Lijstjestijd: Onze tien filmposters van 2017!

filmposters 2017

Het onderwerp vandaag is filmposters van 2017. We weten dat wij onszelf daarmee op glad ijs begeven, maar het is winter, dus waarom niet? De discussie over mooi of lelijk is eindeloos, en zinloos, want smaken verschillen nou eenmaal. Maar als wij vertellen waarom wij een filmposter mooi of interessant vinden dan leer je ons misschien weer een beetje beter kennen.

We hebben in ieder geval een poster uitgekozen die wij echt de mooiste van 2017 vinden. Maar ook andere posters verdienen hun plek in deze top 10, al is dat niet perse omdat ze mooi zijn. Wat onze filmposters van 2017 zijn?

Onze filmposter van 2017

Het heeft geen zin om om de hete brei heen te draaien. Onze filmposter van 2017 is Moonlight. De poster laat zo mooi zien dat de film draait om drie periodes uit het leven van een jonge Afro-Amerikaanse man die worstelt met zijn identiteit, mannelijkheid, seksuele geaardheid en plaats in de wereld. De afbeelding is een collage van de drie acteurs die het personage verbeelden.

Het boek is gebaseerd op het ongepubliceerde toneelstuk In Moonlight Black Boys Look Blue van Tarell Alvin McCraney. Dat zie je terug in het blauwe kleurgebruik van de poster. De roze omgekeerde driehoek is toegepast omdat de hoofdpersoon worstelt met zijn seksuele geaardheid. De roze driehoek was oorspronkelijk één van de merktekens in Duitse concentratiekampen en werd gebruikt als herkenningsteken voor de vervolging van homoseksuelen tijdens de Tweede Wereldoorlog.Vanaf de jaren zeventig werd de roze driehoek een geuzenteken voor de homobeweging in hun strijd voor acceptatie en gelijke rechten.

De vrouw als eyecatcher

Er zijn twee posters die er uit springen vanwege de vrouw die er op staat afgebeeld.
De eerste is Jackie. Behoeft eigenlijk geen introductie, die naam is bijna een merknaam. De eerste associatie bij deze naam zal bij de meeste mensen Jackie Kennedy zijn.

De film vertelt het verhaal van de moord op John F. Kennedy en de vier dagen van nationale rouw door de ogen van deze charismatische First Lady. Een periode waarin de hele wereld zijn blik richtte op de beroemde weduwe. De krachtige kleur rood is waarschijnlijk gekozen om te benadrukken dat het hier om een (uiterlijk) sterke vrouw gaat. Al zie je in de blik van Natalie Portman dat ze kwetsbaar is. De kleur rood kan daarnaast ook staan voor het bloed van haar man wat op haar jurk terecht was gekomen bij de aanslag. Door de achtergrond dezelfde kleur als haar jurk te geven valt het eigenlijk weg en wordt je aandacht getrokken naar de kwetsbare uitdrukking van het personage .

De andere poster is van Daphne, een flamboyante dertiger die een stuurloos leven lijkt te leiden. Ze kampt net als veel van haar generatiegenoten met de vraag wat ze met haar leven wil. De poster zegt echt helemaal niets over de film. Hij valt op door de grote, verticaal geplaatste, titel en het roodharige hoofd van de hierboven genoemde stuurloze dertiger. Ondanks, of misschien juist daardoor, is het een film die wij graag wilden zien.

Typografie in de hoofdrol

Een poster die ook de titel verticaal geplaatst heeft is Detroit. En niet alleen de titel, ook het achtergrondbeeld. Gedurfd,maar wel logisch. De film speelt zich af tijdens de door rassenverschillen gedreven ‘12th Street-rellen’, die de stad Detroit in de zomer van 1967 in de ban hielden. Tijdens één van de grootste en meest dodelijke volksopstanden uit de geschiedenis kwamen destijds 43 mensen om, 189 raakten gewond en maar liefst 7.200 mensen werden gearresteerd. De film Detroit zoomt in op één specifiek incident dat tijdens de rellen plaatsvond in het Algiers Motel. Daar worden drie Afro-Amerikaanse burgers doodgeschoten door de (blanke) politie van Detroit, de staatspolitie en leden van de National Guard. Logisch toch dat de ontwerper heeft gekozen om het beeld te kantelen. Immers, het was een kantelpunt in de Amerikaanse geschiedenis en de ‘wereld’ stond even op zijn kop.

Een film die wij nog steeds willen zien is I Am Not Your Negro. ‘Het verhaal van de neger is het verhaal van Amerika. Het is geen fraai verhaal.’ Was getekend: schrijver James Baldwin. Hoewel Baldwin al in 1987 overleed, blijken zijn scherpe, confronterende, en ontluisterende inzichten nog steeds bijzonder actueel. Zoals filmmaker Raoul Peck laat zien in de indrukwekkende documentaire I Am Not Your Negro. Peck koos ervoor alleen Baldwin aan het woord te laten. We zien hem in tv-optredens en horen hem in zijn brieven en in fragmenten uit zijn werk (voorgelezen door Samuel L. Jackson). Op de poster zie je de ogen van Baldwin en de krachtige typografie van de titel. Geen poespas, maar de rassenongelijkheid komt niet alleen in de titel tot uitdrukking, maar ook door het gebruik van zwart en wit.

Betoverend

Soms is een poster simpel in uitvoering, maar daarom niet minder interessant of aansprekend. De poster van de Belgische film Home is daar een mooi voorbeeld van. Deze poster trekt ons aan vanwege de eenvoud, het kleurgebruik en de stevige typografie. Qua verhaal geeft het niets weg en dat zou normaliter een minpunt kunnen zijn, maar omdat de poster zo sterk is word je toch getriggerd om de film te gaan zien.

De poster van Human Flow is er ook eentje die je aandacht trekt. Een documentaire van kunstenaar Ai WeiWei die in beeld brengt dat meer dan 65 miljoen mensen over de hele wereld worden gedwongen huis en haard te verlaten door hongersnood, klimaatverandering en oorlog. Het is de grootste menselijke migratie sinds de Tweede Wereldoorlog. De foto en typografie is in evenwicht. De typografie hoeft niet op te vallen omdat het beeld al genoeg zegt.

Verkeerde been

Een poster die je op het verkeerde been zet is The Wall. Je ziet heel groot een militair afgebeeld in een soort woestijn. Je eerste aanname is dan dat het om een oorlogsfilm gaat en de muur uit de titel zal wel metaforisch zijn. Kortom…. Je denkt actie! Nou een oorlogsfilm is het niet echt; het speelt zich af in de nadagen van de oorlog in Irak. De militair is een sluipschutter die de werkzaamheden aan een oliepijplijn moeten beveiligen. De muur is een wat overdreven beschrijving van een, op het oog, gammel bouwwerk waarachter de militair zich schuil houdt voor een vijandelijke sluipschutter. Het hele verhaal speelt zich af rondom deze ‘muur’. Drie hoofdpersonen; twee Amerikaanse militairen en een sluipschutter die de kijker niet te zien krijgt. Dus volgens ons typisch een gevalletje van ‘op het verkeerde been gezet’.

Old school

Er waren dit jaar twee posters die opvielen door hun vormgeving die doet denken aan vervlogen tijden. De eerste is Suburbicon. De film speelt zich af in 1959 en dat zie je terug in de poster. De poster geeft verder niets weg over de inhoud van de film (minpuntje). Met een beetje goede wil zou je de witte lijnen kunnen zien als het grid van de keurige tuintjes in deze ‘ idyllische’ woonwijk.

De andere poster is van The Sense of an Ending. Wij vinden dat deze poster een ongelofelijke seventies vibe heeft. Mooi gemaakt (de mannelijke Protagonist denkt daar anders over) met alle personages duidelijk in beeld en de blauwachtige beelden die de herinneringen weergeven. Deze poster geeft je wel een idee wat voor film je kunt verwachten. Intrige, het hier en nu en het verleden.

Dit waren onze tien filmposters van 2017. Niet altijd de mooiste, maar voor ons wel de meest in het oog springende.

Geschreven door de vrouwelijke Protagonist

Share

Een gedachte over “Lijstjestijd: Onze tien filmposters van 2017!

Wil je reageren?

Deze site gebruikt Akismet om spam te verminderen. Bekijk hoe je reactie-gegevens worden verwerkt.