1 jaar na Brussel

Brussel

Het is 6 maart 1.18 uur. Slapen lukt niet. Ik maal. De schapen zijn geteld en ook lezen helpt niet. Ik verplaats mij naar de bank om mijn vriendin niet tot last te zijn. Ze heeft belangrijke tentamens die eraan komen, dus de keuze voor de bank is makkelijk. Dat ik maal heeft wel een reden, ook al wil ik dat niet hardop toegeven: 22 maart komt er namelijk aan. Een dag die voor altijd in mijn geheugen gegrift staat: Brussel. Dan maar schrijven. Hopen dat ik het van mij af kan schrijven.

Wat valt er eigenlijk te schrijven? Wat wil ik zeggen? Ik weet het niet precies. Het toetsenbordje op mijn telefoon doet nu haast automatisch het werk. Ik laat het maar gaan.

Hoewel Brussel vorig jaar nog steeds een film lijkt, gaat het eigenlijk best wel goed. Er zijn momenten dat dat niet zo is, maar wie heeft dat niet. Lieve vrienden en familie hebben mij doen beseffen hoe mooi de wereld eigenlijk is. Natuurlijk, het was kut, en ja ik denk er nog vaak aan, maar liefde overwint alles. Ook al het geweld dat sindsdien heeft plaatsgevonden. Iedere keer weer brengt een ‘nieuwe’ aanslag mij terug naar 22 maart. Maar ook een explosie in een film bijvoorbeeld, of een harde klap in mijn omgeving. Ik denk niet dat dat ooit zal veranderen. Vervagen misschien wel, maar weggaan zal het nooit. Er wonen veel klootzakken op deze aardbol, maar gelukkig meer goedzakken. Daar ben ik heilig van overtuigd. Het goede zal altijd overwinnen. Liefde zal overwinnen.

Maar ook mijn vriendin, met wie ik het hele gebeuren meemaakte, is een houvast voor mij. Ze gaat dit jaar, ondanks alles, gewoon even zonder vertraging afstuderen. Supertrots ben ik op haar. Dat ze dat toch maar even doet. En dan te bedenken dat ze tegelijkertijd ook nog gewoon werkt. Dat geeft mij kracht en energie. Wat een wilskracht en wat een doorzettingsvermogen.

Samen genieten we des te meer. Zoals ik in mijn ‘ooggetuigenverslag’ al schreef, vieren wij het leven. En dat doen we nog steeds. Lekker eten, weekendjes weg met vrienden, vakanties met elkaar en familie, sporten, filmpjes kijken, muziekjes luisteren en gewoon lekker luieren in ons fijne huisje. We doen het allemaal. Wij laten ons niet gek maken. Door niemand niet. Nooit niet.

Gelukkig kunnen wij dat zeggen, in tegenstelling tot de vele slachtoffers die er al gevallen zijn bij aanslagen in de wereld. En niet alleen bij aanslagen, maar ook bij oorlogen en alle andere onzinnige doden die zijn gevallen.

Het leven vieren

Om het leven te vieren, nemen we deze dag, 22 maart, een dagje vrij. Het meisje dat we in Brussel hebben ontmoet komt naar ons toe. We hebben nog steeds veel contact met elkaar en er een vriendin voor het leven bij. Dat heeft het ons ook al gebracht. Wat we gaan doen? Geen idee, maar we gaan zeker terugdenken, maar ook genieten van het leven.

En kon ik uiteindelijk slapen? Nee, maar kwijt was ik het wel. Dikke kus aan iedereen die er voor mij en voor ons is geweest. Dank. We luv u!

Geschreven door de mannelijke Protagonist

Share

4 gedachtes over “1 jaar na Brussel

  1. Iedereen maakt heftige dingen in z’n leven mee en het is altijd goed dat je steun hebt van de mensen om je heen ook al is het maar een luisterend oor. Mooi dat je vriendin afstudeert, iets om inderdaad trots op te zijn.

  2. Goed om te lezen dat je nog steeds (of zelfs meer) van het leven geniet. Liefde en de mensen om je heen is inderdaad waar alles om draait. Ik kan me voorstellen dat je dat op dit soort dagen nog meer waardeert. Sterkte vandaag!

  3. Mooi omschreven. Ik ben blij dat jullie van het leven genieten en dat jullie deze gebeurtenis niet in negatieve zin jullie leven laat bepalen.

Wil je reageren?

Deze site gebruikt Akismet om spam te verminderen. Bekijk hoe je reactie-gegevens worden verwerkt.