt. Waar is de prikkeling dan? De uitdaging? Het inleven in de taal en in een andere cultuur? Los daarvan ben ik van mening dat een acteur of actrice het beste acteert als hij of zij die taal die het personage machtig moet zijn, die taal ook echt machtig is. En dat is niet altijd het geval. Dat gaat dus ten koste van de creativiteit.

Kortom, ik erger mij aan Engelstalige films in niet-Engelstalige landen. Hij beklijft dan gewoon minder. Meer mensen last van, of ben ik gewoon een azijnzeiker?

Geschreven door de mannelijke Protagonist