Bloot, bloter, blootst!

Bloot, bloter, blootst!Het komt tegenwoordig steeds vaker voor dat er films in de bioscoop draaien die net wat pikanter zijn dan de gewone films. Eigenlijk gewoon een verkapte pornofilm. Er is alleen één verschil. De (porno)films die in de bioscoop draaien, hebben ook echt inhoud. Vandaar een post over ‘bloot, bloter, blootst’!

La vie d’Adèle

De eerste film die ik in de bioscoop zag die wat verder ging dan de normale seksscènes, was La vie d’Adèle. Een Franse film over de studente Adèle (verrassing!) die zichzelf nog aan het ontdekken is. Wanneer ze de ietwat excentrieke kunststudente Emma tegenkomt, valt ze als een blok voor haar. Léa Seydoux neemt de rol van Emma op zich. Een rol die ze met verve vervult. Ze is tegenwoordig in steeds grotere films (The Grand Budapest Hotel en de nieuwe James Bond-film Spectre) te zien is. Adèle wordt gespeeld door Adèle Exarchopoulos. Als je het mij vraagt de vrouw met de mooiste mond van de wereld. En die mond zie je regelmatig voorbij komen in de film, als je snapt wat ik bedoel?

Het verhaal dan. Emma is de eerste echte liefde van Adèle, een vrouw nog wel. Zoals het zo vaak gaat in het echte leven, komen daar ook een hoop problemen bij kijken. Hoe ga je om met verdriet en pijn en zorg je dat je verder kunt met je leven. Heel herkenbaar, als je het mij vraagt.

Tot zover de inhoud van het verhaal. Er komt namelijk nogal wat seks voor in de film. Niet van die zoetsappige scènes uit romantische films, maar echte seksscènes, waarbij je alles ziet. En ook niet een paar seconden. Nee, een scène duurt zelfs tien minuten. Het schijnt dat de Abdellatif Kechiche (de regisseur) de actrices tien uur lang seks met elkaar liet hebben! Dat is best lang, aangezien maar een klein gedeelte daarvan de film heeft gehaald.

Nymphomaniac (I en II)

Zoals ik al vorig jaar al schreef, de meeste pornobazen van Amerika zouden Nymphomaniac graag hebben gemaakt. Een (porno)film met inhoud. Een film die is gemaakt door Lars von Trier. Die man weet toch regelmatig de filmwereld wakker te schudden. Melancholia (redelijk vaag las je het mij vraagt), Dogville (een film zonder filmset) en Dancer in the Dark (met de excentrieke Ijslandse zangeres Björk) komen allemaal van zijn hand.

Nymphomaniac is dus ook enigszins choquerend (althans voor de meeste mensen). Het verhaal gaat over van nymfomane Joe. Acht hoofdstukken over seks, lust, schuld en boete. Een verhaal over een leven lang leven met een ontembaar verlangen naar seks.

Ook in deze film vele seksscènes die niet voor de jongere onder ons bedoeld is. Als je kijkt naar de cast dan kun je je daar toch enigszins over verbazen: Charlotte Gainsbourg, Stellan Skarsgård, Stacy Martin, Shia LeBeouf, Christian Slater en Uma Thurman hebben allemaal een grote of kleine rol in de film. Ze spelen zelf echter niet allemaal mee in de ‘echte’ seksscènes. In tegenstelling tot La vie d’Adèle is in deze film namelijk gebruik gemaakt van ‘body doubles’! Hahaha, dus geen stuntdoubles, maar een body doubles.

L’inconnu du Lac

In tegenstelling tot La vie d’Adèle, gaat L’inconnu du Lac niet over vrouwen die elkaar leuk vinden, maar over mannen die gewoon vrijblijvende seks met elkaar willen hebben. Deze seks zoeken ze op een cruiseplek aan het strand. Redelijk simpel eigenlijk. Je gaat op het strand liggen en je kijkt of er iemand leuks bij ligt. Vindt diegene jou ook leuk, dan duik je samen de bosjes in (nee niet de zee in). En laten ze in die bosjes nou net ook camera’s hebben opgesteld. Als bioscoopbezoeker kun je dus meegenieten van de scènes tussen twee mannen. De vrouwelijk protagonist vond dit niet zo heel erg.

De film is eigenlijk best wel spannend. Op een gegeven moment vindt er een moord plaats op de cruiseplek. Franck (hoofdrolspeler) ziet dit gebeuren. In plaats van dat hij dit meldt bij de politie, voelt hij zich aangetrokken tot de dader. De politie zet een klopjacht op en gaat achter de dader aan. Spanning en seks gegarandeerd in deze film.

Love

De laatste film met expliciete seksscènes die we in de bioscoop hebben gezien, is Love. In 3D nog wel! Kun jij je het al voorstellen. Zit je naar een seksscène te kijken, waarbij de man klaarkomt, en dan moet je als het ware wegduiken omdat je anders bang bent dat je geraakt wordt. Zo een 3D-film zorgt er dus voor dat de scènes wel heel echt lijken. Alsof je er zelf inzit. De regisseur (Gaspar Noé) heeft dan ook al vaker weten te schokken. Irreversible is daar het perfecte voorbeeld van.

In Love gaat het ook om het verhaal en niet om de seks. Waarom dan toch de seks? Eigenlijk krijg je in de film zelf het antwoord. De hoofdrolspeler (Karl Glusman) is namelijk een Amerikaanse kunststudent die regisseur wil worden in Parijs. Hij is van mening dat er nog nooit een film is gemaakt waarin echte seks zit, en dit ook gewoon deel uitmaakt van de film. Die had vast en zeker nog nooit La vie d’Adèle, Nymphomaniac en L’inconnu du Lac gezien. Boeiende film over het maken van (stomme) keuzes en vergane liefde.

Als je kijkt naar bovenstaande voorbeelden, dan zijn we in Nederland eigenlijk toch wel watjes. En dan te bedenken dat er bijna in elke Nederlandse film wel een tiet voorkomt! Kennen jullie nog voorbeelden die vergelijkbaar zijn met bovenstaande films?

Geschreven door de mannelijke protagonist

Share

10 gedachtes over “Bloot, bloter, blootst!

  1. Mijn eerste heftige aanraking met bloot, bloter, blootst in films was Last Tango In Paris (1972). Ik kwam er in de bioscoop te laat achter waarom ik de jongste bezoeker was (ik was nog geen 16 en mocht de film dus officieel niet eens zien) en waarom de zaal bijna was uitverkocht, wat bij arthouse in ons provincieplaatsje anders nooit gebeurde. Sinds Last Tango in Paris eet ik brood zonder boter.

    Vanaf La Vie de Jésus (1997) en The Idiots (1998) werden de Europese arthousefilms opeens een stuk explicieter. Leverde dat goede films op? Bij het experiment 9 Songs (2004) vond ik de muziek beter. Wat betreft Love beperk ik me voorlopig tot de recensies en de onbedoelde dubbelzinnigheden daarin (ik moest even lachen bij de opmerking ‘Alsof je er zelf inzit’). De extended edition van Nymphomaniac ligt hier thuis alweer een paar maanden onaangetast en ongeopend in de plastic verpakking. Ik weet niet of ik meer dan vijf uur aan body doubles aankan.

  2. Nymphomaniac was de eerste film die in mijn hoofd op kwam bij dit onderwerp. Al was ik na het eerste deel van die film afgehaakt. Ik heb niet zoveel met het werk van von Trier.

    Volgens mij past The Dreamers met Eva Green ook wel in dit rijtje.

  3. The Dreamers is een goede film en ik ben het met Gwen eens. Die hoort wel in dit rijtje thuis. De franse Arthouse-films Ma Mere en Swimming Pool zou je er ook nog aan toe kunnen voegen, hoewel de pikante scènes in laatstgenoemde wel braaf zijn ten opzichte van de rest. En wat te denken van de Nederlandse parel Spetters waarin veel expliciete seksscènes te zien is.

    Overigens heb ik inmiddels Nymphomaniac gezien en ik weet het niet… Ik kan het werk van Von Trier wel waarderen, maar bij deze films had ik toch meer het idee dat het puur gemaakt is om de kijker te choqueren. Ik vond het naakt niet altijd functioneel en ook het verhaal sprak mij niet echt aan.

Wil je reageren?