Brussel 22 maart 2016: Een zwarte dag in mijn leven!

Brussel 22 maart 2016 Een zwarte dag in mijn leven!

Dit keer even geen post over films, maar over het leven! Zoals de meeste van jullie weten zouden ik en mijn vriendin op vakantie gaan naar New York. Zouden, inderdaad, want het liep even wat anders. Wij waren helaas ten tijde van de aanslag op het vliegveld van Brussel (Zaventem) aanwezig, op ongeveer 50 meter van de eerste ontploffing. 22 maart is dan ook een dag die ik nooit meer ga vergeten: een zwarte dag in mijn leven!

Gelukkig kunnen mijn vriendin en ik het allebei navertellen, in tegenstelling tot vele anderen! Ik merkte de afgelopen week steeds meer dat er over praten mij erg helpt bij het verwerkingsproces. Hetzelfde geldt ook door erover te schrijven. Misschien is ons blog niet de juiste plaats, maar ik voel mij er goed bij.

De wekker gaat

’s Ochtends vroeg om 6 uur gaat onze wekker in een hotel in Brussel. Een tikkeltje zenuwachtig ben ik wel, want ik heb nog nooit zo ver gevolgen. We zitten niet zo ver van het vliegveld af (een kilometer of 3) en een shuttlebus brengt ons om 7.15 uur naar het vliegveld, waar we rond half 8 aankomen. Ik zeg nog tegen mijn vriendin dat het vast niet zo druk zou zijn. Wel dus!

We kijken naar een TV scherm, waarop staat hoe laat we vertrekken en waar we kunnen inchecken. Wij moeten uiteindelijk naar balie 11, bijna aan het einde van de vertrekhallen. Onderweg komen we nog langs de Starbucks. We besluiten eerst in te checken en daarna pas koffie te gaan drinken. Gelukkig maar, want koffie drinken op het vliegveld zal er niet meer van komen. Helemaal gelukkig, omdat later bleek dat daar de tweede bom is ontploft.

Inchecken

Als we naar de balie lopen, blijkt dat we eerst ‘online’ moeten inchecken. Dat moeten we doen bij een soort zuil, op de kop van balie 11. Eigenlijk gaat dat redelijk soepel, waarna we rond kwart voor 8 in de rij gaan staan om onze koffer af te geven. We hebben maar één koffer bij ons, want we gaan toch maar 6 dagen.

Knal

Nadat we ongeveer een kwartier in de rij hebben gestaan, gebeurt het ineens. Vanuit het niets zie ik een flits, gevolgd door een harde knal. Mijn vriendin en ik worden, net als iedereen om ons heen, op de grond gedrukt. Blijkbaar volgt daarna nog een harde knal: de tweede bom gaat af. In mijn beleving heb ik maar één bom horen afgaan, maar dat schijnt dus niet zo te zijn. Mijn vriendin heeft ze wel allebei gehoord. De eerste bom ging op slechts 50 meter van ons af! Een muur tussen de bom en ons in, heeft ons denk ik veel goeds gedaan.

Nadat we op de grond zijn gedrukt, wordt langzaam aan duidelijk wat er is gebeurd. Het plafond is naar beneden gekomen en er is brand. Ook is er veel rook. Chaos heb ik niet ervaren, net als dat er naar mijn beleving een soort van rust in de hal hing.

Het eerste wat ik doe is op zoek gaan naar mijn vriendin. Ik lig half over haar benen heen en roep heel hard naar haar. De eerste twee seconden reageert ze niet, maar later (god zij dank) wel! Ze was bang dat er nog een bom zou af gaan en was aan het schuilen. In mijn eerste reactie ga ik daarna op zoek naar onze koffer en mijn paspoort, die ik allebei ben verloren.

Mijn vriendin roept dat we moeten vluchten, iets wat we daarna ook meteen doen. De uitgang ligt op ongeveer 30 meter van ons vandaan. Die is ook makkelijk te herkennen, want dat is de enige plek waar het licht is. Tussen de explosie en de weg naar de uitgang (ongeveer 3 minuten) heb ik niets of niemand gezien. Het enige wat in ons opkwam, was vluchten!

Buiten

Eenmaal buiten aangekomen, aan de overkant van de straat op ongeveer 30 meter van het gebouw, bellen we meteen onze ouders. Zij weten nog niet wat er is gebeurd, want de explosie was tenslotte ook pas 3 minuten daarvoor. Achteraf zijn we heel blij dat we meteen gebeld hebben, want later zou het telefoonverkeer plat liggen.

We beseffen eigenlijk nog steeds niet goed wat ons is overkomen. We zien veel gewonde mensen om ons heen en de ramen van de puien liggen er uit. Aan de telefoon zeggen we allebei nog dat we misschien de dag erop nog wel kunnen vliegen! Puur uit een eerste reactie. Al snel kwamen we erachter dat dit niet het geval zou zijn. Niet dat we dat nog zouden willen overigens!

Na vijf minuten op deze plek te hebben gestaan, worden we verder van het gebouw af geleid. Dit is ook het eerste moment dat ik besef dat ik pijn aan mijn rechtervoet heb. Ik zie geen beschadiging aan mijn schoen en denk ik eerste instantie dat hij is gebroken. Mijn vriendin heeft een gaatje in haar been waar bloed uitkomt.

Puur door de adrenaline kan ik nog lopen. Nu staan we op een parkeerdek, op ongeveer 100 meter van het vliegveld. Ik bel ondertussen met mijn zus, mijn moeder en de vrouwelijke protagoniste. Mensen waar ik heel veel om geef en wil laten weten dat het goed met ons gaat!

Pijn

Omdat de pijn in mijn voet erger wordt, besluiten we mee te lopen met één van de hulpverleners. We komen in een gebouw aan waar veel gewonden liggen. Nu komen we er pas echt achter hoe groot de impact van de explosies is geweest. Naast de geur (die vergeet ik nooit meer) zien wij alleen maar gewonde mensen liggen. De ene is er nog slechter aan toe dan de andere.

We besluiten niet in deze kamer te blijven, helemaal gezien onze beperkte verwondingen. We gaan in een kamer daarnaast zitten, waar bijna niemand zit. Wel zien we een jong meisje (ik gok een jaar of 7) van top tot teen bebloed zijn. Het enige dat ze doet is voor zich uit staren. Gelukkig is haar vader bij haar, net als haar kleine tweelingzusje (weten we nu pas). Een paar dagen later, als we al thuis zijn, komen we erachter dat de moeder die dag is overleden. Dat gezicht van dat meisje zal ik nooit meer vergeten. Net als de vader, die zo goed voor zijn dochters aan het zorgen was.

Ook zit er nog een leeftijdsgenoot van ons alleen op de kamer. Het ziet er naar uit dat ze in shock begint te raken en wij besluiten bij haar te gaan zitten. Ze heet Karen, komt uit België en vindt het fijn dat we bij haar zijn. Net als dat wij het fijn vinden om bij haar te zijn.

Andere locatie

Na een minuut of 20 wordt ons gevraagd met een politieagent mee te lopen. Karen gaat met ons mee, want we merken dat het fijn is om bij elkaar te blijven. Je krijgt toch een band op dit soort momenten. De politieagent begeleidt ons naar een andere locatie, waar de meeste gewonden zich bevinden. Dit is op een meter op 150 ten zuidoosten van het hoofdgebouw, daar waar de ontploffingen plaats hebben gevonden.

We kunnen gaan zitten tegen een muur. Naast ons zit een jong gezin met vier kleine kinderen. De ouders zijn zich vooral groot aan het houden om voor hun kinderen te zorgen.

Wat je op dat moment sowieso heel erg voelde, was een verbroedering. Iedereen was één, iedereen was samen. Ook de hulpverlening begon inmiddels op gang te komen. Dekens en foliedekens werden uitgedeeld, net als dat er water en Sprite werd uitgedeeld! Wij kunnen dan ook maar lof hebben voor alle hulpverleners. Iedereen was even belangrijk voor hen en er was totaal geen paniek. Een hele grote dank gaat naar hen uit.

Nieuwe dreiging

Dan ineens is er weer paniek. In de verte, bij het hoofdgebouw, komen hulpverleners op ons afgerend. Ze roepen dat we dekking moeten zoeken. In de paniek die ontstaat rent iedereen nog verder weg. We liggen achter containers, net zoals de vele zwaargewonden. Het schijnt dat tijdens deze dreiging de derde bom (die in eerste instantie niet was afgegaan) is afgegaan. Of dat zo is, weten we niet, maar de angst was er niet minder om. Karen waren we inmiddels ook kwijt!

Op een later moment, toen de dreiging voorbij was, werden we weer een stukje verder gebracht. Dit keer op een parkeerplaats waar vele ambulances op- en aanreden. Steeds meer gewonden werden richting ziekenhuizen in de omgeving gebracht. Steeds meer komt het besef hoeveel geluk wij hebben gehad, helemaal als je onze verwondingen vergelijkt met anderen om ons heen. Gelukkig kwamen we ook Karen weer tegen.

Dan staat er een bus voor ons klaar. Zoals de hulpverleners zeiden, een bus voor de ‘walking wounded’. Ongeveer 60 mensen nemen plaats in de bus, waarna we onder politiebegeleiding naar een militair ziekenhuis in Neder-Over-Heembeek, aan de noordwestkant van Brussel. Die begeleiding was ook nodig gezien de drukte van de pers en de drukte op de snelweg. Ook hier was het nog even schrikken, aangezien de bus op de snelweg vol op de rem moest vanwege een niet oplettende automobilist.

Het militaire ziekenhuis

Eindelijk aangekomen bij het militaire ziekenhuis voelen wij ons voor het eerst veilig. Of in ieder geval veiliger! De zwaargewonden worden als eerste geholpen. De hulpverleners blijven zich daar maar voor excuseren, terwijl wij niets liever hadden dat zij eerst behandeld werden.

Als wij eenmaal aan de beurt zijn, komen we op een grote zaal waar veel gewonden liggen. In vergelijking met anderen hebben wij verwondingen die niets voorstellen! Bij mij hebben ze uiteindelijk een stukje sok uit mijn voet gehaald. Een dag later, in het ziekenhuis in Geldrop, bleek dat er nog een spijker van een centimeter in zat. Gebroken was hij niet! Bij mijn vriendin zit er zelfs nog steeds metaal in haar been. Dat zit echter zo diep dat eruit halen meer zou beschadigen dan goed is. Het lichaam gaat dat vanzelf inkapselen. Daarnaast heeft ze ook een gebroken vinger en hebben we allebei een lichte gehoorbeschadiging. Niet gek ook, aangezien de ontploffing zo dichtbij was.

Karen zijn we helaas wel uit het oog verloren. Gelukkig hebben we wel nummers uitgewisseld en weten we inmiddels dat ze het goed maakt. We hebben afgesproken elkaar een keer te zien, om alles een plaatsje te geven!

Rust

Het bleef maar volstromen met patiënten en ik hield een bed bezet. Ik stelde voor dat wij de volgende dag in Nederland wel naar het ziekenhuis zouden gaan, zodat iemand anders van mijn bed gebruik kon maken. Wij wisten sowieso dat we in goede handen zouden zijn, aangezien mijn schoonvader huisarts is.

Toen we van de zaal wegliepen, ervoeren wij voor de eerste keer rust. Geen drukte meer om ons heen, maar rust! Van die rust besloten we gebruik te maken om alle vrienden, familie en kennissen gerust te stellen. Niet dat we dat tussendoor niet al gedaan hadden, maar als je wifi hebt is dat toch een stuk gemakkelijker. Daarnaast zouden mijn ouders zo snel mogelijk naar het ziekenhuis komen om ons op te komen halen. Van drukte op de snelwegen was gelukkig geen sprake.

Naar huis

Toen mijn ouders tegen twee uur eindelijk in het ziekenhuis waren, braken we volledig. Wat fijn om weer mensen te kunnen vasthouden waar je zoveel van houdt. Het duurde niet lang meer en we waren op weg naar de ouders van mijn vriendin. Een beetje raar was het wel, want onze ouders hadden elkaar nog nooit gezien! Eens moet de eerste keer zijn, maar de situatie bleef vreemd.

Eenmaal bij haar ouders aangekomen hebben we nog een keer hard gebruld. Het broertje van mijn vriendin was er ook en mijn zus was inmiddels ook gearriveerd. Alleen de zus van mijn vriendin ontbrak, net als mijn broertje. Mijn broertje is op vakantie in Amerika en de zus van mijn vriendin woont in New York. Juist haar zouden we gaan bezoeken. We kunnen niet wachten om zowel mijn broertje als haar zus vast te houden.

Praten, praten, praten en rust

Natuurlijk hebben we veel gepraat. We merken dat we hier veel baat bij hebben. Net als dat we onze familie vaak zien en alle vrienden en collega’s die al langs zijn gekomen of lieve berichtjes hebben gestuurd. Dit doet ons zo ontzettend goed.

Naast het vele praten doet ook rust ons goed. We merken toch wel dat we snel moe zijn en nog vaak aan de desbetreffende dag denken. En dat zullen we ook blijven doen! Dit is iets wat je niet mee wilt maken en ook nooit meer mee wilt maken. Het is een hele slechte film, waarvan het einde maar niet in zicht is.

Alert zijn we ook. Als we buiten zijn kijken we veel om ons heen. In de supermarkt bijvoorbeeld, waar je bijna iedereen scant. Ook zijn we al in de binnenstad van Breda geweest, op het terras. Dat was het spannendste, maar tegelijkertijd ook heel fijn en goed.

EMDR

Inmiddels hebben we allebei al professionele hulp gezocht bij het verwerken van deze verschrikkelijke gebeurtenis. Afgelopen zaterdag hebben we beide een EMDR sessie gehad. EMDR staat voor Eye movement desensitization and reprocessing. Door lichtjes van links naar rechts en van rechts naar links te volgen, kun je beter terugdenken aan die dag. Niet altijd even fijn, maar wel goed voor het verwerkingsproces.

Beide merken we dat we hier profijt van hebben. Het doet ons goed om te praten over de gebeurtenissen. Hier komen lichamelijke en fysieke klachten bij los, maar beter nu dan straks. Terwijl ik dit schrijf ben ik bijvoorbeeld ook al een paar keer in huilen uitgebarsten en merk ik dat ik het koud krijg in combinatie met spierpijn.

Daarnaast willen wij, hoe gek het misschien ook klinkt, nog heel graag terug naar het vliegveld. Wij willen het een plaatsje kunnen geven in ons leven!

Vier het leven!

Wij beseffen maar al te goed dat we veel geluk hebben gehad. Veel mensen zeggen ons dan ook dat we op het verkeerde moment op de verkeerde plek waren. Wij zien dat toch anders: We waren op het goede moment op de goede plek! Helemaal omdat we de broer en zus uit Maastricht, die helaas overleden zijn, drie minuten voor de ontploffing nog uit onze rij hebben zien lopen. Zo dichtbij was het dus! Ons nieuwe motto is dan ook: Vier het leven! Dat is makkelijker gezegd dan gedaan, maar we beseffen ons maar al te goed dat het zomaar anders had kunnen zijn. Onze wonden helen wel!

Tot slot gaat ons medeleven uit naar alle slachtoffers en nabestaanden. Hoewel wij zelf bij de aanslag aanwezig waren, kunnen wij ons niet voorstellen hoe erg het verlies moet zijn voor diegene die iemand hebben verloren! Wij denken aan jullie!

22 maart 2016: een dag om nooit te vergeten!

Geschreven door de mannelijke protagonist

Share

29 gedachtes over “Brussel 22 maart 2016: Een zwarte dag in mijn leven!

  1. Wow, wat heftig! Zelf heb ik niet veel aandacht gegeven aan ‘weer een aanslag, dit keer in Brussel’. Maar als je er zelf bij bent, tekent dat de rest van je leven. Het proces na zo’n gebeurtenis is net zo heftig als de aanslag zelf lijkt me. Het lijktme ook dat het gaat voelen als een leven hiervoor en erna. Erg veel medeleven gewenst en echt bedankt voor het delen!

  2. Wow, hier wordt ik wel heel erg stil van. M’n dochter was een week voor deze gebeurtenis met school op die plek geweest voor een rondleiding en toen vond ik het al dichtbij komen, maar na jouw verhaal gelezen te hebben. Kan me niet voorstellen hoe dat is, maar wens jullie heel veel sterkte in het verwerken hiervan en neem er de tijd voor.

  3. Ik wist niet dat je op weg ging naar New York dus ik schrik mr toch wel het apelazerus om het maar even zo te stellen.

    Je hebt het via deze post goed onder woorden gebracht en ik hoop dat het echt helpt in de verwerking ervan.

    Kan me geen voorstelling maken van de onmacht die je nu moet voelen maar ik wens jou en je vriendin alle sterkte toe!

  4. Zeer indrukwekkend om dit te lezen van iemand die aanwezig was. Heel goed dat je het van je af schrijft, en dat je professionele hulp gezocht heb. Heel veel sterkte in ieder geval voor jullie.

  5. Wat een heftig verhaal en knap dat je het met ons hebt gedeeld. Toevallig dacht ik een paar dagen geleden nog aan je, denkend dat je lekker in New York zat. Ik wens jullie heel veel sterkte toe de komende periode. Ben blij dat de EMDR jullie al een beetje geholpen heeft.

  6. Wat heftig! Een goede vriend van me zou die ochtend eigenlijk landen op Brussel, dus dat vond ik al enorm schrikken. Goed dat je het van je afschrijft, het is niet niks. Indrukwekkend om te lezen ook. Ik denk dat dit zoiets is waarvan je de impact nooit helemaal snapt tenzij je het echt meemaakt – en ik vind het op dit moment al doodeng. 50 meter, man. Heel veel sterkte de komende tijd!

  7. Goed dat je het opgeschreven en gedeeld hebt Bart! Verschrikkelijk dat jullie daar waren ook al hebben jullie nog relatief geluk gehad. Sterkte komende tijd, met de verwerking maar ook met het weer gaan vieren van het leven. Hopelijk lukt dat snel weer met volle teugen.

  8. Wat een verschrikkelijk heftig verhaal zeg en wat ontzettend goed en dapper dat je dit zo op papier hebt kunnen zetten. Heel veel sterkte de komende tijd en ben heel blij dat jullie deze verschrikkelijke dag nog wel na kunnen vertellen!!

  9. Lieve Bart en Marjolijn,
    Vanaf de zijlijn hebben we jullie de afgelopen dagen gevolgd via Rachel en Cees. Heel, heel veel sterkte en liefs toegewenst!
    Henk Meulendijks
    Ingrid Vroemen

  10. Lieve Marjolein en Bart.
    Wat een beeldend verhaal, dat eigenlijk niet geschreven had mogen worden. Wij wensen jullie veel kracht en warmte in de komende , zeker emotionele tijd.
    Hopelijk tot snel ziens.
    Knuffel van ons.
    Loes en Theo

  11. Hoi Bart,
    Wat verschikkelijk dat jullie zo iets meemaken,wel heel erg goed dat je dit zo op papier zet.
    Heel veel sterkte toegewensd.

    Letty en Ruud

  12. Hallo Bart,

    Wat een heftig verhaal zeg, ook ik ben er stil van.
    Wij kennen elkaar niet, maar dat maakt het verhaal niet minder heftig.
    Ik hoop dat je de gebeurtenissen ooit een plekje kan geven.
    Ik wens jou en je vriendin dan ook heel veel sterkte toe in de komende dagen / weken.

  13. Dag bart en marjolein.
    Ik hoorde van Erwin wat jullie is overkomen.
    Wat een verhaal zeg. Onvoorstelbaar leed is hiermee vele mensen aangedaan. Héél heftig om dit zo mee te moeten maken. Wat een geluk dat jullie het overleefd hebben. Jullie leven is hierdoor helemaal veranderd. Een diep besef voor jullie van de kostbaarheid en kwetsbaarheid van het leven. En ook een heel diep besef hoe belangrijk en dierbaar familie en vrienden zijn. Je hebt het allemaal goed verwoord. Heel goed dat je hulp hebt gezocht en emdr hebt gedaan. Allemaal heel belangrijk voor een goede verwerking. Ik wens jullie heel veel sterkte toe en veel liefde steun en warmte van de mensen die jullie dierbaar zijn. Maria van de Ven, Haaren

  14. Hoi Bart,
    Wat een onbeschrijflijk mooie blog over een onbeschrijflijk heftige en dramatische gebeurtenis! Ik hoorde van Erwin dat je erbij betrokken was maar dat het gelukkig naar omstandigheden oké ging. Het verwerkingsproces zal idd nog zeer pittig zijn! Heel veel sterkte gewenst maar bovenal ook veel mooie momenten voor jou en al je mensen om je heen! Idd geniet van het leven!!! Groetjes Inge

Wil je reageren?

Deze site gebruikt Akismet om spam te verminderen. Bekijk hoe je reactie-gegevens worden verwerkt.